Από ποια επίθετα μπορεί και πρέπει να συνοδεύεται κάθε νέα, δημιουργική ερμηνεία της ελληνικής αρχαιότητας; Πρέπει να είναι «λιτή», «αφαιρετική» ή «παραστατική»; Μπορεί να είναι «φρέσκια»; Μπορεί να είναι «σύγχρονη»; Και ποια επίθετα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μεταφράσουν μια αισθητική πρόταση που βασίζεται σε μια άλλου τύπου δημιουργική προσέγγιση; Η συζήτηση –κυρίως σε επίπεδο διαδικτυακό, όπως πάντα τα τελευταία χρόνια– φουντώνει αυτές τις μέρες με αφορμή την αποκάλυψη της νέας ενδυματολογικής πρότασης της διεθνούς Ελληνίδας σχεδιάστριας Μαίρης Κατράντζου για τις τελετές αφής και παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η παρουσίαση έγινε την περασμένη Τρίτη στο αρχηγείο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής στο Χαλάνδρι. Τα ψηφιακά σχόλια, στην πλειονότητά τους, ήταν αρνητικά.
Από τις εικόνες που είδαμε, καταλαβαίνει κανείς ότι και η Κατράντζου, όπως και προηγούμενες σχεδιάστριες των ενδυμασιών για αυτές τις τελετές, αντλεί έμπνευση από την αρχαιότητα. Πηγαίνοντας πέρα από τις προηγούμενες συλλογές ενδυμασιών, όμως, χρησιμοποιεί και αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά στοιχεία της αρχαίας Ελλάδας. Αυτή η προσέγγιση, άλλωστε, αποτελεί σημαντικό κομμάτι του δημιουργικού DNA της. Οποιος παρακολουθεί τη δουλειά και την πορεία της Κατράντζου στον διεθνή χώρο της μόδας γνωρίζει ότι η Ελληνίδα δημιουργός έχει αναπτύξει μια πολύ ιδιαίτερη, χαρακτηριστική ενδυματολογική γλώσσα. Παιδί της ψηφιακής εποχής και τεχνολογίας, όπως λέει η ίδια, σχεδιάζει συλλογές που είναι αναγνωρίσιμες, οπτικά πλούσιες, στον αντίποδα του εμφανούς μινιμαλισμού. Από την πρώτη της κολεξιόν που παρουσιάστηκε στο Λονδίνο το 2009 –μια μικρή συλλογή από πολύχρωμα φορέματα με ψηφιακές στάμπες σε μοτίβα oversize κοσμημάτων–, ήταν εμφανές ότι η ματιά της έσπαγε τους μέχρι τότε κανόνες και ότι ο τίτλος που γρήγορα κέρδισε, Queen of prints, βασίλισσα των σταμπωτών υφασμάτων, ήταν μια αναγνώριση του ταλέντου της, αλλά και της νέας εποχής. Η Κατράντζου έχει επίσης σχεδιάσει κοστούμια για χορευτικές παραγωγές, όπως το «The Thread – Το Νήμα», σε μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου και χορογραφία του Ράσελ Μάλιφαντ, αλλά και για χορευτές του New York City Ballet.
Σε προηγούμενες συλλογές της έχει επίσης «παίξει» και με άλλα ελληνικά στοιχεία, όπως τον μινωικό πολιτισμό –χρησιμοποιώντας μοτίβα όπως οι «κομψές» Μινωίτισσες των τοιχογραφιών– αλλά και ελληνικές δραχμές. Κάθε φορά, η τεχνική του trompe-l’œil, της οφθαλμαπάτης, βρίσκεται στο επίκεντρο. Να σημειώσουμε επίσης ότι υπάρχει και δεύτερη ελληνική δημιουργική νότα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς η μία πλευρά των μεταλλίων φέρει την υπογραφή της Ελενας Βότση. Η Ελληνίδα δημιουργός κοσμημάτων σχεδίασε τα μετάλλια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 και έκτοτε η μία πλευρά τους συνεχίζει να απεικονίζει το άγαλμα της Νίκης του Παιωνίου, με φόντο τον Παρθενώνα και το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Κάθε βιογραφικό κρίνεται στην πράξη. Η παρουσίαση των ενδυμασιών στο Χαλάνδρι ήταν ατυχής. Η συνολική κριτική, όμως, καλό θα είναι να περιμένει λίγο ακόμη, την τελική παρουσίαση και τις in situ εμφανίσεις της πρωθιέρειας και των ιερειών στην Αρχαία Ολυμπία.