ΒΟΣΤΩΝΗ
ΕΚΘΕΣΗ
Μuseum of Fine Arts
www.mfa.org
«Boston Loves Impressionism». Συλλέκτες από τη Βοστώνη είχαν αρκετά οξυμένη καλλιτεχνική όσφρηση ώστε να αγοράσουν έργα ιμπρεσιονιστών ζωγράφων στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο ιμπρεσιονισμός ήταν ακόμα στόχος σαρκασμού στο Παρίσι, από κοινό και από κριτικούς. Το Μουσείο Καλών Τεχνών της πόλης, το οποίο διαθέτει μια μεγάλη και πολύ αξιόλογη συλλογή έργων ιμπρεσιονιστών και άλλων καλλιτεχνών εκείνης της περιόδου, διοργάνωσε αυτή την έκθεση, αναθέτοντας στο κοινό να αποφασίσει για τα έργα που επρόκειτο να εκτεθούν: διοργάνωσε μια δημοσκόπηση ζητώντας από τους φιλότεχνους να διαλέξουν 30 από τα 50 έργα της συλλογής του. Το κοινό ανταποκρίθηκε με προθυμία, αναδεικνύοντας στις πρώτες θέσεις τους πίνακες «Σπίτια στην Οβέρ» (φωτ.) του Βίνσεντ βαν Γκογκ και «Νούφαρα» του Kλοντ Μονέ. Εως τις 26 Μαΐου.
ΛΟΝΔΙΝΟ
ΘΕΑΤΡΟ
Noel Coward Theatre
www.fullmontytheplay.com
«The Full Monty». Το έργο είναι θεατρική διασκευή της ομώνυμης αγγλικής ταινίας του 1997, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία περιγράφοντας τις περιπέτειες μιας ομάδας απολυμένων μεταλλεργατών του Σέφιλντ, με κορύφωση μια απονενοημένη, όσο και θριαμβευτική, επίδειξη ανδρικού στριπ-τιζ. Είναι το πρώτο θεατρικό έργο του σεναριογράφου της ταινίας, του Σάιμον Μποφόι, ο οποίος το 2009 κέρδισε Οσκαρ σεναρίου για το φιλμ «Slumdog Millionaire». Η θεατρική παραγωγή, που σκηνοθέτησε ο Ντάνιελ Εβανς, έγινε δεκτή με πολύ ευνοϊκά σχόλια από την κριτική («χωρίς να απομιμείται την ταινία, μας κάνει να νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση μιας κοινότητας που οι οικονομικές αντιξοότητες την αναγκάζουν να γυμνωθεί προσπαθώντας να ανακτήσει την αξιοπρέπειά της», έγραψε ο Ματ Γουόλφ). Πρωταγωνιστεί ο Κένι Ντόουτι, στον ρόλο του Γκαζ, που ερμήνευσε στη μεγάλη οθόνη ο Ρόμπερτ Καρλάιλ. Εως τις 14 Ιουνίου.
National Theatre/Lyttelton
«A Taste of Honey». Το έργο «Γεύση από μέλι», γραμμένο από τη Σίλα Ντιλάνεϊ το 1958, όταν ήταν μόλις 19 ετών, δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στην εποχή του για τον άμεσο και αιχμηρά συγκινητικό τρόπο που έθιγε τα κοινωνικά ταμπού. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τόνι Ρίτσαρντσον (με τη Ρίτα Τάσιγκαμ να ερμηνεύει εκπληκτικά τον ρόλο της «απροσάρμοστης» έφηβης) και παραμένει ένα από τα εμβληματικά έργα του μεταπολεμικού θεάτρου και του «νέου κύματος» του βρετανικού σινεμά. Η νέα παραγωγή του έργου, σκηνοθετημένη από τον Μπιτζάν Σεϊμπανί, αναδεικνύει τόσο τα δραματικά όσο και τα κωμικά στοιχεία της ιστορίας της Τζο (Κέιτ Ο’Φλιν), της φτωχής νεαρής κοπέλας που, έχοντας εγκαταλειφθεί από τη μητέρα της, συνδέεται με έναν μαύρο ναυτικό (Ερικ Κόφι Αμπρέμπα). Οταν και εκείνος φεύγει από κοντά της για να μπαρκάρει, αφήνοντάς την μόνη και έγκυο στο παιδί του, η Τζο βρίσκει καταφύγιο στην παρέα ενός νεαρού ομοφυλόφιλου σπουδαστή (Χάρι Χεπλ), ο οποίος αναλαμβάνει τον ρόλο του πατέρα-αντικαταστάτη. Οι κριτικές είναι γενικά ευνοϊκές για τη νέα παραγωγή του έργου, εκθειάζοντας ιδιαίτερα την ερμηνεία της Κέιτ Ο’ Φλιν και της Λέσλι Σαρπ, στον ρόλο της Ελεν, της μητέρας της Τζο. Εως τις 11 Μαΐου.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΕΚΘΕΣΗ
Brooklyn Museum
www.brooklynmuseum.com
«Witness: Art and Civil Rights in the Sixties». Η δεκαετία του ’60 σφραγίστηκε στις ΗΠΑ από κοινωνικές διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις με επίκεντρο την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και την εδραίωση των πολιτικών δικαιωμάτων των έγχρωμων πολιτών. Με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την ψήφιση του νόμου για τα Πολιτικά Δικαιώματα του 1964, η έκθεση εστιάζει στη συμβολή των καλλιτεχνών στους αγώνες που δόθηκαν τα χρόνια εκείνα, παρουσιάζοντας έργα όπου εκφράζεται η εμπειρία της καταπίεσης, η οργή και η διαμαρτυρία, η προσπάθεια ενδυνάμωσης και αυτοπροσδιορισμού. Στα έργα που εκτίθενται –πίνακες, γλυπτά, χαρακτικά, φωτογραφίες, αφίσες– αντιπροσωπεύονται τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής (από τον ρεαλισμό και την αφαίρεση, μέχρι την ποπ αρτ και τον μινιμαλισμό) και πάνω από εξήντα καλλιτέχνες, στην πλειονότητά τους Αφροαμερικανοί, αλλά επίσης ομότεχνοί τους από όλες τις ομάδες που συγκροτούν το φυλετικό μωσαϊκό των ΗΠΑ (εδώ η ακουαρέλα του Τζέικομπ Λόρενς «Στρατιώτες και φοιτητές», 1962). Εως τις 6 Ιουλίου.
ΧΑΓΗ
ΕΚΘΕΣΗ
Gemeentemuseum dem Haag
www.gemeentemuseum.nl
«Ο Μοντριάν και ο Κυβισμός: Παρίσι 1912-1914». Ο Ολλανδός ζωγράφος Πιτ Μοντριάν (1872-1944) συγκαταλέγεται στους κορυφαίους της μοντέρνας τέχνης και τους πρωτοπόρους στον δρόμο της αφαίρεσης. Αποφασιστικός σταθμός στην πορεία του υπήρξε η γνωριμία του με τον κυβισμό, τη διετία 1912-14, όταν ταξίδεψε στο Παρίσι για να μελετήσει το έργο καλλιτεχνών όπως ο Πικάσο και ο Μπρακ, οι οποίοι δοκίμαζαν μια νέα, ανατρεπτική εικαστική γλώσσα. Επιστρέφοντας τον Ιούνιο του 1914, έκανε μια έκθεση στη Χάγη, στην οποία έγινε φανερό πόσο μακριά είχε ταξιδέψει μέσα στα δύο εκείνα χρόνια. Εχοντας περάσει προηγουμένως από τον νατουραλισμό και τον ιμπρεσιονισμό, βάδισε τώρα προς τη διερεύνηση νέων εικαστικών δυνατοτήτων για να φτάσει στην απόλυτη γεωμετρική αφαίρεση. Σχεδόν εκατό χρόνια μετά από εκείνη την έκθεση, και 70 χρόνια μετά τον θάνατο του Μοντριάν (εδώ μια αυτοπροσωπογραφία του), το αφιέρωμα που φιλοξενείται στο Gemeentemuseum αποτίει φόρο τιμής στον καλλιτέχνη, ο οποίος υπήρξε πηγή έμπνευσης για πολλούς νεότερους δημιουργούς, στη ζωγραφική αλλά και στις γραφικές τέχνες, τη μόδα και την αρχιτεκτονική. Εκτός από έργα του Μοντριάν και συγχρόνων του Ολλανδών ζωγράφων, η έκθεση περιλαμβάνει επίσης πίνακες του Πικάσο, του Μπρακ, του Ανρί Λε Φοκονιέ και του Φερνάν Λεζέ. Εως τις 5 Νοεμβρίου.
Ελ Γκρέκο: Ο Ελληνας του Τολέδο
Με αφορμή την επέτειο των 400 χρόνων από τον θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (1541-1614), έχουν διοργανωθεί προς τιμήν του μια πλειάδα εκθέσεων και άλλων εκδηλώσεων στην Ισπανία. Πρώτη σε χρονική σειρά, αλλά και σε σπουδαιότητα, είναι η έκθεση «Ο Ελληνας του Τολέδο» που εγκαινιάστηκε πρόσφατα στο μουσείο της Santa Cruz, στην πόλη όπου έζησε και εργάστηκε για μεγάλο διάστημα ο ζωγράφος. Τα 76 έργα που παρουσιάζονται (ανάμεσά τους και τρία έργα από την Ελλάδα), αναδεικνύουν τη σημασία και την επιρροή του καλλιτέχνη, ο οποίος θεωρείται ένας από τους μεγάλους προδρόμους της μοντέρνας τέχνης. Παράλληλα, οι εκθεσιακές εκδηλώσεις επεκτείνονται και σε άλλα ιστορικά ορόσημα της πόλης που συνδέονται με τη ζωή και την καλλιτεχνική δραστηριότητα του Ελ Γκρέκο, όπως η εκκλησία του Αγίου Θωμά (με τον περίφημο πίνακα «Η ταφή του κόμη Οργκάθ») και το μοναστήρι Santo Domingo el Antiguo.