Μεγάλη κυρία της εικαστικής ζωής της Αθήνας υπήρξε η Μαριλένα Λιακοπούλου. Ο θάνατός της σηματοδοτεί τον κύκλο μιας προσφοράς που εκτείνεται πίσω στη δεκαετία του ’50, με αιχμή την ίδρυση της ιστορικής πλέον Αίθουσας Τέχνης Αθηνών στο νεόδμητο τότε Χίλτον (1963).
Η Μαριλένα Λιακοπούλου, κόρη του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου, άνθρωπος βαθιά καλλιεργημένος και με όραμα για τον ρόλο της τέχνης, με σπουδές στην Ιστορία της Αρχαίας, Βυζαντινής και Νεότερης Τέχνης, στην Αθήνα και στο Παρίσι, αφουγκράστηκε λόγω βιωμάτων αλλά και εμπειριών τα μεταπολεμικά αιτήματα.
Δεν είναι τυχαίο πως η απόφασή της να ιδρύσει την Αίθουσα Τέχνης Αθηνών ελήφθη σε μια εποχή ανοίγματος της πρωτεύουσας στον ευρύτερο κόσμο. Η Αθήνα υστερούσε σημαντικά, και η Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, που άνοιξε πριν αποπερατωθεί η Εθνική Πινακοθήκη, ήρθε συνειδητά να καλύψει ένα κενό και να υπηρετήσει τους καλλιτέχνες, καθιερωμένους και νέους, λειτουργώντας και ως γέφυρα με τη διεθνή σκηνή. Η έκθεση με την οποία εγκαινιάστηκε η λειτουργία της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών ήταν τα «Επιθαλάμια» του Γιάννη Μόραλη.
«Οι κύριες επιδιώξεις μου», έλεγε η ίδια, «εστιάζονται σε τρία σημεία: την παρουσίαση των σύγχρονων ρευμάτων της τέχνης με έργα διεθνών καλλιτεχνών, την προώθηση νέων Ελλήνων δημιουργών και την παρουσίαση/προβολή Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό». Στη διάρκεια της δικτατορίας, παρουσίασε εκθέσεις αντικαθεστωτικού χαρακτήρα, με αποτέλεσμα τη διακοπή λειτουργίας της γκαλερί, η οποία άνοιξε και πάλι στη γνωστή διεύθυνση της Γλύκωνος 4 στη Δεξαμενή.
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα ψαλεί αύριο, Τετάρτη (2 μ.μ.) από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.