Μία από τις αποστολές ενός σπουδαίου μουσείου: να ανασύρει από τη λήθη μικρά καλλιτεχνικά «διαμάντια» και να τα καθαρίζει από τη σκόνη του χρόνου και να μας τα προσφέρει σαν δώρα. Η έκθεση για το έργο του «ξεχασμένου» Δημήτρη Δάβη (1905-1973) προκαλεί συγκίνηση για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, αλλά και ευγνωμοσύνη για το Μουσείο Μπενάκη που ποτέ δεν έχει ξεχάσει την αποστολή της διαφύλαξης της μνήμης, όσο και αν αυτή είναι καταπλακωμένη από προκατάληψη, αδιαφορία ή την ελληνική πνευματική αδράνεια. Μέσα στα χρόνια μού έρχονται στον νου και άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, πάλι στο παράρτημα της οδού Πειραιώς, όπως –προσφάτως– το αφιέρωμα στον Κοσμά Ξενάκη και παλαιότερα στον Γιώργο Μανουσάκη. Ονόματα που κρύβουν έργο, ορμή, αξία, αλλά δεν αναδύονται συχνά από τον «βυθό».
Ποιος είναι ο Δάβης; Ομολογώ, δεν τον είχα ακούσει. Παραγωγικότατος ζωγράφος και χαράκτης της γενιάς του Μεσοπολέμου. Ο τελευταίος Ελληνας μαθητής που εγγράφηκε και φοίτησε στη Σχολή του Μονάχου.
Ενας δημιουργός με ευχέρεια στο σχέδιο και το χρώμα. Με προσανατολισμό, αρχικά, προς τον εξπρεσιονισμό, όχι όμως με τον τρόπο και το ύφος του Μπουζιάνη, για να ανακαλύψει αργότερα άλλες εμμονές που απασχόλησαν τους συνομηλίκους ομότεχνούς του, όπως λ.χ. το ελληνικό τοπίο. Ιδρυτικό μέλος της Ενωσης «Ελεύθεροι Καλλιτέχναι». Ανθρωπος πνευματικός, με βαρύ ψυχικό έρμα που τον έκανε να αποστρέφεται την προσωπική προβολή (να μία από τις αιτίες που δυστυχώς ξεχάστηκε). Εκανε μονάχα δύο ατομικές εκθέσεις το 1932 και το 1953, αλλά συμμετείχε σε πολλές ομαδικές, διαπνεόμενος από ένα πνεύμα συνεργασίας με άλλους ζωγράφους. Πάσχων από πνευμονικό εμφύσημα λόγω των χρωμάτων που έφτιαχνε, έδωσε μεγάλη βαρύτητα στον βιοπορισμό μέσα από την εικονογράφηση. Υπήρξε και χαρισματικός γελοιογράφος με κοφτερή πένα Κοντολογίς, ένας πρωτοπόρος, μοντέρνος, τολμηρός καλλιτέχνης, στον οποίο αξίζει, έστω και αργά, η ετεροχρονισμένη αναγνώριση.
Περιδιαβαίνω την έκθεση στο Μπενάκη και εκπλήσσομαι από την ποιότητα, την ποικιλία και το βάθος των έργων του. Την επανακάλυψη του Δάβη την οφείλουμε στον Νίκο Παΐσιο (λοιμωξιολόγο στο νοσοκομειο Γεννηματά, παθιασμένο γνώστη της τέχνης) που καταπιάστηκε με το αρχείο του καλλιτέχνη, αλλά και στον Σπύρο Μοσχονά, με τον οποίο συνεπιμελήθηκε την έκθεση. Θα διαρκέσει μέχρι και τις 29 Νοεμβρίου, και πράγματι αξίζει μια επίσκεψη. Ετσι, για να μην ξεχνιόμαστε και εμείς πως στην εποχή μας υπάρχουν ακόμη κρυφά βάλσαμα.