Oσο αμήχανο υπήρξε το περυσινό ρεσιτάλ του Ιβο Πογκορέλιτς στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής, τόσο συναρπαστική υπήρξε η φετινή του παρουσία στις 4 Νοεμβρίου στον ίδιο χώρο. Αυτή τη φορά ο πιανίστας ερμήνευσε το δεύτερο κοντσέρτο για πιάνο του Σοπέν. Την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών διηύθυνε ο Γάλλος αρχιμουσικός Φιλίπ Ογκέν.
Ο Πογκορέλιτς έφερε σε συνομιλία την «αρσενική» και τη «θηλυκή» όψη της μουσικής. Στο πρώτο και το τρίτο μέρος του κοντσέρτου ο πιανίστας πρόβαλε με σαφήνεια τη συνεισφορά του αριστερού χεριού, επομένως τη δομή και την άρθρωση της μουσικής. Ετσι, η ρευστή μελωδία στο δεξί χέρι και συνακόλουθα συνολικά η ερμηνεία, απέκτησε βάρος και στιβαρότητα. Αντίθετα, στο δεύτερο μέρος, με διάθεση «νυκτερινού» σπάνιας ομορφιάς, ο Πογκορέλιτς άφησε τη μελωδική γραμμή να κυλήσει ανεμπόδιστα και με μεγάλη πλαστικότητα, δίνοντας έκφραση στα μουσικά αραβουργήματα και τις πιρουέτες. Ολα αυτά με συναρπαστική τεχνική και δεξιοτεχνία απαράμιλλης καθαρότητας, όπως πάντα. Συνολικά, ήταν μια πολύ προσωπική αλλά στην περίπτωση αυτή ευπρόσδεκτα ανανεωτική, επομένως ενδιαφέρουσα και πειστική ανάγνωση του κοντσέρτου, που περισσότερο από συχνά ακούγεται σε στερεοτυπικές, αδιάφορες ερμηνείες.
Επιτυχημένη υπήρξε η ερμηνεία της «Φανταστικής συμφωνίας» από τον Φιλίπ Ογκέν.
Στο κοντσέρτο του Σοπέν ο ρόλος της ορχήστρας είναι σχετικά περιορισμένος. Ωστόσο από μόνη της η τονικά προβληματική πρώτη νότα των βιολιών υπενθύμισε πάγια ζητήματα του συγκεκριμένου συνόλου. Νωρίτερα είχε ακουστεί η εισαγωγή «Εβρίδες» του Μέντελσον, στην ουσία μικρό συμφωνικό ποίημα, του οποίου τη μουσική δραματουργία ανέδειξε ο Ογκέν. Τα έντονα επεισόδια ακούστηκαν με επιτυχία, ενώ για τα λυρικά, τα βιολιά υπολείπονταν σε ευγένεια ήχου, ποιότητα απολύτως απαραίτητη στη μουσική του Μέντελσον. Την ευγένεια αυτή διέθετε ο κλαρινετίστας Σπύρος Μουρίκης, του οποίου η συνεισφορά ξεχώρισε.
Η «Φανταστική συμφωνία» του Μπερλιόζ απαιτεί διαφορετικές ποιότητες από την ορχήστρα. Στηρίζεται πολύ περισσότερο στα πνευστά, ξύλινα και χάλκινα, η ενορχήστρωσή της είναι σύμφυτη με τη μουσική δραματουργία και το έργο είναι συνολικά πολύ περισσότερο «προγραμματικό», δηλαδή συγκεκριμένα «περιγραφικό» σε σχέση με την εισαγωγή του Μέντελσον, η οποία κυρίως αποδίδει ατμόσφαιρες και εντυπώσεις. Ο Ογκέν οδήγησε την ορχήστρα με σιγουριά και στιβαρό χέρι μέσα από τη μουσική, χτίζοντας στο πρώτο μέρος αριστοτεχνικά την «έμμονη θεματική ιδέα», η οποία διατρέχει όλο το έργο. Στο βαλς του δεύτερου μέρους οι τέσσερις αρπίστριες απέδωσαν πειστικά τη γοητεία της μουσικής. Ατμοσφαιρικό υπήρξε επίσης το σόλο του αγγλικού κόρνου (Στέλλα Νικολαΐδη), όπως και ο διάλογός του με το όμποε (Γιάννης Οικονόμου), ενώ στο τελευταίο μέρος τα ξύλινα απέδωσαν με τον αρμόζοντα οργιαστικό ήχο τη «συγκέντρωση των μαγισσών», που προβλέπει ο συνθέτης στο αποκορύφωμα του εφιαλτικού ονείρου που ζει ο πρωταγωνιστής και αφηγητής της «φανταστικής» αυτής συμφωνίας. Ο Ογκέν αξιοποίησε με τον αποτελεσματικότερο τρόπο τα δεδομένα, έδωσε διακριτό χαρακτήρα σε κάθε μέρος και παλμό, όπως επίσης ένταση στη μουσική από την αρχή έως την εντυπωσιακή τελική κορύφωση.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr