«Η πορεία ολόκληρης της ζωής μου θα ήταν οπωσδήποτε πολύ διαφορετική εάν ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 1955 δεν είχα την τύχη να ακούσω ζωντανή πρόβα του Ρέκβιεμ του Μότσαρτ. Λίγους μήνες νωρίτερα, την 1η Αυγούστου, έκλεινα τα 14 και το έφερε έτσι η τύχη ώστε ο δάσκαλός μου, Χουάν Χαστ, συνθέτης και διευθυντής του ωδείου στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Ιγουαλάδα, να προετοιμάζει το έργο αυτό με τη χορωδία της τοπικής Schola Cantorum.
»Εκείνο το βράδυ ήμουν καθ’ οδόν για το ωδείο για το συνηθισμένο μάθημα αντίστιξης και αρμονίας. Δεν ενημερώθηκα ότι τα μαθήματα είχανε ακυρωθεί λόγω της πρόβας του Ρέκβιεμ. Ετσι, κάθισα διακριτικά στην πίσω πλευρά της αίθουσας, στην οποία η χορωδία συνοδευόταν μόνο από ένα εκκλησιαστικό όργανο και ένα κουαρτέτο έγχορδων. Από τις πρώτες κιόλας νότες ένιωσα απολύτως συνεπαρμένος…
»Λίγες ημέρες αργότερα πήγα στη Βαρκελώνη για να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο τσέλο. Επιστρέφοντας σπίτι, προσπάθησα να παίξω και μετά από μερικές στιγμές δισταγμού, αισθάνθηκα μια τεράστια οικειότητα με το όργανο αυτό… Τότε κατάλαβα το μοναδικό αυτό αίσθημα που περιγράφει ο Μαρκ Τουέιν, όταν έλεγε πως οι δύο πιο σημαντικές μέρες της ζωής σου είναι η μέρα που γεννιέσαι και η μέρα που ανακαλύπτεις γιατί γεννήθηκες. Αυτό ένιωσα αφού άκουσα το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ και όταν προσπάθησα να παίξω το τσέλο…».
Ετσι περιγράφει ο σπουδαίος Ζορντί Σαβάλ τη μύησή του στο νόημα της ζωής, στο βιβλιαράκι που συνοδεύει την πάντοτε φροντισμένη έκδοση όλων των ηχογραφήσεών του από την εταιρεία Alia Vox, αυτή τη φορά μια νέα ερμηνεία του κύκνειου άσματος του Μότσαρτ που ηχογράφησε τον Μάιο του 2022 και κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, πάντοτε με την ορχήστρα Le Concert des Nations, τη χορωδία La Capella Nacional de Catalunya και σολίστ τους Ρασέλ Ρεντμόντ (υψίφωνο), Μαριάν Μπεάτ Κιλάντ (μεσόφωνο), Μινγκιέ Λεΐ (τενόρο) και Μανουέλ Βαλζέρ (βαρύτονο).
Ο Μότσαρτ πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου του 1791 συνθέτοντας τη νεκρώσιμη ακολουθία, το χρονικό της οποίας συνοδεύουν άφθονο μυστήριο και παρεξηγήσεις. Ο κύριος Γκρι έχει ξαναγράψει γι’ αυτόν τον «Παρθενώνα» της μουσικής, ο οποίος έμεινε ημιτελής εξαιτίας του πρόωρου θανάτου του συνθέτη.
Σημασία έχει πως αυτό που άφησε είναι ένα πραγματικό μνημείο σπαραγμού – μα και γαλήνης. Είναι ακόμα ένα μνημείο για την ανθρώπινη ευτυχία. Ενα ρέκβιεμ δεν μπορεί να είναι χαρούμενο, αλλά η χαρά δεν πρέπει να συγχέεται με την ευτυχία. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Oταν είσαι χαρούμενος δεν είσαι απαραιτήτως ευτυχής. Και, βέβαια, όταν είσαι ευτυχής δεν σημαίνει ότι είσαι χαρούμενος, αλλά ότι εκείνη τη στιγμή νιώθεις πλήρης και η πληρότητα περιλαμβάνει και τη χαρά και τη λύπη. Είναι αυτό που ένιωσε στα 14 του ο Σαβάλ όταν πρωτοάκουσε το Ρέκβιεμ.