To 1850, ο Αλφρεντ Λορντ Τένισον έγραφε: «Χτυπήστε δυνατά, άγριες καμπάνες, στον άγριο ουρανό,/ Στο αιωρούμενο νέφος, στην παγωμένη νύχτα: Ο χρόνος πεθαίνει μέσα στη νύχτα·/ Χτυπήστε δυνατά, άγριες καμπάνες, και αφήστε τον να πεθάνει. // Χτυπήστε δυνατά το παλιό, χτυπήστε για το νέο,/ Χτυπήστε, ευτυχισμένες καμπάνες, πάνω από το χιόνι:/ Ο χρόνος φεύγει, αφήστε τον να φύγει· Χτυπήστε το κάλπικο, χτυπήστε για το αληθινό». Ο Τένισον γράφει αυτούς τους στίχους ελάχιστα χρόνια αφότου ένας Αγγλος και ένας Γάλλος μαθηματικός επιβεβαίωσαν (ο καθένας μόνος του, ανεξάρτητα από τον άλλο) την ύπαρξη ενός ακόμα πλανήτη στο ηλιακό μας σύστημα που ονομάστηκε Ποσειδώνας, την ίδια εποχή που ο Δαρβίνος μελετούσε νέες μορφές ζωής στα νησιά Γκαλαπάγκος.
Το παλιό χανόταν· το νέο ήταν προ των πυλών και, όπως γράφει στο βιβλίο του «Starry Night. Astronomers and Poets Read the Sky» (εκδ. Prometheus Books, 2001) ο Ντέιβιντ Χ. Λέβι, ο Τένισον έπιασε αυτό το αδιόρατο μα και εντυπωσιακό άλμα του πολιτισμού. Μία μόλις εβδομάδα μέσα στο νέο έτος, με ακόμα πιο ιλιγγιώδεις ανακαλύψεις και επινοήσεις από τον άνθρωπο που, παρ’ όλα αυτά, δεν έπαψε να παιδεύει –να πληγώνει κατά βάθος– τον πολιτισμό του, ο καθένας από όλους μας αποζητάει μέσα του να «χτυπήσουν δυνατά οι άγριες καμπάνες στον άγριο ουρανό».
Ο κύριος Γκρι, όσο κι αν ξυπνάει τις νύχτες με μια γερή δόση τρόμου, δεν παύει να προσμένει την επόμενη στιγμή του κόσμου που θα τον κάνει να νιώσει τη ζωή του δικαιωμένη, έστω και στιγμιαία.
Ολο το βάρος χάθηκε με τη χρονιά που έφυγε· η νέα χρονιά, στη γέννησή της, είναι ανάλαφρη σαν φτερό στον άνεμο.
Αυτές τις λευκές νύχτες, φαντάζεται τα άλματα της σκέψης και της φαντασίας που κατάφεραν κάποιοι: τον θείο Αλβέρτο να φαντάζεται, προτού καταπιαστεί με τα ιερογλυφικά των εξισώσεων, πως ιππεύει μια ακτίνα φωτός. Καλπάζει με την ταχύτητα του φωτός και φαντάζεται ότι ο χρόνος μένει ακίνητος. Κάπως έτσι εγκατέλειψε την παλιά ιδέα του άκαμπτου χώρου και χρόνου υπέρ της απολυτότητας της ταχύτητας του φωτός. Με τον φακό του κινητού του στο κρεβάτι, ο κύριος Γκρι διαβάζει το «Black Hole Survival Guide (Penguin-Random House, 2020) της Τζάνα Λέβιν: «Η Γη είναι δεμένη στο άρμα του Ηλιου και ο Ηλιος στο άρμα του γαλαξία. Ο γαλαξίας είναι δεμένος στο άρμα του γειτονικού γαλαξία της Ανδρομέδας, ενώ και οι δύο βρίσκονται στο σύμπλεγμα γαλαξιών που ονομάζεται Υπερσμήνος της Παρθένου. Και το Υπερσμήνος της Παρθένου διαισθάνεται όλους τους άλλους γαλαξίες και όλη τη συγκεντρωμένη ενέργεια στο ορατό μας σύμπαν. Αρα δεν ζούμε σε ένα επίπεδο, κενό χωρόχρονο».
Ο ύπνος είναι τώρα βαθύς, μα ο κύριος Γκρι αισθάνεται πλέον ανάλαφρος. Η πιο ευτυχισμένη σκέψη που έκανε ποτέ ο θείος Αλβέρτος ήταν αυτή: Οταν πέφτουμε είναι σαν να μην έχουμε κανένα βάρος.
Ολο το βάρος χάθηκε με τη χρονιά που έφυγε· η νέα χρονιά, στη γέννησή της, είναι ανάλαφρη σαν φτερό στον άνεμο.