Ενα χρόνο μετά την πρώτη εμφάνισή του με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, ο Ιταλός αρχιμουσικός Γιάκοπο Σιπάρι ντι Πεσκασερόλι επέστρεψε στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» και διηύθυνε την ίδια ορχήστρα, επιβεβαιώνοντας τη θετική εντύπωση που είχε αφήσει.
Στις 18 Νοεμβρίου η βραδιά ξεκίνησε ανάλαφρα και παιχνιδιάρικα με το «Νυχτερινό για τέσσερις ορχήστρες» του Μότσαρτ. Σύνθεση γραμμένη για ειδική περίσταση, δεν θα είχε τη φιλοδοξία να επιβιώσει μετά την πρώτη της παρουσίαση, αν δεν προερχόταν από το χέρι του συγκεκριμένου ιδιοφυούς συνθέτη: ο Μότσαρτ όχι μόνο δεν υποτιμούσε καμία δουλειά του, αλλά ήξερε πώς να δίνει ξεχωριστή αξία σε κάθε μία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση χωρίζει τους μουσικούς του σε τέσσερις ομάδες, κάθε μία από τις οποίες αποτελείται από δύο κόρνα και έγχορδα. Με το θεατρικό ένστικτο που τον διέκρινε, τοποθετεί τις ομάδες αυτές σε διαφορετικά σημεία του χώρου και ζητεί από τις τρεις να επαναλαμβάνουν κάθε φορά το τέλος της μουσικής φράσης που παίζει η πρώτη, δημιουργώντας έτσι ένα είδος ψεύτικης αντήχησης. Το κομψό αυτό μουσικό ευφυολόγημα δόθηκε με ταιριαστή ελαφράδα από τους μουσικούς της Κρατικής Ορχήστρας.
Η ερμηνεία του πιανίστα φανέρωνε τη λεπτομερή ενασχόλησή του με τις προκλήσεις του έργου.
Αμέσως μετά η διάθεση σκοτείνιασε, καθώς ακολούθησε η Συμφωνία αρ. 6 «Το Χρέος» του Δημήτρη Δραγατάκη, στη μνήμη του οποίου ήταν αφιερωμένη η συγκεκριμένη συναυλία. Κατά τον συνθέτη, ο τίτλος αφορά το «χρέος που έχουμε όλοι μας, και όλοι οι λαοί έχουν τους δικούς τους που αγωνίστηκαν για να έχουν μια ταυτότητα». Πιο συγκεκριμένη αφορμή-αφετηρία για το έργο παρέχει η παράδοση του Χάνδακα το 1669 στους Οθωμανούς, την οποία θρηνεί το επίμονο τραγούδι της λύρας, που έπαιζε ο Ανδρέας Αρβανίτης. Το ύφος του έργου παραμένει ζοφερό και στα τέσσερα μέρη του, όπως υπογραμμίζουν σταθερά οι πένθιμες καμπάνες, τα απειλητικά τύμπανα και οι εξίσου απειλητικοί τρεμάμενοι φθόγγοι στα έγχορδα. Μοναχά τα τελευταία λεπτά υπάρχει αντιστροφή της διάθεσης και τα ίδια μέσα –καμπάνες, τύμπανα– εκφράζουν έναν υπέρλαμπρο θρίαμβο. Την ξεκάθαρη μουσική δραματουργία της Συμφωνίας απέδωσε με σαφήνεια ο Ιταλός αρχιμουσικός, αναδεικνύοντας τον ειρμό της.
Στη συνέχεια ο Τίτος Γουβέλης απέδωσε εξαιρετικά το απαιτητικό πρώτο κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς. Η ερμηνεία του φανέρωνε τη λεπτομερή ενασχόληση του πιανίστα με το έργο και τις προκλήσεις του. Ο Γουβέλης διέπλαθε την κάθε φράση ξεχωριστά, διαφοροποιώντας τη δυναμική της στην αρχή, στη μέση και στην κατάληξή της. Διέθετε εξίσου την εμμονική δύναμη στα όρια της παραφοράς, που απαιτούν πολλές μουσικές παράγραφοι και οι περίφημες τρίλιες του έργου, όσο και την ελαφράδα και ποιητικότητα που έχουν ανάγκη οι εσωτερικοί μονόλογοι του δεύτερου μέρους. Ο Σιπάρι ντι Πεσκασερόλι βρισκόταν διαρκώς μαζί του, αποσπώντας από την ορχήστρα εντάσεις και δίνοντας έκφραση στην κάποτε τρομακτική συναισθηματική δύναμη της μουσικής, αφήνοντας όμως πάντοτε τον πιανίστα στο προσκήνιο. Υποσημείωση: αφού ως θεατές πρέπει να υφιστάμεθα κάλυμμα στο πιάνο, τουλάχιστον μπορεί αυτό να είναι λιγότερο ταλαιπωρημένο; Η αισθητική είναι μέρος της συναυλίας.