Το όμορφο Zoo Palast του Βερολίνου γέμισε το βράδυ της Δευτέρας –και με πολλούς Ελληνες– για την πρεμιέρα του «Inside», της πρώτης ταινίας μυθοπλασίας του Βασίλη Κατσούπη, ο οποίος εδώ και μερικές μέρες ζει το δικό του φεστιβαλικό όνειρο.
«Η αλήθεια είναι ότι και με το “My Friend, Larry Gus” (σ.σ. ντοκιμαντέρ, το σκηνοθετικό του ντεμπούτο) είχαμε πάει στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, όμως ήταν καταμεσής των capital controls και περισσότερο μας ένοιαζε να βρούμε ATM για να τραβήξουμε χρήματα παρά τα υπόλοιπα. Η τωρινή εμπειρία είναι τελείως διαφορετική», μας λέει ο Ελληνας κινηματογραφιστής, ο οποίος αμέσως μετά την Μπερλινάλε πετάει για Νέα Υόρκη, όπου θα γίνει η αμερικανική πρεμιέρα της ταινίας.
Η… αστρόσκονη είναι λογικό να σε ακολουθεί όταν έχεις για συνταξιδιώτη και πρωταγωνιστή του φιλμ τον Γουίλεμ Νταφόε. Ο σπουδαίος Αμερικανός ηθοποιός ερμηνεύει τον ρόλο ενός κλέφτη έργων τέχνης, ο οποίος μπαίνει σε ένα υπερπολυτελές, υψηλής τεχνολογίας νεοϋορκέζικο διαμέρισμα, προκειμένου να το ξαλαφρώσει από τους πανάκριβους πίνακές του.
Ενας λάθος υπολογισμός ωστόσο θα τον αφήσει εγκλωβισμένο για μήνες μέσα στο πελώριο λοφτ, βάζοντας σε δοκιμασία τόσο τις σωματικές όσο και τις ψυχικές αντοχές του.
«Διαβάζοντας κανείς την υπόθεση, σκέφτεται πως η έμπνευση προέρχεται από τον εγκλεισμό της πανδημίας, δεν είναι όμως έτσι. Η αρχική ιδέα μου ήρθε το 2011 έπειτα από ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, όπου το συγκεκριμένο τοπίο με τα πανύψηλα κτίρια και τα απομονωμένα διαμερίσματά τους μου έκανε εντύπωση. Η πανδημία ωστόσο είναι πρακτικά ο λόγος για τον οποίο έγινε η ταινία, αφού η Focus (σ.σ. εταιρεία παραγωγής) που χρηματοδότησε και το σενάριο, το υιοθέτησε ως “Covid-proof” πρότζεκτ που μπορούσε να γυριστεί εξ ολοκλήρου σε στούντιο με μόνο έναν ουσιαστικά ηθοποιό».
Τα έργα τέχνης είναι συμβολικά η ψυχή του σπιτιού και ταυτόχρονα ο συμπρωταγωνιστής της ταινίας.
Το γύρισμα εν μέσω περιορισμών, πάντως, ήταν μάλλον από τις μικρότερες προκλήσεις που αντιμετώπισε ο Κατσούπης: «Ενα βασικό ζήτημα που είχαμε εξαρχής ήταν ότι η ταινία έπρεπε να γυριστεί ακριβώς με τη σειρά του σεναρίου, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο στο σινεμά. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή λόγω του σκηνικού που αλλάζει σταδιακά, κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις νέα γυρίσματα αν διαπιστώσεις αργότερα ότι κάτι δεν πήγε καλά. Το αντιμετωπίσαμε κάνοντας ταυτόχρονα με το γύρισμα και το μοντάζ, τουλάχιστον ανά ενότητες, ώστε να ελέγχουμε αν κάτι λείπει. Από την άλλη, αυτή η διαδικασία βοήθησε τον πρωταγωνιστή να αποδώσει πιο αυθεντικά τη φυσική και ψυχική κατάπτωση του ήρωα».
Η περφόρμανς του Νταφόε
Ενα άλλο πρόβλημα είχε να κάνει με τις «λογικές επεξηγήσεις», το πόσο ρεαλιστική δηλαδή μοιάζει όλη αυτή η κατάσταση που εκτυλίσσεται στην οθόνη. Βλέποντας την ταινία αρχικά υπάρχουν όντως απορίες, οι οποίες όμως στη συνέχεια ξεχνιούνται μπροστά σε αυτό που ο Κατσούπης αποκαλεί «μια μαύρη τρύπα χωροχρόνου που δημιουργείται από την απίθανη περφόρμανς του Νταφόε». Οταν τον καλώ να μοιραστεί περισσότερα για τη συνεργασία του με τον τελευταίο, τα λόγια του εκπέμπουν μόνο χαρά και ευγνωμοσύνη: «Μέχρι να μπει στο πλατό, δεν είχα πειστεί πραγματικά ότι θα γινόταν η ταινία. Είναι ένας φοβερά δοτικός, συνεργάσιμος ηθοποιός, πραγματικός εργάτης στο γύρισμα· χωρίς κανένα σταριλίκι και με ενέργεια περισσότερη από εμένα που είμαι 25 χρόνια νεότερος. Από την αρχή κάναμε μια συμφωνία. Εφόσον έχουμε ένα ωραίο σενάριο που μας εξασφάλισε και τη χρηματοδότηση, ας φτιάξουμε ένα ωραίο περιβάλλον όπου εκείνος θα μπορούσε να αναπτύξει τον χαρακτήρα του κι εγώ να κινηματογραφήσω τις αντιδράσεις του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξουν πολλά από όσα υπήρχαν αρχικά στο σενάριο, επειδή απλώς εκεί μας πήγαινε η αλληλεπίδραση. Θα έλεγα τελικά ότι περίπου το 40% όσων βλέπει ο θεατής είναι προϊόν αυτοσχεδιασμού».
Κι αυτό δεν είναι το μόνο εντυπωσιακό στοιχείο του «Inside». Τα έργα τέχνης που εμφανίζονται στην ταινία, ειδικά σύγχρονων σταρ καλλιτεχνών όπως ο Φρανσίσκο Κλεμέντε, αποτελούν ακριβείς κόπιες των αυθεντικών, δημιουργημένες από τα ίδια τους τα εργαστήρια. «Τα έργα τέχνης είναι συμβολικά η ψυχή του σπιτιού (ή του ιδιοκτήτη) και ταυτόχρονα ο συμπρωταγωνιστής της ταινίας», σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Ολα αυτά, μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία του σκηνικού, χτίστηκαν σε ένα από τα μεγαλύτερα στούντιο του κόσμου, στην Κολωνία, πάνω σε μια πλατφόρμα περίπου 700 τετραγωνικών μέτρων. Η δε θέα της Νέας Υόρκης, που φαίνεται από τα παράθυρα του λοφτ, δεν έγινε με τη βοήθεια green screen αλλά συνεχόμενης βιντεοπροβολής. «Αυτό επίσης βοήθησε την ερμηνεία του Νταφόε. Εμένα πάλι μου προκάλεσε για αρκετές μέρες τζετ λακ», καταλήγει γελώντας ο Βασίλης Κατσούπης.