«Εβγαλε ένα ελαφρό γρύλισμα που μόλις ακούστηκε, και γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου κι ύστερα πάλι στον γιατρό Βόλμερ, που καθόταν στην κόκκινη δερμάτινη πολυθρόνα απέναντι στη μια γωνία του γραφείου του Γουώλφ. Δεν ήταν μόνο ότι είχε έρθει να ζητήσει μια χάρη. Αν υπήρχε ένας άνθρωπος στη γη, που θα μπορούσε ευκολότερα από τον Νήρο Γουώλφ, να πει όχι σε κάποιον που του ζητούσε μια χάρη, εγώ πάντως δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ. Το πρόβλημα όμως τώρα ήταν ότι αυτός που του ζητούσε τη χάρη, ήταν ο γιατρός Βόλμερ, που το σπίτι του και το γραφείο του βρισκόταν μόνο μερικά σπίτια πιο κάτω στον δρόμο και που οι χάρες που είχαν κάνει ο ένας στον άλλο ήταν σχεδόν ίσες στον αριθμό. Ετσι ο Γουώλφ ήταν τώρα αναγκασμένος να τον ακούσει και γι’ αυτό έβγαλε εκείνο το γρύλισμα που ανάφερα».
Κάπως έτσι ξεκινούσε το 1973 το αστυνομικό μυθιστόρημα «Ο θάνατος χτυπάει λάθος» του Αμερικανού συγγραφέα Ρεξ Στάουτ. Ηταν μία ακόμα περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον Νήρο Γουώλφ, έναν ντετέκτιβ λάτρη της καλής κουζίνας, του savoir vivre και των ακριβών λουλουδιών, που με τη βοήθεια του συνεργάτη του (και αφηγητή των ιστοριών του) Αρτσι Γκούντγουιν, έλυνε τις υποθέσεις χωρίς να εγκαταλείπει το διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, τις αγαπημένες του ορχιδέες, τα βιβλία του και τα γεύματα που του ετοίμαζε ο προσωπικός του σεφ. Από το 1934 μέχρι το 1975 που πέθανε σε ηλικία 88 ετών, ο Ρεξ Στάουτ είχε γράψει εβδομήντα δύο ιστορίες με ήρωες το δίδυμο Γουώλφ – Γκούντγουιν και το corpus του έργου, όπως και ο ίδιος ο Στάουτ, θα είχαν από μία υποψηφιότητα αντιστοίχως για τον τίτλο της καλύτερης σειράς και του καλύτερου συγγραφέα μυστηρίου του 20ού αιώνα, στο περίβλεπτο διεθνές συνέδριο αστυνομικής λογοτεχνίας «Bouchercon» του 2000.
Δεν έχει σημασία που ο τίτλος απονεμήθηκε τελικά στην Αγκαθα Κρίστι και στον Ηρακλή Πουαρό. Ο Στάουτ είχε βραβευτεί πολλές φορές όσο ζούσε και τα βιβλία του λατρεύονταν από κοινό και κριτικούς. Στο μυθιστόρημα «Ο θάνατος χτυπάει λάθος», ο ήρωάς του, ο Νήρο Γουώλφ, αναλαμβάνει για χάρη ενός φίλου του, του γιατρού Βόλμερ, να εντοπίσει τον βομβιστή των γραφείων ενός μεγάλου οργανισμού, την ταυτότητα του ανθρώπου που από λάθος σκοτώνεται, αλλά και το πραγματικό υποψήφιο θύμα. Το ελληνικό αναγνωστικό κοινό θα μάθαινε τη λύση του μυστηρίου το 1977, με τη βοήθεια των εκδόσεων Πάπυρος και μιας θρυλικής εκδοτικής τους πρωτοβουλίας: το «Ο θάνατος χτυπάει λάθος» ήταν ένας τίτλος της περίφημης σειράς «ΒΙΠΕΡ», που λέγεται ότι είχε πάρει το όνομά της από τα αρχικά των λέξεων «βιβλίο περιπτέρου» και που από σήμερα επιστρέφει στην αρχική της μορφή, μαζί με την «Καθημερινή» της Κυριακής.
Η προσφορά εγκαινιάζεται με το εν λόγω μυθιστόρημα του Στάουτ, σειρά έχει την επόμενη εβδομάδα το «Ποιος ήταν ποιος» του Ελλερυ Κουήν (κοινό ψευδώνυμο των Φρέντερικ Ντάναϊ και Μάνφρεντ Λι, αλλά και όνομα ταυτόχρονα του δημοφιλούς ήρωά τους, που συχνά, λίγο πριν το τέλος του βιβλίου καλούσε τον αναγνώστη να λύσει το μυστήριο προτού αποκαλυφθεί), ενώ θα ακολουθήσουν βιβλία του Ρίτσαρντ Πραίηδερ και άλλων συγγραφέων. Ολα εκδόθηκαν στο πλαίσιο μιας σειράς που οι εκδόσεις Πάπυρος, γνωστές ήδη για εγχειρήματα σημαντικά όσο τα «Απαντα των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων» και η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», εγκαινίασαν το 1970, φτάνοντας μέσα σε μόλις ένα χρόνο να πουλήσουν έξι εκατομμύρια αντίτυπα. Το ελληνικό κοινό ήταν τότε εξοικειωμένο με τα «βιβλία τσέπης», όμως τα ΒΙΠΕΡ αποτέλεσαν ένα πολύπλευρο και ανεπανάληπτο εκδοτικό φαινόμενο, εβδομαδιαίας συχνότητας, που πρόσφερε οικονομικά προσιτούς τίτλους ξένης και νεοελληνικής λογοτεχνίας, ιστορίας επίσης (όπως τα βιβλία του Ρεϊμόν Καρτιέ) και φυσικά, κάθε Σάββατο, τα ιδιαιτέρως αγαπητά για την εποχή, αστυνομικά μυθιστορήματα.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι η ακμή των ΒΙΠΕΡ κορυφώθηκε κυρίως μέχρι το 1976, βασισμένη όχι μόνο στις εμπορικές επιλογές, αλλά και στις τρέχουσες τάσεις του εξωτερικού. «Μόλις ένα βιβλίο, στην Ευρώπη, στην Αμερική ή οπουδήποτε στον κόσμο, αποκτήση τον τίτλο του μπέστ-σέλλερ», διάβαζε κανείς με την ορθογραφία της εποχής στις πρώτες σελίδες εκείνων των εκδόσεων, «θα το βρίσκετε αμέσως στις σειρές των ΒΙΠΕΡ –και όπως όλα τα ΒΙΠΕΡ– υπεύθυνα και γλαφυρά μεταφρασμένο, χωρίς περικοπές και συντομεύσεις. Θα υπάρχη πάντοτε και για σας κάποιο ΒΙΠΕΡ –ένα καλό βιβλίο–, που θα σας περιμένη κάθε εβδομάδα. Ανάλογα με τη διάθεσή σας, θα σας κρατήση συντροφιά, είτε διασκεδάζοντάς σας με τις περιπέτειες και την αγωνία ενός αστυνομικού ή αισθηματικού μυθιστορήματος, είτε θα ικανοποιήση τις ανησυχίες σας, πλουτίζοντας τις γνώσεις σας με νέες ιδέες, νέους συγγραφείς, τους κλασικούς του αυριανού κόσμου».