Δύο εξαιρετικές μουσικοί, η Γερμανίδα βιολονίστρια Γιούλια Φίσερ και η Ρωσίδα πιανίστρια Γιουλιάνα Αβντέεβα εμφανίστηκαν στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» στις 4 Δεκεμβρίου. Το καλά δομημένο πρόγραμμά τους περιλάμβανε δημοφιλή έργα πλάι σε λιγότερο γνωστά. Στο πρώτο μέρος ακούστηκαν η πρώτη Σονάτα για πιάνο και βιολί σε ρε μείζονα από το έργο 12 του Μπετόβεν και η Σονάτα για βιολί και πιάνο του Αράμ Χατσατουριάν. Το δεύτερο μέρος της βραδιάς ξεκίνησε με το «Αντάντε» του Βέλγου βιολονίστα Εζέν Ιζαΐ και ολοκληρώθηκε με τη Σονάτα για βιολί και πιάνο σε λα μείζονα, του επίσης Βέλγου συνθέτη Σεζάρ Φρανκ.
Ηδη από το πρώτο έργο, την πρώτη Σονάτα του Μπετόβεν, φάνηκε το βασικό χαρακτηριστικό των δύο μουσικών, η ισχυρή τους προσωπικότητα, που επέτρεψε ισοτιμία επί σκηνής, έτσι ακριβώς όπως την προϋποθέτουν οι τρεις από τις τέσσερις συνθέσεις του προγράμματος. Στην τέταρτη, το «Αντάντε» του Ιζαΐ, ο σημαντικός αυτός δεξιοτέχνης βιολονίστας αναπόφευκτα ρίχνει το βάρος στο βιολί, περιορίζοντας το πιάνο σε συνοδευτικό ρόλο.
Στη Σονάτα του Μπετόβεν οι δύο μουσικοί έδωσαν μια ερμηνεία δυναμική, σαφή και ξεκάθαρη, χωρίς περιττές εκλεπτύνσεις και μανιερισμούς. Στις «παραλλαγές» του δεύτερου μέρους η δεξιοτεχνία έμπαινε στην υπηρεσία της έκφρασης. Ομοια, το νευρώδες στοιχείο στο ζωηρό τελικό μέρος δεν στάθηκε αφορμή για επίδειξη, αλλά αξιοποιήθηκε προκειμένου να εκφράσει τη διάθεση της μουσικής.
Η Σονάτα του Αρμένιου Χατσατουριάν ανήκει στην περίοδο μαθητείας του στο Ωδείο της Μόσχας. Οι επιδράσεις από την παραδοσιακή μουσική της πατρίδας του δεν κρύβονται και η ερμηνεία του έργου, σημειακά, ίσως είχε ανάγκη από μεγαλύτερη λεπτότητα, προκειμένου να αποδοθεί ο νοσταλγικός τόνος της μουσικής. Αλλού πάλι είχε κανείς την αίσθηση ότι περισσότερη ευελιξία σε ό,τι αφορούσε το ρυθμικό στοιχείο, που σχετίζεται με την παραδοσιακή μουσική, θα χάριζε μεγαλύτερη πλαστικότητα στο αποτέλεσμα. Γενικά, αυτό προϋποθέτει την οικειότητα ενός ερμηνευτή με την εκάστοτε τοπική κουλτούρα και στις περισσότερες περιπτώσεις παραμένει ζητούμενο. Η διαφορά γίνεται ολοφάνερη όταν τα συγκεκριμένα έργα ερμηνευτούν από όσους μετέχουν της συγκεκριμένης παράδοσης.
Το σύντομο «Αντάντε» του Ιζαΐ έδωσε την ευκαιρία στη Φίσερ να ξεδιπλώσει την πιο λυρική πλευρά του ταλέντου της μέσα από αυτό το γοητευτικά μελωδικό έργο. Ωστόσο, η κορύφωση της βραδιάς ήρθε με την εκτενή όσο και απολύτως συναρπαστική Σονάτα του Φρανκ, στην ερμηνεία της οποίας συνέβαλε καθοριστικά το ταλέντο της Αβντέεβα και ο τρόπος με τον οποίο αποσπούσε πλήθος χρωμάτων από το πιάνο. Ο υποδειγματικός έλεγχος της δυναμικής και των δύο μουσικών επέτρεψε να αναδείξουν όλες τις όψεις αυτής της εξαιρετικά πλούσιας μουσικής, από τις έντονα δραματικές διατυπώσεις του δεύτερου μέρους έως την ιδιαίτερα ποιητική ονειρική φαντασία του τρίτου μέρους και τον έντονο λυρισμό του τελευταίου. Μια εξαιρετική ερμηνεία που δίκαια απέσπασε θερμό χειροκρότημα. Εκτός προγράμματος, οι δύο μουσικοί επανήλθαν με την τρυφερή «Ανάμνηση ενός αγαπημένου τόπου» του Τσαϊκόφσκι.