Αφιερωμένη στον Μπετόβεν ήταν η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 15 Δεκεμβρίου. Γνώριμος στο αθηναϊκό κοινό, ο Ισραηλινός αρχιμουσικός Γιοάβ Τάλμι διηύθυνε την Εισαγωγή από τη σκηνική μουσική που συνέθεσε ο Μπετόβεν για το θεατρικό έργο «Eγκμοντ» του Γκαίτε, όπως επίσης την Eβδομη Συμφωνία. Στο πέμπτο Κοντσέρτο για πιάνο, το επονομαζόμενο «Αυτοκρατορικό», το οποίο δόθηκε μετά την Εισαγωγή, σολίστ ήταν ο Γιώργος – Εμμανουήλ Λαζαρίδης.
Ενα από τα ξεχωριστά στοιχεία της τέχνης του Λαζαρίδη είναι ότι χάρη στην τεχνική του κάθε μουσικός φθόγγος διατηρεί την αυτοτέλειά του, χωρίς αυτό να αποβαίνει σε βάρος της ροής μιας μουσικής φράσης. Οι νότες ακούγονται καθαρά μια μια, ενώ παραμένουν ιδανικά «δεμένες» μεταξύ τους. Το στοιχείο αυτό προφανώς λειτουργεί θετικά σχεδόν σε ολόκληρο το εύρος του ρεπερτορίου, είναι όμως ανεκτίμητο στα έργα των «Βιεννέζων κλασικών», δηλαδή του Χάιντν, του Μότσαρτ και του Μπετόβεν.
Eτσι, στην ερμηνεία του Λαζαρίδη το θυελλώδες «Αυτοκρατορικό» κοντσέρτο για πιάνο ισορροπούσε ιδανικά ανάμεσα στην «υποκειμενική» ορμή της εποχής που ανέτειλε μετά τη Γαλλική Επανάσταση, και στην «αντικειμενική» καθαρότητα, που ερχόταν από το παρελθόν. Η ευγένεια της ερμηνείας ανέδειξε το ποιητικό δεύτερο μέρος, βαθιά συγκινητικό στην απλότητά του. Η εμπειρία του πιανίστα φάνηκε επίσης στον τρόπο με τον οποίο κάλυψε κάποια ολισθήματα, χωρίς αυτό να έχει επίπτωση στο αποτέλεσμα.
Στο πλευρό του Λαζαρίδη ήταν ο έμπειρος Τάλμι. Ο Ισραηλινός αρχιμουσικός ξεκίνησε διευθύνοντας με έντονα δραματικό τρόπο την Εισαγωγή στον «Eγκμοντ». Με αφορμή την ηρωική θυσία του κόμη Eγκμοντ, ο οποίος τον 16ο αιώνα καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή πήρε γενναία στάση απέναντι στην καταπίεση, ο Μπετόβεν εξέφρασε το επαναστατικό πνεύμα της δικής του εποχής. Είναι ενδιαφέρον ότι περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, το 1956, η μουσική αυτή έγινε ο ανεπίσημος ύμνος της Ουγγρικής Επανάστασης ενάντια στο καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας και τις πολιτικές που εφάρμοζε ακολουθώντας τις επιταγές της Σοβιετικής Ενωσης.
Οι ικανότητες του Τάλμι εκτιμήθηκαν εξίσου στην Eβδομη Συμφωνία με την οποία ολοκληρώθηκε η βραδιά. Πρόκειται για ένα ακόμα έργο που σχετίζεται με τον Ναπολέοντα, μόνο που αυτή τη φορά ο Γάλλος στρατηγός δεν εμπνέει τον Μπετόβεν με θετικό τρόπο, αλλά με αρνητικό: η Εβδόμη γράφεται ανάμεσα στα 1811 και 1812 σε μια Ευρώπη που έχει αρχίσει να στενάζει από τα χρόνια της ναπολεόντειας κυριαρχίας.
Η ορμή της μουσικής οδήγησε τον Τάλμι σε γρήγορες ταχύτητες, ειδικά στο τελευταίο μέρος του έργου. Σε αυτές τα βιολιά ανταποκρίθηκαν με περιορισμένη καθαρότητα ήχου: το ύφος ήταν παρόν, ο τρόπος απόδοσής του όμως ήταν λιγότερο ευτυχής. Ομοια, τα χάλκινα έχουν προσφέρει καλύτερες στιγμές στη διάρκεια άλλων συναυλιών, ενώ τα ξύλινα πνευστά έσωσαν την παρτίδα, συνεισφέροντας ήχο αξιόπιστο και καλλιεργημένο. Συνολικά, πάντως, παρά τις ατέλειες, η βραδιά πέτυχε το ζητούμενο, αφού έδωσε το στίγμα της μουσικής του Μπετόβεν, επαναστατικό βεβαίως, αλλά και βαθιά ποιητικό και ανθρώπινο.