Το 1934 εκδίδεται στην Αμερική το μυθιστόρημα «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» του Τζέιμς Μ. Κέιν. Δύο χρόνια αργότερα, το 1936, το βιβλίο μεταφράζεται στα γαλλικά και δέκα χρόνια μετά, το 1946, γίνεται ταινία στο Χόλιγουντ με τη Λάνα Τάρνερ και τον Τζον Γκάρφιλντ στους κεντρικούς ρόλους (απ’ όπου και η σημερινή φωτογραφία).
Ο κύριος Γκρι ακόμα να ξεπεράσει την πρώτη σκηνή όπου εμφανίζεται απαστράπτουσα η ξανθή Λάνα Τάρνερ ως Κόρα, αν και επιμένω στην κινηματογραφική μεταφορά του 1981, καθότι η εφηβεία μου σφραγίστηκε από την καυτή σκηνή των Τζέσικα Λανγκ (Κόρα) και Τζακ Νίκολσον (Φρανκ) πάνω στο τραπέζι με το αλεύρι.
Μεταφρασμένο στη Γαλλία το 1936, λοιπόν (μεταφέρθηκε και στο γαλλικό σινεμά τρία χρόνια αργότερα), αυτό το τόσο βαθιά αμερικανικό μυθιστόρημα άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στους Γάλλους της εποχής. Κανένας όμως δεν αγάπησε περισσότερο τον «Ταχυδρόμο» του Κέιν από τον Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος τον διάβασε στο Αλγέρι στα γαλλικά. Σύμφωνα μάλιστα με δική του ομολογία, ο «Ταχυδρόμος» τον οδήγησε στη συγγραφή του δικού του κλασικού «Ξένου». Ή αλλιώς στο να βρει τη δική του συγγραφική φωνή.
«Τι σκεφτόταν άραγε ο Καμύ όταν διάβασε πρώτη φορά τον Κέιν;», αναρωτιέται η Αμερικανίδα συγγραφέας Αλις Κάπλαν στο ολοκαίνουργιο «Looking for The Stranger. Albert Camus and the Life of a Literary Classic», αγαπημένο θερινό ανάγνωσμα του κυρίου Γκρι φέτος.
«Αντί να γράψει μια βιογραφία του Καμύ», μου λέει, «γράφει τη βιογραφία ενός κομβικού έργου του, αναλύοντας πώς γεννήθηκε ο Καμύ που ξέρουμε όλοι σήμερα».
Πέρα από το ξερό ύφος με τις σύντομες προτάσεις, τα δύο βιβλία δεν μοιάζουν σε πολλά – ή μήπως μοιάζουν; Ο ίδιος ο Καμύ δεν μπήκε ποτέ σε πολλές λεπτομέρειες. Ο κύριος Γκρι, διαβάζοντας την Κάπλαν, με ενημερώνει πως οι ζεστές ερημιές της νότιας Καλιφόρνιας, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, φέρνουν σε κάτι από Αλγέρι – συν τις φυλετικές εντάσεις που, βέβαια, στο Αλγέρι έβραζαν ήδη. Επίσης η φρενήρης δημοσιογραφική θητεία του Καμύ στα δικαστήρια της Αλγερίας την ίδια εποχή καθόρισαν τον «Ξένο».
«Ο Κέιν αποκαλεί στο βιβλίο τον Νικ Παπαδάκη “Ο Ελληνας”», λέει ο κύριος Γκρι. Ο Νικ Παπαδάκης είναι ο σύζυγος που η Κόρα με τον εραστή της τον Φρανκ σκοτώνουν. Είναι ο φόνος που θα οδηγήσει σταδιακά τον παθιασμένο Φρανκ στην ηλεκτρική καρέκλα – όπως ο φόνος του Αραβα στην παραλία θα οδηγήσει τον απαθή Μερσό του «Ξένου» στην γκιλοτίνα. Ο Φρανκ σκότωσε τον «Ελληνα»· ο Μερσό τον «Αραβα». Ο πρώτος έχει έναν λόγο· ο δεύτερος κανέναν – φαινομενικά έστω.
Ο κύριος Γκρι σαγηνεύεται από τις μακρινές εκλεκτικές συγγένειες: νότια Καλιφόρνια και Αλγέρι· νουάρ Αμερική και φονικός μεσογειακός ήλιος· pulp crime novel και υπαρξιακό μυθιστόρημα. Εγκλημα πάθους και έγκλημα ενός ανθρώπου που τον έχει καταπιεί το παράλογο της ύπαρξης.