Πόσο ευχάριστο είναι να απολαμβάνει κανείς καλλιτέχνες στην απόλυτη ακμή τους! Για τη Nορβηγίδα υψίφωνο Λίζε Ντάβιντσεν μιλούν σήμερα όλοι στον χώρο της γερμανικής όπερας. Μετά τη νίκη της το 2015 στον διαγωνισμό Operalia έχει ήδη εμφανιστεί στα σημαντικότερα λυρικά θέατρα του κόσμου σε πόλεις όπως το Μιλάνο, το Βερολίνο, η Βιέννη, το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη αλλά και το Μπαϊρόιτ. Στην Αθήνα εμφανίστηκε στις 15 Οκτωβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» για ένα ρεσιτάλ με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Κορνήλιου Μιχαηλίδη.
Λόγω της νεαρής της ηλικίας, κυρίως, η Ντάβιντσεν αναλαμβάνει μέχρι στιγμής τις ευαίσθητες «ξανθές» ηρωίδες του Βάγκνερ, όπως η Εύα στους «Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης», η Ελίζαμπετ στον «Τάνχοϊζερ» και η Ζίγκλιντε στη «Βαλκυρία». Ωστόσο, γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι η φωνή είναι ήδη έτοιμη για δραματικότερους ρόλους, όπως η Ιζόλδη ακόμα και η Βρουνχίλδη, οι οποίες σήμερα ερμηνεύονται πολλές φορές από υψιφώνους με πολύ πιο περιορισμένες δυνάμεις ή συχνά επίσης με πιο φωτεινές φωνές. Η φωνή της Ντάβιντσεν είναι εντυπωσιακής δύναμης και ανάλογα επιβλητικού μεγέθους σε όλη της την έκταση, ωστόσο συγκρίσεις με το παρελθόν μάλλον δεν έχουν νόημα, καθώς είναι αμφίβολο εάν ζει κανείς σήμερα, ο οποίος να είχε ακούσει «ζωντανά» την περίφημη συμπατριώτισσά της Κίρστεν Φλάγκσταντ, με την οποία την παραβάλλουν.
Είναι μέγιστη απόλαυση να ακούει κανείς «ζωντανά» μια υγιή φωνή να πλημμυρίζει την αίθουσα.
Ακόμα πιο εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ντάβιντσεν ελέγχει αυτή την κολοσσιαία φωνή, όπως φάνηκε στο «Χαίρε Μαρία» από τον «Οθέλλο» του Βέρντι που αποδόθηκε χαμηλόφωνα και με εξαιρετικά δεμένες τις μουσικές φράσεις. Εκτιμήθηκε εξίσου στην περίφημη άρια «Eζησα για την τέχνη» από την «Τόσκα» του Πουτσίνι, την οποία η υψίφωνος ερμήνευσε εκτός προγράμματος.
Εάν κάτι έχει να σχολιάσει κανείς, είναι ίσως ότι ακριβώς αυτή η κυριαρχία επί της φωνής ειδικά στα αποσπάσματα από την ιταλική όπερα, έδειχνε εξαιρετικά υπολογισμένη και τέλεια ελεγχόμενη. Οι αποχρώσεις έμοιαζαν πολύ λιγότερο ως αποτέλεσμα της έκφρασης και του συναισθήματος των στίχων και της μουσικής. Η ίδια η φωνή ίσως να μην είναι το πιο κατάλληλο όργανο για το συγκεκριμένο ιταλικό ρεπερτόριο, καθώς παρά τον εξαιρετικό πλούτο της, διαθέτει περισσότερο μεταλλική λάμψη παρά τον αναμενόμενο αισθησιασμό. Oπως στο γερμανικό ρεπερτόριο, έτσι και στο ιταλικό, ενδεχομένως μελλοντικά η αγέρωχη πριγκίπισσα Τουραντότ να αποδειχτεί επιτυχέστερος ρόλος από την εύθραυστη Δυσδαιμόνα. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί μέγιστη απόλαυση να ακούει κανείς «ζωντανά» μια τέτοια φωνή να γεμίζει με απόλυτη άνεση την αίθουσα, χωρίς να ανησυχεί για την ορχήστρα, η οποία μπορούσε να είναι έως και εξαιρετικά θορυβώδης, όπως στην άρια από τον «Ντον Κάρλο» του Βέρντι.
Επιτυχέστερα όλων αποδείχθηκαν τα αποσπάσματα από το γερμανικό ρεπερτόριο, όχι τόσο η άρια της τρυφερής Αγάθης από τον «Ελεύθερο σκοπευτή», όσο εκείνη της Ελίζαμπετ από τον «Τάνχοϊζερ» και βεβαίως τα δύο τραγούδια του Ρίχαρντ Στράους, η «Καικιλία» και το «Αύριο», που δόθηκε επίσης εκτός προγράμματος, κλείνοντας με επιτυχία τη βραδιά.