«Από αυγή σε αυγή» ήταν ο τίτλος της συναυλίας που πραγματοποίησε η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων υπό τη διεύθυνση του Βλαδίμηρου Συμεωνίδη στο θέατρο «Ολύμπια» στις 27 Μαΐου. Ακούστηκαν το «Τραγούδι του πρωινού» του Ελγκαρ, η «Μάγισσα του μεσημεριού» του Ντβόρζακ, το «Πρελούδιο στο απομεσήμερο ενός φαύνου» του Ντεμπισί, οι «Νύχτες στους κήπους της Ισπανίας» του Ντε Φάγια και η «Νύχτα στο φαλακρό βουνό» του Μουσόργκσκι.
Οι τίτλοι των πέντε έργων καλύπτουν πράγματι όλο το εικοσιτετράωρο. Ωστόσο, από μουσική άποψη η μεταξύ τους σχέση είναι τόσο μικρή που δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι συνιστούν πρόταση για συναυλία. Ετερόκλητα και με πολλές και μεταξύ τους διαφορετικές απαιτήσεις, τα έργα θέτουν επίσης σημαντικές προκλήσεις στην ορχήστρα. Επομένως το γεγονός ότι, παρά τα επιμέρους ζητήματα, συνολικά η βραδιά υπήρξε επιτυχημένη, πιστώνεται στους μουσικούς και στον Βλαδίμηρο Συμεωνίδη.
Το σύντομο «Τραγούδι του πρωινού», αρχικά για βιολί και πιάνο, εκδόθηκε το 1899 και ενορχηστρώθηκε από τον συνθέτη δύο χρόνια αργότερα. Είδος ελαφρού ακροάματος της εποχής, μελωδικό, ατμοσφαιρικό, χωρίς παραπέρα φιλοδοξίες, άνοιξε γλυκά τη βραδιά.
Τελείως διαφορετικών απαιτήσεων είναι το συμφωνικό ποίημα «Η μάγισσα του μεσημεριού». Εργο της ωριμότητας του Ντβόρζακ, εμπνευσμένο από τη σλαβική μυθολογία, αποδίδει μέσα από τη μουσική με πειστικό τρόπο την τραγική υπόθεση, σύμφωνα με την οποία μια μητέρα πνίγει κατά λάθος το παιδί της στον αγώνα της να το γλιτώσει από τη «μάγισσα του μεσημεριού». Εξοικειωμένη με το κεντροευρωπαϊκό ιδίωμα της μουσικής, η ορχήστρα έδωσε την ευκαιρία στον Συμεωνίδη να διαπλάσει μια επιτυχημένη ερμηνεία με έντονο θεατρικό στοιχείο, από την αθωότητα της πρώτης εικόνας έως την τρομακτική δραματική καταδίωξη και την τραγική κατάληξη. Επιτυχημένη υπήρξε η συνεισφορά των ξύλινων πνευστών. Η ακουστική της συγκεκριμένης αίθουσας ασφαλώς δεν ευνοεί τον ήχο των εγχόρδων, ο οποίος όμως, ανεξάρτητα από αυτό, εξακολουθεί να είναι επιδεκτικός βελτίωσης.
Διαφορετικές απαιτήσεις έχει το ονειρικό «Πρελούδιο» του Ντεμπισί. Φλάουτο και άρπα, κρίσιμα όργανα στο έργο αυτό, συνεργάστηκαν πολύ καλά, ενώ ο Συμεωνίδης απέσπασε από τα έγχορδα τη διαφάνεια και τη φευγαλέα ατμόσφαιρα που αναμένει κανείς στην εμβληματική αυτή μουσική σελίδα.
Οι «Νύχτες» του Ντε Φάγια ασφαλώς οφείλουν αρκετά στην αισθητική και στη γραφή του Ντεμπισί. Στην ατμοσφαιρική αυτή τριμερή σύνθεση, σολίστ ήταν η πιανίστρια Νεφέλη Μούσουρα, που έπαιξε με σιγουριά και δεξιοτεχνική άνεση. Μετά την ευκαιρία που της έδωσε το έργο να ξεδιπλώσει τον λυρισμό της, εκτός προγράμματος η Μούσουρα απέδωσε με ταιριαστά φλογερό τρόπο τον «Τελετουργικό χορό της φωτιάς» από το μπαλέτο «Μάγος έρωτας» του ίδιου συνθέτη.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τη «Νύχτα στο φαλακρό βουνό». Ο Συμεωνίδης οδήγησε την ορχήστρα σε μια ακόμη ερμηνεία γεμάτη ένταση, πάντοτε με κυρίαρχο το αφηγηματικό δραματικό στοιχείο της μουσικής. Χάρη και στις επιτυχημένες σολιστικές συνεισφορές από τα ξύλινα και τα χάλκινα πνευστά, η βραδιά ολοκληρώθηκε με επιτυχία.