Η πανούκλα μπήκε στην Τοσκάνη μέσω Πίζας τον Ιανουάριο του 1348. Κατευθύνθηκε προς τη Φλωρεντία κι έπειτα ακολούθησε νότια πορεία, προς Σιένα.
Ηταν πλέον αδύνατο να γίνουν φυσιολογικές χριστιανικές κηδείες. Δεν υπήρχε κανένας για να θρηνήσει τους νεκρούς. Ο καθένας ανέμενε μοιρολατρικά τον δικό του θάνατο. Ογδόντα χιλιάδες άνθρωποι νεκροί μόνο στη Σιένα μέσα σε μόλις πέντε μήνες.
Oταν όμως ο Μαύρος Θάνατος άρχισε να υποχωρεί, όσοι είχαν επιζήσει παραδόθηκαν σε ένα όργιο απολαύσεων: καλόγεροι, ιερείς, μοναχές, λαϊκοί άνδρες και γυναίκες «αφέθηκαν και πήγαν» σε απολαύσεις κάθε τύπου, γράφει στο «Τhis Mortal Coil. Α Ηistory of Death» ο Αντριου Ντόιγκ.
Η πανούκλα, η πείνα και ο πόλεμος, μαζί με τον θάνατο τον ίδιο, ήταν οι τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης κατά τον Μεσαίωνα, συνεχίζει ο Ντόιγκ, καθηγητής Βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Σήμερα, οι αιτίες θανάτου είναι τελείως διαφορετικές: καρδιακή ανεπάρκεια, καρκίνος, εγκεφαλικό, άνοια.
Ο κύριος Γκρι, πάντως, προτιμά να επιστρέψει σε εκείνη την οργιαστική εικόνα ζωής τον Μεσαίωνα, με το βύθισμα στις ηδονές και το χάσιμο στη στιγμή προτού χαθεί και αυτή για πάντα.
Για να χαρεί, του μεταφέρω μια κουβέντα που είχα πολύ πρόσφατα με τον μεσαιωνολόγο Νίκο Καραπιδάκη πάνω στο θέμα της ακολασίας στον Μεσαίωνα.
«Είναι διαδεδομένη σε εμάς σήμερα η ιδέα του εξιδανικευμένου έρωτα στον Μεσαίωνα: του έρωτα εξ αποστάσεως, που δεν περιλαμβάνει τη σωματική επαφή, που ολοκληρώνεται με την πρώτη ματιά, τελευταίο θύμα του οποίου θεωρείται ότι ήταν ο Δάντης. Αυτός ο έρωτας μυθοποιήθηκε από τους τροβαδούρους, όμως, στην καθημερινή ζωή τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Υπήρχε ακολασία. Στην έξοδο των εκκλησιών μετά τη θεία λειτουργία, για παράδειγμα, γινόταν όλο το ψωνιστήρι. Τα ξέρουμε αυτά όλα και από το “Δεκαήμερον” του Βοκκάκιου και τις “Ιστορίες του Κάντερμπερι” του Τσόσερ».
Ο κύριος Γκρι απολαμβάνει την ακόλουθη πληροφορία που μου δίνει ο Ν. Καραπιδάκης: «Λένε πως ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, ο οποίος εκκλησιαζόταν τακτικότητα και με μεγάλη ευσέβεια, είχε ακόρεστη σεξουαλική πείνα. Εχει γραφτεί ότι ο ίδιος έλεγε: “Κατάγομαι από την κόλαση (σ.σ. ο μύθος ήθελε την οικογένειά του να κατάγεται από μία νεράιδα της κόλασης) και θα επιστρέψω στην κόλαση”».
Οι ασθένειες άλλαξαν, αυτό όμως όχι, ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που καλπάζει ένας άλλος έφιππος ιππότης: αυτός της Μελαγχολίας.
«Κατάγομαι από την κόλαση και θα επιστρέψω στην κόλαση», έλεγε ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος.
«Θυμάσαι εκείνο τον ωραίο δίσκο των Dead Can Dance, με το μεσαιωνικό Saltarello; Λες και χορεύουν γυμνές, χλωμές φιγούρες του Ιερώνυμου Μπος σε έναν τόπο κάπου ανάμεσα στον παράδεισο και στην κόλαση».