ΒΕΝΕΤΙΑ – ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: «Σήμερα είναι η 121η μέρα απεργίας για τους σεναριογράφους του Χόλιγουντ· η 48η μέρα της απεργίας των ηθοποιών. Νομίζω πως υπάρχει μια βασική ιδέα που λέει ότι ένα έργο τέχνης έχει αξία από μόνο του, δεν είναι απλώς ένα κομμάτι περιεχομένου –για να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη λέξη του Χόλιγουντ αυτόν τον καιρό– προορισμένο να μπει στη γραμμή παραγωγής. Και αυτή η ιδέα είναι θεμελιώδης, πιστεύω, για την τέχνη, για το πώς αυτή δημιουργείται και πώς μπορεί να είναι βιώσιμη για τους ανθρώπους που την παράγουν, κάτι το οποίο έχει αγνοηθεί σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία 10 χρόνια». Ετσι ξεκίνησε τις δηλώσεις του στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου εδώ στη Βενετία, ο φετινός πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ, Ντάμιεν Σαζέλ.
Φορώντας μπλουζάκι και κονκάρδα υπέρ του αγώνα των σεναριογράφων, ο Αμερικανός κινηματογραφιστής ξεκαθάρισε από νωρίς ότι η φετινή διοργάνωση δεν πρόκειται να αγνοήσει όσα (σοβαρότατα) συμβαίνουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού· κι ας είχε δίπλα του τον καλλιτεχνικό διευθυντή, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα, να διαβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι η λάμψη του Φεστιβάλ δεν πρόκειται να μειωθεί λόγω των εξελίξεων. Ο Σαζέλ άλλωστε έμοιαζε αποφασισμένος να παραδώσει το… μανιφέστο: «Στην πραγματικότητα όλα καταλήγουν στην ιδέα ότι οι άνθρωποι πρέπει να αμείβονται για κάθε έργο τέχνης που παράγεται και στο αν τελικά μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να πάρουμε πίσω αυτό το δικαίωμα – την τέχνη πάνω από το περιεχόμενο. Θεωρώ πως είμαστε εδώ για να αναγνωρίσουμε πως ο αγώνας συνεχίζεται και γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί από εκείνους που θα ήθελαν να βρίσκονται εδώ για το Φεστιβάλ, δεν μπορούν να το κάνουν».
Οι ξεκάθαρες αναφορές του Σαζέλ στις διαδικτυακές πλατφόρμες (εκεί πηγαίνει το «περιεχόμενο») και τις πρακτικές που αυτές ακολουθούν, μοιάζουν βέβαια ελαφρώς οξύμωρες, μπροστά σε ένα διαγωνιστικό τμήμα, το οποίο περιέχει τρεις ταινίες παραγωγής Netflix και μερικές ακόμα που ανήκουν σε μεγάλα στούντιο. Αν άραγε το «The Killer» π.χ. του Ντέιβιντ Φίντσερ αξίζει τον Χρυσό Λέοντα, θα διστάσει η Επιτροπή να του τον δώσει; Για να είμαστε δίκαιοι, τα πολύ σπουδαία ονόματα που θα αποφασίσουν (ανάμεσά τους οι Μάρτιν ΜακΝτόνα, Τζέιν Κάμπιον, Λόρα Πόιτρας) μαζί φυσικά με τον ίδιο τον Σαζέλ, προφανώς εγγυώνται για το αδιάβλητο της διαδικασίας.
Είδαμε το «The Order of Time», μια ιδιότυπη μαύρη κομεντί με μια παρέα φίλων που πληροφορείται πως ένας πελώριος κομήτης κατευθύνεται προς τη Γη.
Οσο για την κανονική δράση, αυτό που προλάβαμε να δούμε χθες πριν από την επίσημη έναρξη του «Comadante», ήταν το «The Order of Time» της Ιταλίδας Λιλιάνα Καβάνι. Η πολύπειρη κινηματογραφίστρια έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Λέοντα για το σύνολο της προσφοράς της και αποθεώθηκε στη μεσημεριανή προβολή συνοδευόμενη από τον Αλμπέρτο Μπαρμπέρα και σχεδόν σύσσωμο το καστ των πρωταγωνιστών της. Οσο για την ταινία της, αυτή είναι μια ιδιότυπη μαύρη κομεντί, με μια παρέα φίλων να μαζεύεται για την ετήσια συγκέντρωσή της σε κάποιο παραλιακό εξοχικό. Εκεί ωστόσο θα πληροφορηθούν πως η ανθρωπότητα απειλείται με αφανισμό εξαιτίας ενός πελώριου κομήτη που κατευθύνεται ολοταχώς προς τη Γη. Πλέον οι σχέσεις μεταξύ τους θα μπουν σε δοκιμασία, ενώ η επικείμενη καταστροφή οδηγεί και σε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές συζητήσεις.
Η ταινία της Καβάνι, αν και εκτός συναγωνισμού, αποτέλεσε καλό ορεκτικό για μια συνέχεια στη Βενετία που από σήμερα αναμένεται εκρηκτική. Με τις προβολές πια να πυκνώνουν κατευθυνόμαστε σε ένα συναρπαστικό τριήμερο όπου ξεχωρίζουν το «Ferrari» του Μάικλ Μαν, το «Dogman» του Λικ Μπεσόν και φυσικά το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου. Το τελευταίο μπορούμε πια να επιβεβαιώσουμε και από κοντά ότι αποτελεί ήδη αντικείμενο συζητήσεων και θεωρείται από τα φαβορί της φετινής διοργάνωσης. Κι ας μην το έχει δει κανείς.
«Οπενχάιμερ» και Μπάρμπι
Τέλος, έφτασε στα αυτιά μας και μια ευχάριστη είδηση για τις ελληνικές αίθουσες. Η πρώτη εβδομάδα του αριστουργηματικού «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν έκλεισε με 110.000 εισιτήρια, ξεπερνώντας το φαινόμενο Μπάρμπι που έκοψε περίπου 75.000 για το ίδιο διάστημα. Οι αριθμοί έφεραν χαμόγελα στους αιθουσάρχες που μιλούν για το καλύτερο άνοιγμα ταινίας της χρονιάς.