Οταν η Εμα Στόουν άκουσε το όνομά της στη χθεσινή τελετή απονομής των Οσκαρ, η αρχική της έκφραση ήταν σαστισμένη· σαν να μην πίστευε ότι είχε υπερκεράσει το φαβορί της κατηγορίας, τη Λίλι Γκλάντστοουν από το «Δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού» ή να μην ήταν σίγουρη τι έπρεπε να πει παραλαμβάνοντας το δεύτερο χρυσό αγαλματίδιο της καριέρας της μόλις στα 35. Εκείνο που δεν υπήρχε περίπτωση να παραλείψει, πάντως, ήταν η σφιχτή αγκαλιά στον Γιώργο Λάνθιμο, τον άνθρωπο με τον οποίο τα τελευταία χρόνια έχει συνδέσει την καριέρα και τον δημιουργικό εαυτό της.
Εκτός από το δικό της, το «Poor Things» κέρδισε ακόμα τρία Οσκαρ, στις κατηγορίες κομμώσεις/μακιγιάζ, σκηνογραφία και ενδυματολογία, επιβεβαιώνοντας την τεχνική αρτιότητα μιας (σε μεγάλο βαθμό) χειροποίητης ταινίας, η οποία ζωντανεύει έναν ολόκληρο εναλλακτικό κόσμο δίχως τη χρήση ακριβών ειδικών εφέ. Υπ’ αυτήν την έννοια, το έργο του Λάνθιμου αποτελεί ορόσημο για το σύγχρονο σινεμά: στην εποχή του CGI και της «πράσινης» οθόνης, οι παραδοσιακές τεχνικές εκτιμώνται ακόμα, ως εκείνες που μπορούν να δώσουν ένα μοναδικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Τέσσερα συνολικά Οσκαρ απέσπασε η ταινία «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου επιβεβαιώνοντας την τεχνική αρτιότητα μιας χειροποίητης σε μεγάλο βαθμό, ταινίας.
Πίσω στην Εμα Στόουν, είναι φανερό ότι η Αμερικανίδα ηθοποιός έχει βρει στο πρόσωπο του Ελληνα κινηματογραφιστή έναν συνεργάτη, τον οποίο θαυμάζει καλλιτεχνικά, μοιράζεται την αίσθηση του χιούμορ και παράλληλα προ(σ)καλεί να φτάσει και εκείνος στο απόγειο της τέχνης του. Για να είμαστε δίκαιοι, η Στόουν ήταν σπουδαία ηθοποιός και προ… Λάνθιμου. Το ταλέντο της ξεχώρισε ήδη από τις «Υπηρέτριες» (2011) του Τέιτ Τέιλορ, ενώ η πρώτη οσκαρική υποψηφιότητα ήρθε στο «Birdman» (2015) του Γκονζάλες Ινιαρίτου. Αξια νικήτρια το 2017 με την πληθωρική της ερμηνεία στο «La La Land» του Ντάμιεν Σαζέλ και ξανά υποψήφια με την «Ευνοούμενη» του Λάνθιμου· κοντολογίς κάθε δύο-τρία χρόνια βρίσκεται εκεί και πιθανότατα θα συνεχίσει να το κάνει και το επόμενο διάστημα.
Αφού τα είπαμε για τους «δικούς» μας ανθρώπους, πρέπει φυσικά να περάσουμε και στον μεγάλο νικητή της βραδιάς, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν. Επειτα από πέντε άκαρπες υποψηφιότητες, ο Βρετανός σκηνοθέτης ήρθε η ώρα να διακριθεί όπως του αξίζει, ως ένας από τους σπουδαίους της γενιάς του. Η βιογραφία του «πατέρα» της ατομικής βόμβας που βραβεύτηκε με 7 Οσκαρ, ανάμεσά τους και εκείνα καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας, είναι συζητήσιμο κατά πόσον αποτελεί την κορυφαία της χρονιάς ή και της δικής του φιλμογραφίας. Πρόκειται ωστόσο για ένα φιλμ αδιαμφισβήτητα «νολανικό», με όλες τις θετικές έννοιες του όρου. Η δε τεχνική του αρτιότητα συμπληρώνεται από εξαιρετικές ερμηνείες όπως αυτές των επίσης βραβευμένων Κίλιαν Μέρφι και Ρόμπερτ Ντ. Τζούνιορ. Αυτό ωστόσο που έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο στην ψήφο των μελών της Ακαδημίας ήταν η μεγάλη αμερικανική αφήγηση που αντιπροσωπεύει ο «Οπενχάιμερ», ένα σινεμά που μιλάει στην καρδιά του κοινού των ΗΠΑ, διαθέτοντας ταυτόχρονα και παγκόσμιο βεληνεκές.
Τι άλλο κρατάμε επιγραμματικά από τη χθεσινή τελετή απονομής: ο πόλεμος χτύπησε (έστω διακριτικά) την πόρτα των Οσκαρ. Διαδηλωτές κατά της συνεχιζόμενης ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα δημιούργησαν προβλήματα στην ομαλή προσέλευση των καλεσμένων. Παράλληλα μέσα στο Dolby Theater, αρκετοί αστέρες, όπως ο Μαρκ Ράφαλο του «Poor Things» και η Μπίλι Αϊλις, εμφανίστηκαν με κόκκινες κονκάρδες υπέρ της κατάπαυσης του πυρός στη Μέση Ανατολή. Οσο για το ρωσο-ουκρανικό μέτωπο, η βράβευση του «20 μέρες στη Μαριούπολη» στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ, έφερε τον δημιουργό Μστίσλαβ Τσέρνοφ στη σκηνή να δηλώνει συγκινημένος πως θα ευχόταν να μην είχε κάνει ποτέ αυτή την ταινία. Ο Κίλιαν Μέρφι από την πλευρά του, παραλαμβάνοντας το Οσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου, συνόψισε ως εξής: «Κάναμε μια ταινία για τον άνθρωπο που έφτιαξε την ατομική βόμβα και καλώς ή κακώς, τώρα ζούμε στον κόσμο του Οπενχάιμερ. Οπότε θα ήθελα να το αφιερώσω αυτό στους απανταχού ειρηνοποιούς».
Στα υπόλοιπα, μιας τελετής η οποία έμοιαζε γενικώς αρκετά πιο καλοσχεδιασμένη από εκείνες προηγούμενων ετών, μας έμεινε η ολόγυμνη εμφάνιση του Τζον Σίνα –με έναν φάκελο μόνο να κρύβει τα επίμαχα– για να δώσει το Οσκαρ κοστουμιών· ο ακαταμάχητος Ράιαν Γκόσλινγκ, ντυμένος στα ροζ, να ερμηνεύει το «I’m just Ken» από την «Μπάρμπι» της Γκρέτα Γκέργουικ, και να σηκώνει στο πόδι όλους τους παρισταμένους· τέλος, ο οικοδεσπότης Τζίμι Κίμελ, ο οποίος δεν άντεξε και απάντησε ζωντανά σε μια δηλητηριώδη ανάρτηση του Ντόναλντ Τραμπ, όπου εκείνος τον χαρακτήριζε ως τον χειρότερο οσκαρικό παρουσιαστή. «Ευχαριστώ που μας παρακολουθείτε. Εκπλήσσομαι που είστε ακόμα ξύπνιος. Δεν έχει περάσει η ώρα στο κελί σας; (Isn’t it past your jail time?)».