Στα καλύτερά της βρέθηκε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις 3 Φεβρουαρίου. Η συναυλία με την οποία γιόρτασε τα ογδοηκοστά γενέθλιά της πραγματοποιήθηκε στη μόνιμη πλέον στέγη της, στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», και υπήρξε από κάθε άποψη επιτυχημένη.
Το ίδιο το πρόγραμμα ήταν κατάλληλα διαλεγμένο για την περίσταση: περιλάμβανε ένα έργο Ελληνα συνθέτη, στη συνέχεια ένα δημοφιλές κοντσέρτο και τέλος μια επιβλητική Συμφωνία, η οποία έφερε όλη η ορχήστρα επί σκηνής. Συγκεκριμένα, ακούστηκαν το «Τραγούδι χωρίς λόγια» του Νέστορα Ταίηλορ, το Κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφσκι και η πρώτη Συμφωνία του Γκούσταφ Μάλερ. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Λουκάς Καρυτινός, καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής, ενώ σολίστες ήταν η υψίφωνος Τσέλια Κοστέα και ο βιολονίστας Βαντίμ Ρέπιν.
Ο Λουκάς Καρυτινός διηύθυνε ένα έξυπνα διαλεγμένο πρόγραμμα με πολύ καλούς σολίστες.
Η «Vocalise» του Ταίηλορ, στην ουσία ένα κοντσέρτο που αξιοποιεί τη φωνή με καθαρά ενόργανο τρόπο ως σολιστικό όργανο, καθώς απουσιάζει το κείμενο, έρχεται ως συνέχεια έργων όπως το Κοντσέρτο για κολορατούρα υψίφωνο του Ράινχολντ Γκλιέρ (1943). Ωστόσο, οι αναφορές του συνθέτη σε ό,τι αφορά τη μουσική γλώσσα και την ενορχήστρωση βρίσκονται ίσως πιο κοντά στον Βον-Ουίλιαμς και έργα όπως η «Συμφωνία της Ανταρκτικής» (1953). Κυρίως, όμως, η καλογραμμένη, ατμοσφαιρική μουσική ξεχωρίζει για τον αισθησιασμό της. Με γεμάτη και εξαιρετικά ελεγχόμενη φωνή, η Κοστέα απέδωσε το έργο εντυπωσιακά. Το μεγάλο μέγεθος της φωνής κυριαρχούσε χωρίς δυσκολία πάνω από τον ήχο της συμφωνικής ορχήστρας, αν και είχε κανείς την αίσθηση πως μια λιγότερο μυώδης, περισσότερο αιθέρια φωνή ενδεχομένως αναδείκνυε ακόμα καλύτερα τη διαφάνεια και τον αισθησιασμό της γραφής.
Το κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφσκι είναι προφανέστατα οικείο σε έναν Ρώσο βιολονίστα του διαμετρήματος του Βαντίμ Ρέπιν. Ισως, μάλιστα, σε αυτή τη μεγάλη εξοικείωση να ελλόχευε ο κίνδυνος μιας εκφραστικά στερεότυπης ερμηνείας, καθώς το συγκεκριμένο έργο συνοδεύει τον βιολονίστα περί τις τέσσερις δεκαετίες και υπήρξε αυτό με το οποίο το 1989 αναδείχτηκε νικητής του περίφημου διαγωνισμού «Βασίλισσα Ελισάβετ» του Βελγίου, πριν συμπληρώσει τα 18 του χρόνια. Ηταν όμως τέτοια η ποιότητα της επεξεργασίας σε ό,τι αφορούσε τη διαμόρφωση των μουσικών φράσεων και τις αναρίθμητες λεπτομέρειες του έργου, τους τονισμούς, τη δυναμική και τη στίξη, που η ερμηνεία του Ρέπιν προκαλούσε αν όχι συγκίνηση, οπωσδήποτε πάντως θαυμασμό. Οπως θαυμασμό προκάλεσαν και οι άκρως δεξιοτεχνικές «Παραλλαγές στο Καρναβάλι της Βενετίας», τις οποίες απέδωσε στη συνέχεια εκτός προγράμματος με απίστευτη ακρίβεια και πολύ χιούμορ.
Και η ίδια η ορχήστρα πάντως υπήρξε στα καλύτερά της, όπως φάνηκε από την ερμηνεία της πρώτης Συμφωνίας του Μάλερ υπό τη μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού. Τα έγχορδα «τραγούδησαν» τη μουσική με παλμό και πλαστικότητα, όπως δεν το κάνουν συχνά, τα τσέλα συνεισέφεραν έναν ήχο πλούσιο, τα ξύλινα πνευστά ήταν, όπως συνήθως, χωρίς προβλήματα, ενώ και τα χάλκινα, ιδιαίτερα τα κόρνα, συνεργάστηκαν συντεταγμένα για ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, αντάξιο μιας επετειακής συναυλίας.