Από τους μεγάλους του θεάτρου μας, πρωτοπόρος σκηνοθέτης αλλά και δάσκαλος στην εποχή του, ο Λεωνίδας Τριβιζάς εκπαίδευσε γενιές ηθοποιών, σκηνοθέτησε έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, ταυτίστηκε με το Κυκλικό Θέατρο, καθιέρωσε τη Λαϊκή Πειραματική Σκηνή, ασχολήθηκε με την αναβίωση του αρχαίου δράματος.
Επέμενε για χρόνια στο κοινωνικοπολιτικό θέατρο, είχε υποστηρικτές στον θεατρικό κόσμο, μεταξύ άλλων τους Αλέκο Αλεξανδράκη, Δημήτρη Χορν, Ξένια Καλογεροπούλου, Γιάννη Φέρτη, Εύα Κοταμανίδου, Αλέκα Παΐζη, Νέλλη Αγγελίδου, αλλά και τους Μάριο Πλωρίτη, Κωστή Σκαλιόρα, Πέτρο Μάρκαρη κ.ά.
Κάποιοι απ’ όσους τον γνώρισαν και πρόλαβαν παραστάσεις του υποστηρίζουν ότι «ήταν αδικημένος» και ότι δεν αναγνωρίστηκε η προσφορά του όσο του έπρεπε. Ο Λεωνίδας Τριβιζάς φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, από την οποία αποφοίτησε το 1956. Δύο χρόνια αργότερα, μαζί με άλλους αποφοίτους, όπως οι Κίττυ Αρσένη, Κώστας Καζάκος, Μάρθα Βούρτση, σχημάτισαν τον θίασο του Ελεύθερου Θεάτρου κάνοντας μεγάλες περιοδείες στη Βόρεια Ελλάδα. Συνεργάστηκε και με τη Νέα Σκηνή του Κωστή Λειβαδέα.
Μετά τις πρώτες του σκηνοθετικές απόπειρες ίδρυσε το 1961 το Κυκλικό Θέατρο, που άντεξε δύο χρόνια στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας, ώσπου διέκοψε τη δραστηριότητά του έπειτα από καταγγελία ενοίκου ότι δεν τηρούνται οι πολεοδομικές προδιαγραφές.
Ο Λ. Τριβιζάς συνέχισε με σκηνοθεσίες στο Εθνικό Θέατρο, στον θίασο του Αλέκου Αλεξανδράκη, ενώ το καλοκαίρι του ’63 σκηνοθέτησε την πολυσυζητημένη «Μαγική πόλη», που έσμιξε τα τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζιδάκι στο θέατρο Παρκ. Μια μουσικοθεατρική παράσταση με πολλή μουσική και λίγο λόγο, σκηνοθετημένη από τον Τριβιζά. «Είναι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, του Μίκη και μένα», έγραψε ο Μ. Χατζιδάκις στο πρόγραμμα. «Είναι ένα δραματικό έργο. Οι στίχοι έχουν κοινωνικό περιεχόμενο και, περιέργως πώς, ερωτικόν. Αυτό είναι ακριβώς και το δραματικό στοιχείο των στίχων. Μπορώ να σας πω ακόμα ότι είμεθα απόλυτα πεπεισμένοι πως η “Μαγική πόλη” είναι ένα ιστορικό έργο με την τραγική μοίρα των μεγάλων έργων. Δεν πρόκειται δηλαδή να ξαναπαιχτεί ποτέ και πουθενά. Γι’ αυτό όλος ο κόσμος πρέπει να τρέξει να το δει…».
Δύο χρόνια μετά προσελήφθη στο Εθνικό Θέατρο, όπου σκηνοθέτησε τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη με αντικρουόμενες γνώμες, επίσης έργο του Τσέχωφ και ένα του Πιραντέλο, ενώ το 1968 σκηνοθέτησε τον Δημήτρη Χορν στον «Ντον Ζουάν» του Μολιέρου. Επειτα αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι και όταν επέστρεψε το 1975 ίδρυσε το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο (και τη σχολή), στο οποίο ανέβασε 28 έργα.
Η θεατρολόγος Κωνσταντίνα Ζηροπούλου, έχοντας μελετήσει το ρεπερτόριο που διάλεξε ο Τριβιζάς την περίοδο εκείνη, το χωρίζει σε τέσσερις άξονες: «η πίστη στην κοινωνική αποστολή του θεάτρου και η ανάγκη πολιτικής παρέμβασης, η αναζήτηση νέων, άγνωστων ώς τότε, στο ελληνικό κοινό, έργων, η προώθηση της εγχώριας δραματουργίας και η διάθεση σκηνικού πειραματισμού επάνω σε διαφορετικά θεατρικά είδη και δραματουργικές φόρμες». Η ίδια έχει υπογραμμίσει μεταξύ άλλων ότι το έργο του θιάσου «προκάλεσε αντιπαραθέσεις, συζητήσεις, θετικές και αρνητικές κριτικές και κυρίως είχε μία δυναμική παρουσία στα θεατρικά τεκταινόμενα της εποχής του».
Οι παραστάσεις του προκαλούσαν συζητήσεις, κριτική, όπως και ο ίδιος, για τη στάση του και τα σχόλια σχετικά με τις θεατρικές επιχορηγήσεις. Από το 1984 που σιώπησε η Λαϊκή Πειραματική Σκηνή στην οδό Τρικόρφων, ο δημιουργός της επανήλθε το 1996 στον θίασο του Κώστα Καζάκου σκηνοθετώντας τον «Βασιλιά Ληρ» και το 1998 τις «Πρόσχαρες κυρίες του Ουίνδσορ». Στη συνείδηση των παλιότερων δημιουργών και εκφραστών του θεάτρου έμεινε ως ένας από τους ανανεωτές του ελληνικού θεάτρου.