Σχεδόν ένα χρόνο μετά την εξαιρετική περυσινή εμφάνισή της, τότε με σολίστ τη Μιντόρι, η Ορχήστρα Εγχόρδων του Φεστιβάλ της Λουκέρνης επέστρεψε εκ νέου με ένα πρόγραμμα αποκλειστικά αφιερωμένο στη μουσική του Μπετόβεν. Φέτος, στις 18 Φεβρουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» και πάντα υπό τη μουσική διεύθυνση του εξάρχοντός του Ντάνιελ Ντοντς, το ελβετικό σύνολο έπαιξε την «Εισαγωγή» για την τραγωδία «Κοριολανός» του Χάινριχ Γιόζεφ φον Κόλιν, την «Ηρωική» Συμφωνία και το Τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο σε ντο ελάσσονα, έργο 37, με σολίστ τη Μαρία Ζοάο Πίρες.
Συναρπαστικά διηύθυνε την «Ηρωική» ο Ντοντς με την Ορχήστρα Εγχόρδων του Φεστιβάλ της Λουκέρνης.
Η Πορτογαλίδα πιανίστρια εξακολουθεί να αποτελεί σπάνια περίπτωση στον χώρο της σοβαρής μουσικής. Δεδομένη πρέπει να θεωρείται η μουσικότητά της, όπως επίσης η εξαιρετική αίσθηση του ύφους της συγκεκριμένης μουσικής, με την οποία άλλωστε ασχολείται επί δεκαετίες. Πρακτικά, όμως, τι σημαίνει αυτό; Οτι παρά την έντονη δραματικότητα και την ταχύτητα, την οποία προφανώς από κοινού επέλεξε με την ορχήστρα, η Πίρες δημιουργούσε ικανό χώρο ώστε να ακουστεί η μουσική σε όλες της τις λεπτομέρειες. Αποδίδοντας τις νότες μια-μια καθαρά, με εξαιρετική σαφήνεια και ισχύ, αναδεικνύοντας την ξεχωριστή (χρονική) αξία καθεμιάς, επέτρεπε στον ακροατή να μην εστιάσει μόνο στην αρχή και την κατάληξη κάθε μουσικής φράσης, αλλά να προσλάβει εξίσου ξεκάθαρα όσα μεσολαβούν. Είναι κάτι που δεν συμβαίνει συχνά, λόγω της ταχύτητας με την οποία συνήθως ερμηνεύονται σήμερα τα έργα. Ταυτόχρονα, η διαμόρφωση των μουσικών φράσεων αποπνέει πάντα μια ευγένεια, ακόμη και στα πιο δραματικά σημεία, ενώ στα λυρικά μιλάει κανείς χωρίς δισταγμό για πνευματικότητα, η οποία βοηθάει τον ακροατή να καταδυθεί στο βάθος της μουσικής του Μπετόβεν. Φάνηκε στο αργό μέρος του Κοντσέρτου και ακόμη περισσότερο στο αργό μέρος της «Παθητικής» σονάτας του ίδιου συνθέτη, το οποίο η Πίρες έδωσε εκτός προγράμματος.
Οπως πριν από έναν χρόνο, έτσι και φέτος οι εντυπώσεις από την ορχήστρα ήταν εξαιρετικές. Πέρυσι είχε αποδώσει την Τέταρτη Συμφωνία του Μπετόβεν, φέτος την «Ηρωική», η οποία επέτρεψε να φανούν ακόμη περισσότερο οι αρετές του συνόλου. Πάντα από τη θέση του εξάρχοντα, ο Ντάνιελ Ντοντς οδήγησε την ορχήστρα σε μια συναρπαστική ερμηνεία. Είχε στη διάθεσή του ένα σώμα εγχόρδων με ιδιαίτερα καλλιεργημένο, ομοιογενή ήχο, θαυμάσια ξύλινα πνευστά, ανάμεσα στα οποία ένα πολύ καλό όμποε και ένα εξαιρετικό φλάουτο, χάρη στο οποίο αναδείχθηκε ο κρίσιμος ρόλος αυτού του οργάνου, ειδικά στο τελευταίο μέρος του έργου. Εξίσου καλά ήταν τα χάλκινα και ιδιαίτερα τα κόρνα, όπως φάνηκε στο «Τρίο» του τρίτου μέρους. Με αυτά τα δεδομένα, η δύναμη και ο παλμός του πρώτου μέρους ήταν το ίδιο εξασφαλισμένα, όπως και η αέρινη αίσθηση της αρχής από το «Σκέρτσο» ή ο εκρηκτικός χαρακτήρας του τελευταίου μέρους, ενώ υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για τις εντυπωσιακές κλιμακώσεις και αποφορτίσεις του «πένθιμου εμβατηρίου» (β΄ μέρος). Επειτα από αυτή την εμπειρία, ένας κύκλος των πέντε κοντσέρτων για πιάνο με τους ίδιους συντελεστές θα ήταν απολύτως ευπρόσδεκτος, η δε προσέλευση εγγυημένη, όπως φάνηκε.