Μόραλης στο Μπενάκη, όταν η μνήμη γίνεται γιορτή και αισιοδοξία

Μόραλης στο Μπενάκη, όταν η μνήμη γίνεται γιορτή και αισιοδοξία

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τετάρτη βράδυ, στα εγκαίνια της έκθεσης του Γιάννη Μόραλη στο Μπενάκη Πειραιώς. Καθόμουν σε μια γωνιά, φανταζόμουν τη σκηνή και χαμογελούσα μόνη μου: ο Αγγελος Δεληβορριάς θα έβγαινε και θα έλεγε από μικροφώνου: «Είναι η ωραιότερη αναδρομική που έχει ποτέ φιλοξενήσει το μουσείο». Και ο καλλιτέχνης θα απαντούσε:

«Ο κ. διευθυντής υπερβάλλει». Θα γελούσαν και ο Δεληβορριάς θα κρατούσε τον ζωγράφο από το μπράτσο για να μπουν στην αίθουσα με τα έργα, στην κεφαλή της πομπής. Τι κρίμα που αυτός ο διάλογος παίχτηκε μόνο στο μυαλό μου. Και πόσο μας λείπουν αυτές οι δύο εκπληκτικές προσωπικότητες που «έφυγαν», αλλά τα ευεργετικά τους ίχνη υπάρχουν στην ζωή μας. Είναι σαν να μας συντροφεύουν με τον δικό τους τρόπο, ο ένας με τα 400 έργα που εκτίθενται και ο άλλος με την κτιριακή προίκα του Μουσείου Μπενάκη.

Τους αναγνωρίζεται στο έπακρο αυτή η μεταθανάτια γενναιοδωρία. Κανένας δεν έλειπε από τα προχθεσινά εγκαίνια. Για πρώτη φορά στα εννέα χρόνια της κρίσης, είδα τόσο πολύ κόσμο να πλημμυρίζει το μουσείο. Παλαιοί αστοί που είχαν χωθεί στα σπίτια τους και δεν κυκλοφορούσαν, νεολαία, φίλοι και συνοδοιπόροι, καλλιτέχνες, γκαλερίστες, όλοι βγήκαν από το καβούκι τους για να δώσουν το «παρών» σε μια σπουδαία εκδήλωση. Λες και κάτι καλό, αναζωογονητικό, ξύπνησε μέσα μας μετά πολύ, πολύ καιρό. Το Μπενάκη έλαμπε από καλοβαλμένους ανθρώπους, παντού αγκαλιές και φιλιά, χαμόγελα. Αισθάνθηκα ένα συναίσθημα που είχα ξεχάσει. Λέγεται αισιοδοξία.

Μόραλης στο Μπενάκη, όταν η μνήμη γίνεται γιορτή και αισιοδοξία-1

Μαρία Χούκλη, Τατιάνα Καραπαναγιώτη, Δάφνη Ζουμπουλάκη, Μαρίνα Γερουλάνου στο Μουσείο Μπενάκη.

Ηδη από νωρίς είχε αρχίσει να γεμίζει το αίθριο της Πειραιώς. Η Ειρήνη Γερουλάνου, η Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα (η Πινακοθήκη συνδιοργάνωσε την αναδρομική) και η Πέγκυ Ζουμπουλάκη στάθηκαν μπροστά σε ένα ερωτικό γλυπτό του Μόραλη. Είπαν λόγια αληθινά, ζεστά, κατευθείαν από την καρδιά. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου μίλησε εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων.

Σε πρώτο πλάνο ο Νίκος Παΐσιος, ο ιατρός λοιμωξιολόγος που επιμελήθηκε την έκθεση, κοντά του ο Πασχάλης Νασιούδης από τους πιο κοντινούς ανθρώπους του ζωγράφου τα τελευταία χρόνια, ο Θοδωρής και η Δάφνη Ζουμπουλάκη που μεγάλωσαν στην αγκαλιά του, ο Γιώργος Μαγγίνης από τη νέα ηγεσία του Μουσείου Μπενάκη, καμάρωναν. Η παλαιά φρουρά των γκαλερί ήταν εκεί, των μουσείων επίσης. Ηταν μια πραγματική καλλιτεχνική σύναξη που δεν έμοιαζε καθόλου με μνημόσυνο αλλά είχε κλίμα γιορτής.

Μόλις τελείωσαν οι ομιλίες έγινε κυριολεκτικά το αδιαχώρητο στις αίθουσες όπου φιλοξενείτο η έκθεση, με αποτέλεσμα οι μισοί να μείνουν στο αίθριο σε μικρά πηγαδάκια. Ο συνωστισμός ήταν απίστευτος μέχρι αργά το βράδυ. Βγαίνοντας από το μουσείο, είχα μια ψυχική ευεξία. Επεσα πάνω στον Δημοσθένη Κοκκινίδη, τον αγαπημένο Μίμη: «Ηρθα για τον Αγγελο και τον Γιάννη μας», μου είπε. Ολοι μας τελικά γι’ αυτούς ήρθαμε. Και τους αξίζει να τους θυμόμαστε πάντοτε με τόση αγάπη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή