Οι πρωινοί θαμώνες στο λόμπι κεντρικού ξενοδοχείου της Θεσσαλονίκης έγιναν άθελά τους ακροατές. Ο Αργεντίνος τενόρος Μαρτσέλο Αλβαρες με τη στεντόρεια φωνή του αφηγούνταν στην «Κ» τη μυθιστορηματική του ζωή. Μιλάει με ενθουσιασμό για την όπερα, σχολιάζει τις πρόσφατες πολιτικές αλλαγές της χώρας του. τραγουδάει την άρια Casta Diva μιμούμενος τη Μαρία Κάλλας για να δείξει τις μελετημένες κινήσεις του χεριού της. Πέρα από τη λατινοαμερικάνικη ψυχοσύνθεσή του και την πληθωρική του προσωπικότητα η ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης τον κάνει και νιώθει σαν την πατρίδα του, την Αργεντινή. «Οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί, χαρούμενοι, ζεστοί, επικοινωνιακοί», μας λέει. Ηταν και η φόρτιση από τις πολύωρες πρόβες για την πιο «απαιτητική όπερα της ζωής μου». Δούλευαν νυχθημερόν για το μελόδραμα «La Vestale» του Γκασπάρε Σποντίνι που έκανε πρεμιέρα χθες στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης για το επετειακό έτος των 100 ετών από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας.
«Στην καριέρα μου έχω ερμηνεύσει συνολικά 60 ρόλους. Αυτός είναι ο πιο δύσκολος. Το κείμενο, μεταφρασμένο από τα γαλλικά στα ιταλικά, είναι γεμάτο από ρετσιτατίβο με ιδιότυπο λεξιλόγιο που εκπλήσσουν ευχάριστα, ωστόσο δυσκολεύουν την ερμηνεία και τα περάσματα της φωνής», εξήγησε. «Δουλέψαμε όμως με συνοχή, αγάπη και σεβασμό ξεκινώντας πριν από δέκα μέρες από το μηδέν. Είμαστε όλοι πολύ συγκινημένοι αλλά και στρεσαρισμένοι γιατί ανεβάζουμε ένα έργο που ερμήνευσαν εμβληματικά το 1954 στη Σκάλα του Μιλάνου δύο ιερά τέρατα του λυρικού θεάτρου η Μαρία Κάλλας την Τζούλια και ο Φράνκο Κορέλι τον Ρωμαίο στρατηγό Λικίνιους, τον οποίο υποδύομαι. Μεγάλη η ευθύνη αλλά αξίζει τον κόπο».
Τι ήταν γι’ αυτόν η Μαρία Κάλλας; «Η Κάλλας ήταν η τιμιότητα του τραγουδιού, μια αληθινή ερμηνεύτρια. Είχε τη δική της προσωπική σφραγίδα και μια εσωτερική φλόγα. Οι νότες της είχαν ψυχή. Η φωνή της έβγαινε μέσα από τα σπλάχνα της. Μεταμόρφωνε όλη την ενέργειά της σε μουσική. Σε όλη της τη ζωή προσπαθούσε να γίνει καλύτερη. Ανέβαινε τρέχοντας τις σκάλες τραγουδώντας για να αλλάξει αέρα. Ολοι την έλεγαν τρελή. Αλλά εκείνη ήξερε τι έκανε. Στη Σκάλα έχουμε ένα σημείο “Κάλλας” όπου είχε ανακαλύψει ότι η φωνή της ακούγεται στερεοφωνικά. Αυτό θα πει μελέτη!».
Η συνομιλία με τον Αλβαρες ήταν σαν masterclass. Οπως αυτά που δίνει συχνά σε διάφορες χώρες του κόσμου ενθαρρύνοντας νέους μέσα από το δικό του μοντέλο ζωής. Η ιστορία του είναι γνωστή αλλά δεν σταματάει να την αφηγείται και σκέφτεται μήπως τη γράψει σε βιβλίο. «Μια μέρα βρεθήκαμε με τη σύζυγό μου από την Κόρδοβα, έξω από τη Σκάλα του Μιλάνου, καθισμένοι σε ένα παγκάκι της πλατείας, περικυκλωμένοι από περιστέρια, χωρίς χρήματα, χωρίς να γνωρίζουμε τη γλώσσα», μας λέει. Ενα μήνα αργότερα, έξω από την όπερα, τον περίμενε λιμουζίνα για να τον παραλάβει. «Μέσα σε τρία χρόνια είχα ταξιδέψει σε δεκάδες χώρες για να τραγουδήσω στις σημαντικότερες σκηνές του κόσμου».
Στον κόσμο του λυρικού θεάτρου μπήκε σε ηλικία 30 ετών. Μέχρι τότε δεν γνώριζε τίποτα από όπερα. «Σπούδασα σε μουσικό σχολείο, μπορούσα να διδάξω μουσική για χορωδία αλλά δεν με ενδιέφερε. Επειτα από προτροπή της συζύγου μου βρέθηκα σε οντισιόν για μια παραγωγή όπερας στο Μπουένος Αϊρες. Δεν γνώριζα κανένα τραγούδι όπερας, ούτε καν απόσπασμα. Αναγκάστηκα να ερμηνεύσω τον εθνικό ύμνο της Αργεντινής. Ο ενθουσιασμός του τενόρου Λιμπόριο Σιμονέλα που με άκουσε, δεν αρκούσε για να κάνω καριέρα. Επρεπε να μελετήσω τραγούδι. Πούλησα την εύρωστη επιχείρηση κατασκευής επίπλων που λειτουργούσα επί 15 χρόνια και ξεκίνησα σπουδές στο Μπουένος Αϊρες. Ενα χρόνο αργότερα ο Σιμονέλα δεν πίστευε στα αυτιά του». Τον δρόμο σε μια διεθνή καριέρα τού άνοιξε ένας διαγωνισμός του Λουτσιάνο Παβαρότι στη Λατινική Αμερική. «Ημουν ο πρώτος που τραγούδησε λόγω αλφαβητικής σειράς και ο πρώτος που καλωσόρισε στον κόσμο του λυρικού θεάτρου».
«Είμαστε πολύ συγκινημένοι και στρεσαρισμένοι γιατί ανεβάζουμε ένα έργο που ερμήνευσαν εμβληματικά το 1954 δύο ιερά τέρατα του λυρικού θεάτρου, η Μαρία Κάλλας και ο Φράνκο Κορέλι».
Στην Αργεντινή, ούτως ή άλλως, η ζωή, όπως λέει, ήταν και παραμένει λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης ένας συνεχής αγώνας. Συμφωνεί ωστόσο με την εκλογή του Χαβιέρ Μιλέι; «Είναι εύκολο να μου βάλετε ταμπέλες αλλά είμαι ευτυχής που έγινε μια αλλαγή. Ο λαός υποφέρει, σαράντα εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με επιδόματα. Ο ίδιος λαός όμως αποφασίζει. Αν δεν τον ικανοποιεί η διακυβέρνηση του νέου πρόεδρου, στο χέρι του είναι να την αλλάξει. Αυτή είναι δημοκρατία. Ζούμε όμως μια εποχή κατά την οποία Αριστερά και Δεξιά έχουν χάσει τον δρόμο τους. Τα οικονομικά συμφέροντα κυβερνούν παντού. Κι εμείς, βομβαρδισμένοι από ετερόκλητες ειδήσεις και διαχωρισμένοι, ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι σταγόνες που πέφτουν στον ίδιο ωκεανό».
Η τέχνη είναι ένα αντίδοτο; «Φυσικά γι’ αυτό και επέστρεψα στην τέχνη. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο οι αλλεπάλληλες κρίσεις έχουν μειώσει τους προϋπολογισμούς όχι μόνο στους κρατικούς πολιτιστικούς οργανισμούς. Οι παραγωγές προτιμούν τους νέους καλλιτέχνες για να πληρώνουν λιγότερο. Με βρίσκει εντελώς αντίθετο και κάνω ό,τι μπορώ για να τους υποστηρίξω. Ακούω υπέροχες φωνές, αλλά οι νέοι σήμερα είναι απελπισμένοι, έχουν χάσει τη χαρά τους».
Μία από τις δράσεις, όπως μας αποκάλυψε, είναι η ίδρυση σχολής, τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Θα λειτουργήσει σύντομα στο Τορίνο σε συνεργασία με το Ιδρυμα Παβαρότι διευκολύνοντας νέους μέσα από υποτροφίες και δάνεια να σπουδάσουν όχι μόνο τραγούδι αλλά και τη μεσογειακή κουλτούρα. Τη συζήτησή μας διέκοψε η Αλεξία Βουλγαρίδου, που ερμηνεύει την Τζούλια. Είχαν ραντεβού για τις πρόβες. Πόσο βαραίνει η ερμηνεία της Κάλλας τον ρόλο της, προλάβαμε και τη ρωτήσαμε. «Πολύ, αλλά πήρα την απόφαση και είπα στον εαυτό μου: τη Μαρία Κάλλας δεν μπορεί να την αγγίξει κανείς ούτε με το δάχτυλό του. Είναι μια ιέρεια της όπερας, οπότε το καλύτερο είναι ο καθένας να κάνει αυτό που μπορεί με τη δική του φωνή και τη δική του προσωπικότητα», μας απάντησε πριν μας αποχαιρετήσει ο Αλβαρες με λατινοαμερικανικές χορευτικές φιγούρες.
Η «La Vestale», μια συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης και του Teatro Grattacielo της Νέας Υόρκης, παρουσιάζεται σήμερα και αύριο, σε σκηνοθεσία Στέφανου Κορωναίου, με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης υπό τη διεύθυνση του Φιλίπ Φορζέ.