ΒΕΝΕΤΙΑ – ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ. Η αλήθεια είναι ότι οι πρωινές προβολές για διαπιστευμένους στη Βενετία αποτελούν κανονική πρόκληση. Στις 8-8.30 π.μ., δεν είναι λίγοι οι αγουροξυπνημένοι που χασμουριούνται ή ακόμη και συμπληρώνουν τον λειψό τους ύπνο και ας παίζει στην οθόνη παγκόσμιες πρεμιέρες. Κάπου εκεί, βέβαια, έρχεται ένας βρυχηθμός επιπέδου… Ferrari για να δονήσει την αίθουσα και να ανοίξει αυτιά και μάτια διάπλατα. Στο «Ferrari» του Μάικλ Μαν, που έκανε χθες ντεμπούτο στη Μόστρα, υπάρχουν αρκετές τέτοιες στιγμές, με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα εποχής να αυξάνουν τα ντεσιμπέλ και την αδρεναλίνη, καθώς η κάμερα τα ακολουθεί σε τρελές κούρσες. Κατά τα λοιπά, πάντως, το φιλμ είναι μια αρκετά «ήσυχη», παλιομοδίτικη βιογραφία.
Ο Ανταμ Ντράιβερ, πιο στυλάτος από ποτέ, με γκριζαρισμένα μαλλιά και άψογα ιταλικά κοστούμια, υποδύεται τον πιονέρο της αυτοκίνησης Εντσο Φεράρι, ο οποίος προσπαθεί να πραγματώσει το αγωνιστικό του όραμα, την ώρα που οι γύρω του ασχολούνται με πεζότητες όπως η χρηματοδότηση της εταιρείας, τα χρέη κ.ο.κ. Εξίσου μεγάλο –αν όχι μεγαλύτερο– μέρος με τους αγώνες στην ταινία καταλαμβάνει η προσωπική ζωή του αθεράπευτα γυναικά Φεράρι, ο οποίος είναι απροκάλυπτα άπιστος έναντι της συζύγου (Πενέλοπε Κρουζ) φέροντας και το ψυχικό βάρος του πρόωρου χαμού του γιου του, Ντίνο.
Ο ίδιος ο Ντράιβερ, πάντως, στη μεσημεριανή συνέντευξη Τύπου θέλησε να φανεί πολύ πιστός στα ιδεώδη τής εν εξελίξει απεργίας του συνδικάτου ηθοποιών, το οποίο του παραχώρησε και ειδική άδεια για να βρεθεί στη Βενετία. «Ενα πράγμα που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι γιατί μια μικρότερη εταιρεία διανομής όπως η Neon και η STX International (σ.σ. αυτές συνδέονται με το «Ferrari») είναι πρόθυμη να ικανοποιήσει τα αιτήματα της ένωσης ηθοποιών, όμως ένα μεγάλο στούντιο όπως το Netflix ή η Amazon δεν μπορεί;» σχολίασε μεταξύ άλλων ο Αμερικανός αστέρας, υπερασπιζόμενος την επιλογή του να προωθήσει στο φεστιβάλ ένα φιλμ που αποτελεί θετικό παράδειγμα για τη λειτουργία της βιομηχανίας. Το αμέσως προηγούμενο βράδυ, στην προβολή του «El Conde», του νέου φιλμ του Πάμπλο Λαρέιν, παραγωγής Netflix, όταν το μεγάλο κόκκινο «Ν» εμφανίστηκε στην οθόνη δεν ακολούθησαν τα συνηθισμένα χειροκροτήματα· αντιθέτως, υπήρξαν σκόρπιες φωνές του τύπου: «Netflix, πλήρωσε επιτέλους τους σεναριογράφους». Από την άλλη, η ίδια η ταινία του Χιλιανού κινηματογραφιστή αποτελεί μια ευφάνταστη μαύρη κωμωδία, με πρωταγωνιστή τον δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ, ο οποίος διασχίζει ακόμη τον κόσμο ως αιμοβόρος… βρικόλακας ηλικίας 250 ετών. Η πολιτική σάτιρα του Λαρέιν είναι ανά στιγμές πραγματικά απολαυστική –η σεκάνς με τη Μάργκαρετ Θάτσερ, επίσης βαμπίρ, είναι απλώς αμίμητη– ενώ σε άλλες περιπτώσεις το παρατραβάει ή φλυαρεί, χάνοντας κάπως τον ειρμό της αφήγησης.
Ενα ακόμη φιλμ που είδαμε την πρώτη «κανονική» ημέρα του φεστιβάλ, δηλαδή χθες, αποτελεί και τη σκηνοθετική επιστροφή του Λικ Μπεσόν, τέσσερα χρόνια έπειτα από το ομολογουμένως μέτριο «Anna». Η συμμετοχή του βετεράνου κινηματογραφιστή, και μάλιστα στο διαγωνιστικό τμήμα, συζητήθηκε αρκετά λόγω των κατηγοριών για σεξουαλικά αδικήματα που (και αυτός) αντιμετωπίζει, ωστόσο το κοινό της Βενετίας χάρισε ζεστό χειροκρότημα στο «Dogman». Εκεί πρωταγωνιστής είναι ο Ντάγκλας, ένας νεαρός με κινητικά προβλήματα, κληρονομιά της πολύ άσχημης παιδικής του ηλικίας, ο οποίος έχει βρει παρηγοριά στη σπάνια σχέση που έχει αναπτύξει με τα σκυλιά.
Ο Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς λάμπει στον κεντρικό ρόλο, σε μια παράξενη όσο και τρυφερή ιστορία, η οποία συνδυάζει το χιούμορ με τη δραματικότητα, αλλά και την καθαρή δράση, ιδιαίτερα όσο πλησιάζει στο φινάλε. Ο Μπεσόν, μάλιστα, δεν διστάζει να θυσιάσει κάτι από τη ρεαλιστική του προσέγγιση προκειμένου να διασκεδάσει τον θεατή και να τονίσει την καθοριστική συμβολή των τετράποδων συμπρωταγωνιστών. Οσο για εμάς, αλλάζουμε ταχύτητες σαν τον Εντσο Φεράρι, καθώς το φεστιβάλ κατευθύνεται στο πρώτο του Σαββατοκύριακο. Επόμενος σταθμός: Γιώργος Λάνθιμος.