Ετσι αλλάζει ο κόσμος

2' 27" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σ​​​​την Προς Θεσσαλονικείς Α΄ 4:13-18 και στην Προς Κορινθίους Α΄ 15:50-54 γίνεται σαφής αναφορά στην Αρπαγή: ένα βήμα πριν από τη Δευτέρα Παρουσία, μέσα σε μια στιγμή, σε ριπή οφθαλμού, θα εξαφανιστούν από το πρόσωπο της Γης όλοι οι αληθινοί πιστοί, οι οποίοι θα συναντήσουν σε έναν τόπο αδιάστατο –στον αέρα, στα νέφη– τον Ιησού. Θα ακολουθήσει η Μεγάλη Θλίψη για όσους έχουν μείνει πίσω και, στο τέλος, η Δευτέρα Παρουσία καθεαυτή, κατά την οποία ο Αντίχριστος θα νικηθεί. Οταν διάβασα αυτήν τη λεπτομέρεια, σκέφτηκα την κατάσταση της Μεγάλης Θλίψης για όλους εμάς που θα μείνουμε πίσω, στη Γη, έχοντας χάσει μυστηριωδώς ανθρώπους που αγαπάμε επειδή αυτοί πιστεύουν, ενώ εμείς όχι. Διότι μην έχεις αμφιβολία: σε έναν μάλλον τρελό κόσμο όπου συμβαίνουν κατά γράμμα όσα λέει η Αγία Γραφή, εμείς, εγώ κι εσύ, δεν θα συμπεριληφθούμε στην Αρπαγή και δεν θα συναντήσουμε κανέναν Ιησού σε κανένα νέφος».

Κοιτώ τον κύριο Γκρι με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά που μου λέει τέτοια πράγματα ― και η αλήθεια είναι ότι πάνε μερικά χρόνια από τότε που διάβασε περί της Αρπαγής, την οποία, όπως μου είχε πει, βρήκε «εξόχως μυθιστορηματική ιδέα». Αντιλαμβάνεστε τον ενθουσιασμό του όταν, μέσω του Amazon, ανακάλυψε το μυθιστόρημα «The Leftovers» («Τα απομεινάρια») του Αμερικανού Tom Perrotta, το οποίο… άρπαξε το ΗΒΟ και τόλμησε μια τέτοια εξωφρενική ιδέα να την κάνει τηλεοπτική σειρά.

«Ναι, αλλά ο Περότα», παρεμβαίνει ο κύριος Γκρι, «όπως και η σειρά του ΗΒΟ, έχει μόνον ως πρόσχημα την Αρπαγή, καθώς ναι μεν μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού εξαφανίζεται, όμως οι εξαφανισμένοι μόνον πιστοί δεν είναι: αγαθοί μαζί με δαιμονισμένους, αβάπτιστα μαζί με διεστραμμένους, διασημότητες μαζί με ανώνυμους. Δεν υπάρχει κανένα θρησκευτικό σημείο, και τόσο στο βιβλίο όσο και στη σειρά βλέπουμε μονάχα αυτούς που απόμειναν πίσω: τον πόνο της απουσίας, τους μαζικούς παραλογισμούς που έπονται: αιρέσεις παρανοϊκών, όπως αυτή της φωτογραφίας».

Ο κύριος Γκρι ενθουσιάστηκε με τη σειρά περισσότερο απ’ ό,τι με το βιβλίο, και τώρα μόλις διάβασε στο τελευταίο New Yorker ότι το ΗΒΟ ξεκίνησε στην Αμερική τον δεύτερο κύκλο της σειράς, η οποία γράφτηκε πως είναι ένας απόηχος που άφησε το κενό της 11ης Σεπτεμβρίου στην Αμερική, και ίσως τώρα να μπορεί κάποιος να πει το ίδιο και για το Παρίσι της 13ης Νοεμβρίου. «Ωστόσο το ταραγμένο βλέμμα του Τζάστιν Θερού και της Κάρι Κουν», λέει ο κύριος Γκρι, «η μελαγχολική μουσική του Μαξ Ρίχτερ και η όλη ατμόσφαιρα λειτουργούν σαν υπαρξιακή υπενθύμιση για τον καθένα μας πάνω στο τι σημαίνει να χάνεις κάποιον, με όλους τους δυνατούς τρόπους. Κάθε αποχωρισμός, βιολογικός ή μη, είναι και μια παράλογη, αινιγματική “αρπαγή”. Κατά κάποιον τρόπο είμαστε όλοι “απομεινάρια”: ένα κομμάτι σου εξαφανίζεται μαζί με το πρόσωπο που χάνεται. Ισως ο Τ. Σ. Ελιοτ να είχε δίκιο: “έτσι τελειώνει ο κόσμος/ όχι μ’ ένα βρόντο μα μ’ ένα λυγμό”. Σκέφτομαι όμως πως επειδή ποτέ τίποτα δεν τελειώνει, μήπως απλώς έτσι αλλάζει ο κόσμος· όχι μ’ ένα βρόντο μα μ’ ένα λυγμό».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή