«Δεν υπάρχει γοητευτικότερο πράγμα από το να πηγαίνεις σε έναν τόπο, ν’ ακούς μια μελωδία και να βλέπεις ένα κινητικό μοτίβο που δεν γνωρίζεις», έλεγε ο Λευτέρης Δρανδάκις, ο δάσκαλος και ερευνητής της νεοελληνικής παράδοσης του χορού και του τραγουδιού που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών.
Καλλιτεχνικός διευθυντής του Λυκείου των Ελληνίδων επί 56 χρόνια, σκηνοθέτης εντυπωσιακών παραστάσεων στην Ελλάδα και σε διεθνείς διοργανώσεις, με τη λατρεία του για το θέαμα έβαλε τη σφραγίδα του στον χώρο του ελληνικού δημοτικού χορού. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο σε ένα μεσοαστικό σπίτι την εποχή του Mεσοπολέμου. Το 1950 ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει οικονομικά στην τότε ΑΣΟΕΕ. Ενα ταξίδι στην Ανδρο και συζητήσεις με φίλους έγιναν αφορμή για να ξεκινήσει το 1958 μαθήματα ελληνικών χορών στο Λύκειον των Ελληνίδων. «Πήγαμε στην οδό Δημοκρίτου και μας βάλανε στο υπόγειο. Χαρήκαμε κίνηση, χαρήκαμε ποικιλία κινησιολογική και ρυθμική. Και ύστερα από λίγο καιρό, πολλοί είχαμε απίστευτη εξέλιξη», θυμόταν ο ίδιος για το ξεκίνημά του.
Από το 1960 έγινε τακτικό στέλεχος της Χορευτικής Ομάδας του Λυκείου των Ελληνίδων και ως χορευτής έλαβε μέρος σε πολλές παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο ίδιος ανέφερε χαρακτηριστικά: «Το Καγκέλι ήτανε μία από τις πάρα πολύ ωραίες χορογραφίες του Λυκείου. Λοιπόν, εγώ αυτό το έβλεπα και μου άρεσε, γιατί πια χορεύαμε με τα κορίτσια, είχε φιγούρες, είχε πράγματα, ήτανε πολύ εντυπωσιακό. Σχεδόν το είχα στο μυαλό μου, δεν το είχα χορέψει όμως. Ο τρόπος με τον οποίο με ρώτησε ο δάσκαλος αν το ξέρω με πείσμωσε, δεν ξέρω γιατί, και είπα “Ναι, ξέρω”».
Οι καταγραφές υπήρξαν το πάθος του, μια και είχε τις ανησυχίες του ερευνητή. Οι εξορμήσεις και οι συζητήσεις που πραγματοποιούνται στο Λύκειο ανάμεσα στους χορευτές και τα στελέχη του, γεννούσαν ερωτήματα σχετικά με το πώς είναι ο χορός στον τόπο του και τον ωθούσαν να ξεκινήσει τις πρώτες προσωπικές του επιτόπιες έρευνες σε διάφορα χωριά. Πήρε το βάπτισμα με μόνο μέσο μια φωτογραφική μηχανή, ενώ ακολούθησαν και άλλες εξορμήσεις με τα ελάχιστα και δαπανηρά μέσα καταγραφής της εποχής, ένα μπομπινόφωνο και μπομπίνες βίντεο των 3 λεπτών.
Το 1973 τον κάλεσε η Κούλα Πράτσικα στην τότε νεοϊδρυθείσα Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣOT) και ανέλαβε το μάθημα των ελληνικών δημοτικών χορών το οποίο δίδαξε μέχρι το 1998. Παράλληλα δίδαξε σε μεγάλα σεμινάρια χορού, όπως στην Κολωνία, στο Βερολίνο, στην Ελβετία και στην Αμερική, καθώς και σε πολλές επαγγελματικές σχολές έντεχνου χορού της Αθήνας. Το 2004 διετέλεσε υπεύθυνος των ελληνικών δημοτικών χορών στην Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Ενα από τα πιο σημαντικά έργα του υπήρξε η επιμέλεια μιας σειράς δίσκων που εξέδωσε το Λύκειο των Ελληνίδων, στους οποίους καταγράφηκαν μουσικές και τραγούδια από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Παράλληλα είχε πλούσια αρθρογραφία με λαογραφική θεματολογία, ενώ το 1993 εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «Ο αυτοσχεδιασμός στον ελληνικό δημοτικό χορό». Από το 2015 έως το 2023 εκδόθηκαν τα «Λαογραφικά Τετράδια», που ο ίδιος χορήγησε και επιμελήθηκε.