Η κ. Ελένη Χονδροματίδη στη μεγάλη φωτιά της Βαρυμπόμπης, τον Αύγουστο του 2021, εκτός από το να αγωνιά για το σπίτι της και τους δικούς της (είναι κάτοικος Θρακομακεδόνων), ήταν βασικό μέλος της τεράστιας ανθρώπινης αλυσίδας που είχε στηθεί προκειμένου να σωθούν όσο περισσότερα ζώα γινόταν. Πολλά ήταν εγκλωβισμένα σε στάνες, άλλα οικόσιτα έτρεχαν πανικόβλητα και αποπροσανατολισμένα για να γλιτώσουν.
Μετά τη φωτιά η κ. Χονδροματίδη συνέχισε την καθημερινή της ρουτίνα, να πηγαίνει δηλαδή να βρίσκει αδέσποτα ζώα, να τα ταΐζει και να τα ξεδιψάει. Δυστυχώς έπρεπε να περάσει και μέσα από τα «καμένα», στα όρια με τη Βαρυμπόμπη ή πιο μακριά, κοντά στα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι. «Για ενάμιση χρόνο έκλαιγα. Κάθε μέρα».
Σήμερα είναι μία από τις πολλές γυναίκες που συμμετέχουν στην εθελοντική ομάδα πυρασφάλειας Θρακομακεδόνων ΠΑΡΝΑ, που μετρά τέσσερα γεμάτα χρόνια ζωής. Η ιδέα που έχουμε για τους εθελοντές πυρασφάλειας και δασοπροστασίας είναι ότι πρόκειται κυρίως για μια «ανδρική» υπόθεση. Μεγάλο λάθος.
Εθελοντισμός
Η κ. Μιλένα Ζαφειροπούλου, όπως και η κ. Χονδροματίδη, επίσης κάτοικος του ωραίου αυτού προαστίου στους πρόποδες της Πάρνηθας, έχει «γράψει» πολλές ώρες βάρδιας στο πυροφυλάκιο του ΠΑΡΝΑ. Ακόμη κι όταν δεν υπήρχε η ομάδα ή σε εποχές που η αυτοοργάνωση των κατοίκων περιοριζόταν σε πιο «αρχαϊκές» μεθόδους.
«Πριν από 20 ή πριν από 30 χρόνια δεν υπήρχε στην πραγματικότητα καμία σοβαρή “οργάνωση” εθελοντικής πυροπροστασίας», αφηγούνται και οι δύο στην «Κ».
«Μοιράζαμε το βουνό και κάναμε περιπολίες με τα αυτοκίνητά μας και όσοι έμεναν στον βόρειο τομέα του οικισμού και είχαν θέα από το μπαλκόνι τους και μπορούσαν να έχουν καλύτερη εποπτεία του βουνού ήταν σε επιφυλακή από τα σπίτια τους κι αν έβλεπαν κάτι ειδοποιούσαν απευθείας την Πυροσβεστική».
Η πρώτη μεγάλη φωτιά της Πάρνηθας, το καταραμένο καλοκαίρι του 2007, ήταν ένα μεγάλο «καμπανάκι» για όλους. Καθώς οι καταστροφικές πυρκαγιές έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού καλοκαιριού, όλο και περισσότεροι εθελοντές πύκνωναν τις γραμμές ενός ακόμη άγουρου κινήματος πολιτών. Τώρα κάθε οικισμός που γειτνιάζει με βουνό, από τη Γλυφάδα και τη Βούλα μέχρι τη Βαρυμπόμπη και τις Αφίδνες, διαθέτει τη δική του ομάδα πυρασφάλειας. «Αν και υπάρχουν πολλές υποχρεώσεις μέσα στη μέρα, δουλειά, σπίτι, παιδιά, πάντα υπερισχύει η αγάπη μας για τη φύση», μου λέει η κ. Ελένη Τυλιγάδα, η οποία μόλις έχει φθάσει στο πυροφυλάκιο του ΠΑΡΝΑ για τη δική της δίωρη βάρδια.
Αλήθεια, φωτιές που άφησαν εμφανή τα ίχνη στα κοντινά τους δάση και οικοσυστήματα, δεν τους δημιουργούν πολλές φορές το αίσθημα της απογοήτευσης και της ανημπόριας; «Καθόλου», μου λένε με μια φωνή. «Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε μια ομάδα σαν τη δική μας έχουν πολύ ισχυρή τη διάθεση του εθελοντισμού και της προσφοράς, δεν έχουμε επιλογή να τα παρατήσουμε και, αν μας ρωτάτε, δεν θέλουμε να έχουμε επιλογή». Την ίδια στιγμή, η φωτιά, όσο κι αν είναι κάτι με το οποίο δείχνουν πιο εξοικειωμένες σε σχέση με έναν κάτοικο της Κυψέλης ή του Πειραιά, συνιστά ένα είδος «τραύματος» που δεν συνηθίζεις ποτέ. Γι’ αυτό καλούν όσο περισσότερους συμπολίτες τους να δοκιμάσουν την εμπειρία του εθελοντισμού. Οχι τόσο για να προσφέρουν σε έναν κοινό σκοπό, αλλά για να προσφέρουν στον εαυτό τους.
Επιμέλεια: Μαργαρίτα Πουρνάρα
