Ο τρόπος με τον οποίο η Κάρλα Σιμόν αποδίδει το παιδικό βλέμμα στις ταινίες της είναι μοναδικός. Το διακρίναμε στο πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο «Ενα αξέχαστο καλοκαίρι», το επιβεβαιώσαμε πανηγυρικά και με τη Χρυσή Αρκτο, την οποία η Καταλανή κινηματογραφίστρια κέρδισε στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου για τις «Ροδακινιές του Αλκαράς». Η συγκεκριμένη ταινία, που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην πλατφόρμα του Cinobo, δεν έχει στο επίκεντρό της μόνο παιδιά αλλά μια ολόκληρη οικογένεια ροδακινοπαραγωγών, η οποία πιέζεται να πουλήσει τα χωράφια της για την ανέγερση φωτοβολταϊκών.
Στην διαδικτυακή μας συνάντηση, πάντως, η Σιμόν κρατάει στην αγκαλιά τον νεογέννητο γιο της, οπότε η κουβέντα δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από το ενδιαφέρον της για τους μικρούς αυτούς ήρωες. «Τα παιδιά δεν έχουν σχεδόν ποτέ μπροστά τους ολόκληρη την εικόνα όσον αφορά τις υποθέσεις των “μεγάλων”, οπότε αναπτύσσουν μια διαφορετική ματιά στη ζωή. Για εμένα αυτό είναι πολύ κινηματογραφικό. Επιπλέον έχει ενδιαφέρον ότι εμείς μπορεί να βλέπουμε από την οπτική των παιδιών στην ταινία, όμως παραμένουμε και σκεφτόμαστε ως ενήλικοι. Η δική μου θέση στην οικογένεια, βέβαια, άλλαξε πρόσφατα. Μέχρι τώρα ήμουν η κόρη ή η εγγονή κάποιου. Πλέον βρίσκομαι σε αυτόν τον “μεσαίο” χώρο και είμαι σίγουρη ότι η δουλειά μου θα επηρεαστεί από αυτό στο μέλλον».
Οπως στην πρώτη της ταινία, έτσι και στις «Ροδακινιές» η φύση και η αγροτική επαρχία αποτελεί το σκηνικό μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία. Η ίδια, παρότι γεννήθηκε στη Βαρκελώνη, μεγάλωσε από τα έξι της χρόνια σε ένα μικρό χωριό της Καταλωνίας, γεγονός που, όπως λέει, καθόρισε τη μετέπειτα οπτική της. «Η πλοκή της ταινίας είναι μυθοπλαστική, ωστόσο έχω όντως θείους ροδακινοπαραγωγούς στο Αλκαράς. Στην περιοχή είναι πολλοί πια οι αγρότες που έχουν εγκαταλείψει τη γη τους, επειδή αυτό που έκαναν επί αιώνες θεωρείται πια μη βιώσιμο. Δεν είναι όμως απλώς η αγροτική παραγωγή, η οποία περνάει πλέον στα χέρια μεγάλων εταιρειών, αλλά ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, ο οποίος εξαφανίζεται. Οι γονείς δεν θέλουν πια τα παιδιά τους να συνεχίσουν την οικογενειακή επιχείρηση –και παράδοση–, αλλά να ασχοληθούν με κάτι άλλο και τελικά να φύγουν από τον τόπο τους».
Το φιλμ της Σιμόν είναι γενικώς ανάλαφρο στην ατμόσφαιρα και στον τόνο του, αν και η εικόνα που σχηματίζει κανείς μόνο αισιόδοξη δεν μοιάζει. «Ηθελα πραγματικά να δώσουμε ένα κλασικό χάπι εντ, όμως όσο προχωρούσε η προετοιμασία της ταινίας κατάλαβα ότι αυτό δεν γινόταν. Πήγαμε όντως σε μια διαδήλωση αγροτών (σ.σ. μια τέτοια συμπεριλαμβάνεται στην πλοκή) κι εκεί αποκομίσαμε μια απαισιοδοξία, είδαμε ανθρώπους σχετικά λίγους και ηλικιωμένους. Από την άλλη, στο ίδιο μέρος “ανακαλύψαμε” και έναν από τους ηθοποιούς μας», καταλήγει η Σιμόν.