Το 2021 η βόρεια Εύβοια βίωσε μια απερίγραπτη καταστροφή. To χτύπημα για τους μελισσοκόμους της περιοχής ήταν μεγάλο. Πολλά μελίσσια δεν τα κατάφεραν, κάποια επιβίωσαν αλλά χωρίς δυνάμεις και αποδιοργανωμένα. Υπήρξαν μελισσοκόμοι που έγιναν «νομάδες» μεταφέροντας τα μελίσσια τους –με μεγάλο κόστος– σε άλλες περιοχές, από τη νότια Εύβοια μέχρι τη Θεσσαλία. Πάλευαν να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί. Επειτα ήρθε η καταστροφή στον Εβρο, η μεγαλύτερη πυρκαγιά της Ευρώπης. Αγριομέλισσες του δάσους κάηκαν και τα σμήνη των μελισσών που σώθηκαν από τη φωτιά κλήθηκαν να επιβιώσουν σε ένα βαριά τραυματισμένο περιβάλλον.
Μετά ήρθαν οι πλημμύρες στη Θεσσαλία. Τεράστια καταστροφή και αυτή. Δεκάδες χιλιάδες μελίσσια παρασύρθηκαν από το νερό και θάφτηκαν στις λάσπες. Οχι μόνο ντόπιων μελισσοκόμων, αλλά και συναδέλφων τους από άλλες περιοχές της χώρας, οι οποίοι τα είχαν μεταφέρει στους νομούς της Θεσσαλίας. Οσα σμήνη σώθηκαν έπρεπε να τα καταφέρουν χωρίς τροφή στις πλημμυρισμένες εκτάσεις.
Η απώλεια όλων αυτών των μελισσών, εκτός από το πλήγμα που επιφέρει στον κλάδο των μελισσοκόμων, αποτελεί φυσικά και δραματική μείωση του επικονιαστικού δυναμικού, με αρνητικές συνέπειες στο φυσικό κεφάλαιο.
Αν τώρα σε όλες αυτές τις πληγές των τελευταίων ετών προσθέσει κανείς τα αμφιβόλου ποιότητας ή και νοθευμένα μέλια που εισάγονται στην Ελλάδα από την Κίνα, το Μεξικό, την Αργεντινή και αλλού, και καταλήγουν στο ράφι να πωλούνται ως «ελληνικά» σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές, κατανοεί γιατί ο κλάδος της μελισσοκομίας υποφέρει και πολλοί εγκαταλείπουν το επάγγελμα.
Την περίοδο 2020-2022 οι επαγγελματίες μελισσοκόμοι στην Ελλάδα ήταν 9.500 περίπου, αριθμός πολύ χαμηλός σε σχέση με τις 24.500 της διετίας 2017-2019 όπως μαρτυρούν τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αν οι μελισσοκόμοι δεν στηριχθούν, κάθε χρόνο θα είναι όλο και λιγότεροι. Αν η πολιτεία δεν τους δώσει όπλα, θα εγκαταλείπουν τη μάχη σε ένα περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο εχθρικό.