Προς το τέλος του καινούργιου «Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου», που κυκλοφορεί από την περασμένη Πέμπτη στις αίθουσες, υπάρχει μια σκηνή όπου ο θρυλικός αρχαιολόγος μαζί με την επίσης περιπετειώδη βαφτιστήρα του καταλήγουν πίσω στον 3ο αιώνα π.Χ. και στις Συρακούσες για να συναντήσουν τον μεγάλο Αρχιμήδη. Ο διάλογος μεταξύ τους, ελαφρώς σουρεαλιστικός, γίνεται σε ένα μείγμα αρχαίων ελληνικών και… greeklish, διανθισμένων με μερικά ακατάληπτα, που βρίσκουν πάντως τον δρόμο τους στον υποτιτλισμό. «Δεν ήταν εύκολη υπόθεση αυτά τα αρχαία ελληνικά», μου λέει γελώντας ο Χάρισον Φορντ στη διαδικτυακή μας συνέντευξη. «Προσωπικά δεν είμαι και πολύ καλός με τις ξένες γλώσσες, όμως ήταν ωραία εμπειρία, και το να έχεις μπροστά σου τον Αρχιμήδη, μιλώντας αρχαία ελληνικά, είναι μια από εκείνες τις μαγικές στιγμές στις ταινίες». Η συμπρωταγωνίστριά του Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ, γνωστή από το τηλεοπτικό «Fleabag», πήρε ακόμη πιο σοβαρά την αποστολή και –για να πούμε την αλήθεια– τα κατάφερε καλύτερα: «Είχαμε όλο τον διάλογο ηχογραφημένο και έκανα εξάσκηση κάθε μέρα. Το λάτρεψα. Τα ελληνικά είναι τόσο εκφραστική γλώσσα».
Τεχνητή νοημοσύνη
Προτού βέβαια φτάσουμε στην (επινοημένη) συνάντηση με τον σπουδαίο μαθηματικό και εφευρέτη έχουν συμβεί πολλά και διάφορα, ξεκινώντας από τις τελευταίες μέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου βλέπουμε τον «Ιντι» να προσπαθεί να εντοπίσει τα δύο κομμάτια του Μηχανισμού των Αντικυθήρων (αυτός είναι ο «Δίσκος του Πεπρωμένου» του τίτλου), βάζοντάς τα με ένα ολόκληρο τρένο γεμάτο ναζί στρατιώτες. Ο Χάρισον Φορντ, ψηφιακά ανανεωμένος εκεί, εξηγεί τη συνδρομή της τεχνολογίας πίσω από την εναρκτήρια σκηνή: «Νομίζω πως έκαναν φανταστική δουλειά. Ουσιαστικά πήραν 40 χρόνια εικόνων μου από όλες τις δουλειές που έχω κάνει με τη LucasFilm (σ.σ. και “Star Wars”) και στη συνέχεια η τεχνητή νοημοσύνη ανέλαβε τη λεπτομερή δουλειά να βρει τον ακριβή φωτισμό και τις θέσεις του προσώπου. Ομως είμαι εγώ που παίζω, με αυτά τα μικρά σημάδια στο πρόσωπο. Κι έπειτα το στόμα και τα μάτια μου περιτριγυρίζονται με το δέρμα μου από παλιά. Δεν είναι φτιαγμένο στο Photoshop, είναι το πραγματικό μου πρόσωπο από τέσσερις δεκαετίες πίσω. Είναι τρομερό κι επίσης πολύ αποτελεσματικό για την ιστορία μας, επειδή η ταινία έχει στην πραγματικότητα να κάνει με τον χρόνο, σε αυτή την περίπτωση με την ηλικία του χαρακτήρα και τη φάση που βρίσκεται στη ζωή του. Μιλάμε για όλα εκείνα που θες να τακτοποιήσεις όταν φτάνεις στη δύση της ζωής σου. Για όσα θες να βάλεις σε τάξη και να διορθώσεις».
Πράγματι, και στο φιλμ σύντομα μεταφερόμαστε στο 1969, με την Αμερική να υποδέχεται θριαμβευτικά τους εξερευνητές της Σελήνης και τον απογοητευμένο Ιντι να ετοιμάζεται για τη συνταξιοδότηση, ανακατεύοντας τον πρωινό καφέ του με λίγο ουίσκι και κοιτώντας τα χαρτιά του διαζυγίου. Κάπου εκεί βέβαια εμφανίζεται σαν σίφουνας η Ελένα (Γουόλερ-Μπριτζ) για να τον μπλέξει στην καινούργια περιπέτεια. Για τον Χάρισον Φορντ, αυτός ο τελευταίος «Ιντιάνα» είναι σίγουρα ξεχωριστός. «Πιστεύω ότι η ταινία είναι πολύ διασκεδαστική, έχει πολλά από αυτά που περιμένουμε να δούμε σε έναν “Ιντιάνα Τζόουνς” και ταυτόχρονα αρκετά που δεν τα περιμένουμε. Στη βάση της είναι μια οικογενειακή ταινία και ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα είναι ότι μέσα στα χρόνια αυτά τα φιλμ περνούν από γενιά σε γενιά. Αποτελούν ευκαιρία για τα παιδιά να έχουν μια εμπειρία με τους γονείς τους, την οποία μπορούν αργότερα να συζητήσουν μαζί. Παροτρύνω όμως ακόμη τους ανθρώπους να πάνε να τη δουν στη σκοτεινή αίθουσα με αγνώστους γύρω τους· να νιώσουν αυτή την αίσθηση της κοινότητας, είναι από τα πιο θαυμαστά πράγματα που μπορεί να κάνει μια τέτοια ταινία. Τόσο πολλά πράγματα πια στη ζωή μας τείνουν να μας κρατούν χωριστά, όμως αυτό μας φέρνει μαζί και είμαι πολύ περήφανος που αποτελώ μέρος του».
«Η δουλειά μου είναι να παίρνω λέξεις σε ένα χαρτί και να δημιουργώ μια συμπεριφορά που ταιριάζει μαζί τους και αφηγείται μια ιστορία». ΧΑΡΙΣΟΝ ΦΟΡΝΤ
Το γήρας
Οπως είπαμε, η νέα ταινία του Τζέιμς Μάνγκολντ –ο Στίβεν Σπίλμπεργκ βρίσκεται εδώ σε ρόλο παραγωγού– ασχολείται πολύ με το στοιχείο του χρόνου και του γήρατος που πλέον χτυπά την πόρτα του Ιντι αλλά και του ίδιου του ανθρώπου που τον ερμηνεύει. «Η σχέση μου με το γήρας είναι αρκετά προφανής», λέει με το χαρακτηριστικό μισό του χαμόγελο ο 81χρονος Φορντ, προτού παραδώσει τον λόγο στην κατά πολύ νεότερη Γουόλερ-Μπριτζ: «Οταν μου είπαν αρχικά για την ταινία και το πόσο σημαντικό ήταν για τον Χάρισον αυτός ο “Ιντιάνα” να συμφωνεί με την ηλικία του, μου τράβηξαν την προσοχή και μίλησαν κατευθείαν στην καρδιά μου. Τι επαναστατικός τρόπος να τελειώσεις ένα franchise που ξεκίνησε με επαναστατικό τρόπο. Αλλωστε ξέρετε… οι μεγαλύτεροι άνθρωποι είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες. Εχουν κάνει περισσότερα πράγματα, γνωρίζουν περισσότερα πράγματα. Το να βλέπεις ένα χαρακτήρα που απόλαυσες στις παλιότερες περιπέτειές του, καθώς εκείνος ανακαλύπτει πώς είναι να ανταποκρίνεται σε παρόμοιες προκλήσεις σε μεγαλύτερη ηλικία, είναι συναρπαστικό και αγωνιώδες, με τρόπους που δεν βλέπεις σε άλλες ταινίες. Προσωπικά πάντα νιώθω μια ανακούφιση όταν βλέπω ένα πιο ηλικιωμένο πρόσωπο στην οθόνη, κάτι σαν φροντίδα για την ψυχή».
Και οι δύο πάντως στην ταινία χρειάστηκε να τρέξουν και να ιδρώσουν αρκετά για τις σκηνές δράσης. «Εκανα προπόνηση μόνο και μόνο για να αντέξω στα γυρίσματα, όχι για να γίνω αψεγάδιαστη ηρωίδα δράσης. Από ό,τι κατάλαβα, ήθελαν ούτως ή άλλως να διατηρήσουν αυτή την λίγο απερίσκεπτη πλευρά της Ελένα, που κάνει άλμα στο κενό προτού κοιτάξει», λέει η Γουόλερ-Μπριτζ. Ο Φορντ, από την άλλη, δίνει την απάντηση του βετεράνου: «Πάντα προσπαθώ να κρατιέμαι σε φόρμα, όμως δεν έκανα καμιά ιδιαίτερη εκπαίδευση. Εδώ έχει να κάνει περισσότερο με την ιστορία και λιγότερο με τα τρεχαλητά, τα άλματα και τις βουτιές. Υπάρχουν βέβαια και αυτά, όμως ήθελα να προετοιμαστώ περισσότερο για το άλλο κομμάτι, παρά να κυλιέμαι στο πάτωμα με ιδρωμένους άνδρες».
Το μέλλον;
Πώς βλέπει όμως το μέλλον ο Χάρισον Φορντ, το δικό του και της τέχνης που υπηρετεί για τόσες δεκαετίες; «Δεν ξέρω τι κρύβει το μέλλον. Εγώ απλώς κάνω τη δουλειά μου. Η δουλειά μου είναι να παίρνω λέξεις σε ένα χαρτί και να δημιουργώ μια συμπεριφορά που ταιριάζει μαζί τους και αφηγείται μια ιστορία. Και είμαι περήφανος για τις ιστορίες που αφηγηθήκαμε», λέει, προσθέτοντας: «Επίσης βλέπω μια πολύ καλή φλέβα σεναρίων στην τηλεόραση και χαίρομαι να παίρνω μέρος σε αυτή. Απόλαυσα τη συμμετοχή μου στο “Shrinking” (σ.σ. η πρόσφατη σειρά της Apple TV) και αυτό το είδος χιούμορ που περιλαμβάνει. Το οποίο μας φέρνει πίσω στον “Ιντιάνα”, όπου υπάρχει ένα υπέροχο σενάριο. Οταν προκύπτει μια ιστορία, αρχίζεις να καταλαβαίνεις αν κάνει για σένα ή όχι. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για τηλεόραση ή κινηματογράφο. Απλώς αναγνωρίζεις αν έχει συναισθηματική ή ψυχαγωγική αξία για σένα και το κοινό».