Δέκα παρά το βράδυ, περίπου μία ώρα πριν ο Σωκράτης Μάλαμας εμφανιστεί στη σκηνή του Σταυρού του Νότου, και η ουρά έξω στον δρόμο εκτείνεται σε αρκετές δεκάδες μέτρα. «Αυτό είναι το σκηνικό κάθε Παρασκευή και Σάββατο», μας λένε οι υπεύθυνοι του μαγαζιού, προσθέτοντας πως τραπέζι δεν υπάρχει μέχρι τις αρχές Μαρτίου. Δεν μου κάνει και μεγάλη εντύπωση· στο εσωτερικό του χώρου, κόσμος όλων των ηλικιών, από τη «γενιά του Πολυτεχνείου» μέχρι λυκειόπαιδα, έχουν έρθει για να απολαύσουν τη μοναδική φωνή του Σωκράτη, έστω κι από τις θέσεις των ορθίων. Κι εκείνος δεν τους απογοητεύει: επί σχεδόν 4 ώρες ερμηνεύει παλιές και νεότερες επιτυχίες του, ανακατεύει τις δημοφιλέστατες λαϊκές συνθέσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τα πιο «βαριά» του Καζαντζίδη και το πρώιμο ροκ του Σιδηρόπουλου, ξεσηκώνοντας με σχεδόν κάθε κομμάτι θύελλα ενθουσιασμού, από ένα κοινό ολοκληρωτικά παραδομένο στις…ορέξεις του. Το καλό με τον Μάλαμα είναι πως, σε αντίθεση με διάφορους συναδέλφους του, δεν έχει κόμπλεξ με τα τραγούδια. Είτε πρόκειται για τον χώρο του λεγόμενου «έντεχνου» που οι περισσότεροι καταχρηστικά τον κατατάσσουν είτε για παραδοσιακή μουσική ή τσιφτετέλια, εκείνος υποστηρίζει τα τραγούδια και με την μπάσα φωνή τούς δίνει προσωπικό στίγμα και υπογραφή. Δεν είναι όμως μόνος του. Στις εμφανίσεις του Σταυρού πλαισιώνεται από μια μπάντα εξαιρετικών μουσικών, με πρώτο τον αυτοσχεδιαστή Φώτη Σιώτα στο βιολί και τη βιόλα κι από κοντά τους Νίκο Μαγνήσαλη (τύμπανα), Κυριάκο Ταπάκη (λαούτο, μπουζούκι) και Γιάννη Παπατριανταφύλλου (κοντραμπάσο). Για το τέλος αφήσαμε την όμορφη φωνή –και παρουσία– της Λαμπρινής Καρακώστα, η οποία μάλιστα ερμηνεύει αρκετά κομμάτια, αποτελώντας ιδανικό γυναικείο αντίβαρο στον μουσικό ανδρισμό του Μάλαμα.
Αιμιλιος Χαρμπης
Φραντζή και Θαρύππου 37, κάθε Παρασκευή και Σάββατο.