Ενδιαφέρουσα από απόψεως ρεπερτορίου και επιτυχημένη ως προς τις ερμηνείες ήταν η βραδιά μουσικής δωματίου που πραγματοποίησε το Τρίο El Greco στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» στις 12 Οκτωβρίου. Ο Φαίδων Μηλιάδης (βιολί), ο Αλέξης Καραϊσκάκης-Νάστος (τσέλο) και η Αλεξία Μουζά (πιάνο) ερμήνευσαν το Τρίο για πιάνο αρ. 3 σε φα ελάσσονα έργο 65 του Ντβόρζακ, το Τρίο για πιάνο αρ. 3 σε ντο ελάσσονα έργο 101 του Μπραμς και το Τρίο για πιάνο σε φα δίεση ελάσσονα του Αρνο Μπαμπατζανιάν.
Οι μουσικοί διέθεταν τον δυναμισμό και το πάθος για τα ζωηρά μέρη όσο και τη λεπτότητα και την ευαισθησία που έχουν ανάγκη τα αργά. Ειδικότερα, το αργό μέρος στο έργο του Μπαμπατζανιάν, που ξεκινά ως μονόλογος για το βιολί συνοδεία πιάνου μέχρι αργότερα να προστεθεί και το τσέλο, επέτρεψε να φανεί η τέχνη του Φαίδωνα Μηλιάδη, αφενός η τονική ακρίβεια, αφετέρου η εκφραστικότητα ενός ήχου μεστού και ομοιογενούς. Τα ίδια στοιχεία είχαν εκτιμηθεί λίγο νωρίτερα και στο αργό μέρος του έργου του Ντβόρζακ. Τονικά σίγουρος, εκφραστικός, αλλά και γεμάτος ήταν επίσης ο ήχος του Αλέξη Καραϊσκάκη-Νάστου, ο οποίος συνέβαλε αποφασιστικά τόσο στο Τρίο του Ντβόρζακ αλλά και σε αυτό του Μπραμς.
Γνωστή για τον δυναμισμό της, η Αλεξία Μουζά διέθετε όλες τις απαραίτητες αποχρώσεις και συνεισέφερε στην εκφραστικότητα των ερμηνειών, ειδικά στα λυρικά μέρη. Στα ζωηρά και έντονα δραματικά είτε η ένταση ήταν υπερβολική είτε η ακουστική της μικρής αίθουσας μεγέθυνε τον ήχο, δημιουργώντας σημειακές ανισορροπίες. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν συνολικά πολύ καλό και είναι κρίμα που ενώ κατά τα πρόσφατα χρόνια το επίπεδο των Ελλήνων μουσικών έχει βελτιωθεί εντυπωσιακά, το κοινό της μουσικής δωματίου δεν έχει ανανεωθεί και παραμένει περιορισμένο. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά οπωσδήποτε σχετίζεται με την υποβαθμισμένη παρουσία της σοβαρής μουσικής σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης στη χώρα μας.
Ακόμη πιο απογοητευτική ήταν η εικόνα της αίθουσας «Aρης Γαρουφαλής» του Ωδείου Αθηνών λίγες ημέρες νωρίτερα (6 Οκτωβρίου), στο ρεσιτάλ της Δανάης Παπαματθαίου-Μάτσκε (βιολί) και του πατέρα της Ούβε (πιάνο). Πιο λυπηρή ακριβώς επειδή η αίθουσα βρίσκεται μέσα σε ένα μεγάλο ωδείο. Στο πρώτο μέρος του προγράμματος ακούστηκαν έργα Ελλήνων συνθετών της διασποράς, που περιλαμβάνονται στο πρόσφατο cd των Μάτσκε (βλ. «Κ», 17/9/2023), και στο δεύτερο ακούστηκε η Σονάτα για βιολί και πιάνο σε λα μείζονα του Σεζάρ Φρανκ. Δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσει κανείς για ακόμη μία φορά πόσο διαφορετική εμπειρία είναι η ακρόαση ενός έργου σε αίθουσα συναυλιών σε σχέση με την απόλαυσή του από ηχογράφηση. Η ανάπτυξη του ήχου στον χώρο και η σχέση των δύο οργάνων δίνουν διαφορετική δυναμική στο αποτέλεσμα. Είχε, λοιπόν, κανείς την ευκαιρία να απολαύσει τον καλλιεργημένο και εκφραστικό ήχο της Δανάης Παπαματθαίου-Μάτσκε και την άριστη συνεργασία με τον πιανίστα πατέρα της όχι μόνο στα έργα Ελλήνων, αλλά και στη δημοφιλή Σονάτα του Φρανκ, όπου μαζί ανέδειξαν τη μελωδικότητα όπως και την πλούσια αρμονική γλώσσα του έργου.
