Eνα ξεχωριστό ρεσιτάλ πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαρτίου στην αίθουσα «Aρης Γαρουφαλής» του Ωδείου Αθηνών. Ο χώρος φιλοξένησε τον βαθύφωνο Αλέξανδρο Σταυρακάκη, απόφοιτο του συγκεκριμένου ωδείου, ο οποίος σήμερα διαπρέπει σε ορισμένα από τα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου. Eχοντας κερδίσει το πρώτο βραβείο στον 16ο Διαγωνισμό Τσαϊκόφσκι (2019), έχει ήδη ερμηνεύσει σημαντικούς ρόλους του ρεπερτορίου σε λυρικές σκηνές όπως η Κρατική Oπερα της Δρέσδης, το Θέατρο Μπολσόι της Μόσχας, η Γερμανική Oπερα του Βερολίνου, η Οπερα του Μπορντό, το Θέατρο Μάσιμο στο Παλέρμο και η Μητροπολιτική Oπερα της Νέας Υόρκης. Σε λίγους μήνες αναμένεται να εμφανιστεί για πρώτη φορά στην Κρατική Oπερα της Βαυαρίας και στο παρισινό Σατλέ.
Στην Αθήνα, ανάμεσα σε πολλούς φίλους αλλά και αρκετούς φιλόμουσους που πληροφορήθηκαν σχετικά με την εκδήλωση, παρουσίασε ένα μη οπερατικό πρόγραμμα, αφιερωμένο σε τραγούδια του Σούμπερτ και του Μουσόργκσκι. Στο πιάνο τον συνόδευσε ο Δημήτρης Βεζύρογλου.
Υποδειγματικά ερμήνευσε τα «Τραγούδια και τους χορούς του θανάτου» του Μόντεστ Μουσόργκσκι.
«Μη οπερατικό» ήταν το ρεσιτάλ μόνο στα χαρτιά. Στην πράξη, ο αριστουργηματικός κύκλος «Τραγούδια και χοροί του θανάτου» του Μουσόργκσκι, τον οποίο απέδωσε ο Σταυρακάκης, αποτελείται από τέσσερις μικρές σκηνές. Καθεμία πραγματεύεται τον θάνατο με ποιητικό τρόπο μέσα από απεικονίσεις που αντικατοπτρίζουν εμπειρίες διόλου ασυνήθιστες στη Ρωσία του 19ου αιώνα: τον παιδικό θάνατο, τον θάνατο σε νεαρή ηλικία, τον θάνατο ενός μεθυσμένου και τον θάνατο στον πόλεμο. Ο τραγουδιστής αναλαμβάνει ρόλο αφηγητή, ενώ ταυτόχρονα καλείται να αποδώσει με «ρεαλιστικό» τρόπο τα λόγια του Χάρου και, στην περίπτωση του «Νανουρίσματος», επίσης αυτά της μάνας που παραστέκε-ται στο άρρωστο παιδί της.
Δεδομένο είναι ότι ο Αλέξανδρος Σταυρακάκης έχει μια φωνή εξαιρετικά ωραίου ηχοχρώματος, μεστή, άνετη και ισχυρή σε όλη της την έκταση. Προφανώς στη συγκεκριμένη μικρή αίθουσα ηχούσε ακόμη πιο εντυπωσιακή. Το διόλου αυτονόητο είναι ο έλεγχος επί του συγκεκριμένου οργάνου, όπως και η άνεση με την οποία ο τραγουδιστής έμπαινε κάθε φορά στο πετσί κάθε διαφορετικού χαρακτήρα. Το πρώτο αφορά το γεγονός ότι ο Σταυρακάκης δεν περιοριζόταν μονάχα σε μια ένταση και ένα χρώμα, αλλά αυξομείωνε τη φωνή και προσάρμοζε το ηχόχρωμα στο εκάστοτε ζητούμενο από μουσική και κείμενο. Το δεύτερο αφορούσε την άνεση με την οποία τραγουδούσε στα ρωσικά –δεύτερη «μητρική» γλώσσα στη δική του περίπτωση– και επιπλέον απέδιδε με μεγάλη εκφραστικότητα τον χαρακτήρα όσων τραγουδούσε, τον λυρισμό, τον σαρκασμό, τον κυνισμό ή και το χιούμορ. Ως προς το τελευταίο, έξοχο ήταν το κωμικό «Τραγούδι του ψύλλου», πάντα του Μουσόργκσκι, που δόθηκε εκτός προγράμματος.
Νωρίτερα, από τον κύκλο «Κύκνειο άσμα» του Σούμπερτ, ο Σταυρακάκης είχε ερμηνεύσει τα έξι τραγούδια σε ποίηση Χάινε. Κινούμενος ανάμεσα στη λυρική «Θάλασσα» και στον άκρως δραματικό «Σωσία», απέδειξε ότι το πληθωρικό ταλέντο του μπορεί να δαμαστεί και να αποδώσει με ανάλογη επιτυχία έργα τελείως διαφορετικής αισθητικής. Αναμφίβολα ένας τραγουδιστής που έχει όλα τα προσόντα για μια σημαντική σταδιοδρομία.