Αξιζε η μικρή εκδρομή μέχρι το Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη» στα Βριλήσσια, όπου στις 20 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε «βραδιά όπερας» στο πλαίσιο του τοπικού φεστιβάλ. Ως τύπος συναυλίας ο συγκεκριμένος συνήθως αποδεικνύεται μάλλον πληκτικός, καθώς τις περισσότερες φορές το ενδιαφέρον εξαντλείται στις επιδόσεις των εκάστοτε μονωδών σε χιλιοτραγουδισμένες άριες και ντουέτα. Στα Βριλήσσια το παιχνίδι αντιστράφηκε χάρη σε ένα πρόγραμμα με αποσπάσματα από έργα που ακούγονται σπάνια και τα οποία υπηρετήθηκαν από δύο άξιους Ελληνες τραγουδιστές, την υψίφωνο Αννα Στυλιανάκη και τον τενόρο Δημήτρη Πακσόγλου. Τη Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών διηύθυνε ο Βύρων Φιδετζής.
Η βραδιά ξεκίνησε δυναμικά με τον «Χορό των δαιμόνων» από την όπερα «Θαυμαστή Ανθώ» του Σπυρίδωνος Φιλίσκου Σαμάρα. Στο ανοιχτό θέατρο των Βριλησσίων οι τραγουδιστές βοηθήθηκαν από σχετικά διακριτική ηλεκτρική ενίσχυση, όχι όμως και η ορχήστρα, που έτσι έμεινε σε δεύτερο πλάνο. Παρ’ όλα αυτά εκτιμήθηκε η ερμηνεία της στο ιντρεμέδιο από τη β΄ πράξη της όπερας – μπαλέτο «Τα Βίλι» του Πουτσίνι, όπως επίσης στο ιντερμέδιο από τη γ΄ πράξη της όπερας «Ο φίλος Φριτς» του Μασκάνι. Στον δημοφιλή «Στοχασμό» από τη «Θαΐδα» του Μασνέ απολάμβανε κανείς εξίσου την αξιόπιστη σολιστική συνεισφορά του εξάρχοντα της ορχήστρας Γιάρεσλαφ Τοκάρεφ. Τα τελευταία χρόνια ο Μασνέ «ζει» μια μικρή αναγέννηση, καθώς χάρη στη σοβαρή μουσικολογική δουλειά, στις συναυλίες και στις εξαιρετικά επιμελημένες δισκογραφικές εκδόσεις του Κέντρου Ρομαντικής Γαλλικής Μουσικής έρχονται στο φως τραγούδια και λησμονημένες όπερές του, όπως η «Τερέζ», η «Αριάδνη» και η «Γκριζελιντίς». Αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο ο πλούτος και η έμπνευση ενός συνθέτη ο οποίος δεν έγραφε μονάχα εξαιρετικά αισθησιακή, μελωδική μουσική, αλλά ήταν επίσης θαυμάσιος συμφωνιστής. Αυτό φάνηκε καθαρά στην άρια της Σιμέν από την όπερα «Ο Σιντ», όπου η μεγάλη ορχήστρα περιέβαλε αρμονικά την πλούσια και άνετη φωνή της Αννας Στυλιανάκη. Το σκούρο ηχόχρωμα και ο γεμάτος ήχος της φωνής της ταίριαξαν επίσης στη συμφωνική γραφή του Τσαϊκόφσκι: η Στυλιανάκη ερμήνευσε εκφραστικά τη «σκηνή των γραμμάτων» της Τατιάνας από την όπερα «Ευγένιος Ονιέγκιν», η οποία ιδανικά θα ωφελούνταν εξίσου από φωνή πιο φωτεινή και εύθραυστη.
Ο Δημήτρης Πακσόγλου ξεκίνησε με την άλλοτε εξαιρετικά δημοφιλή άρια του Λιονέλ από τη «Μάρθα» του Φλότο, την οποία απέδωσε στα ιταλικά. Στη συνέχεια, οι ωραία δεμένες μουσικές φράσεις, το γλυκύ ηχόχρωμα και η σιγουριά της φωνής επέτρεψαν στον τενόρο να αντιμετωπίσει με επιτυχία την απαιτητική άρια του Ντον Αλβάρο από τη «Δύναμη του πεπρωμένου» του Βέρντι. Μαζί, οι δύο τραγουδιστές ερμήνευσαν το ντουέτο της Βαλεντίνης με τον Ραούλ από τους απαιτητικότατους και σήμερα λησμονημένους «Ουγενότους» του Μεγερμπέρ –όπερα που, παρεμπιπτόντως, φαίνεται πως είχε παρουσιαστεί, άγνωστο πώς, από γαλλικό θίασο στην Αθήνα στα τέλη του 19ου αιώνα–, καθώς επίσης το ντουέτο ανάμεσα στον Παύλο και στην Κοντέσα από την «Κρητικοπούλα» του Σαμάρα. Σπάνιες λιχουδιές, καλά ερμηνευμένες.