Επιτέλους ο ήλιος βγήκε χθες πάνω από το Βερολίνο, ύστερα από ένα πενθήμερο μόνιμης συννεφιάς και βροχής. Εμείς, βέβαια, δεν βραχήκαμε και πολύ. Πηγαίνοντας από τη μια σκοτεινή αίθουσα στην άλλη, προκειμένου να δεις όσο γίνεται περισσότερες ταινίες από το φεστιβάλ, μπαίνεις λίγο λίγο σε εκείνη την κάπως αλλόκοτη κατάσταση όπου μπλέκεις την πραγματικότητα με όσα συμβαίνουν στην οθόνη. Με σώας τας φρένας, πάντως, πρέπει να πούμε πως όντως χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να βρει πραγματικά ενδιαφέρουσες, εντυπωσιακές ταινίες σε αυτή την Μπερλινάλε, που βαδίζει πλέον προς την ολοκλήρωσή της την προσεχή Κυριακή.
Με ένα διαγωνιστικό τμήμα που, μέχρι στιγμής, μας έχει δώσει κυρίως μέτριες, αν και στην πλειονότητά τους καλοφτιαγμένες, ταινίες, οι περισσότεροι περιμένουν να δουν τα επόμενα ψάχνοντας πού μπορεί να καταλήξει η φετινή Χρυσή Αρκτος. Μπορεί άραγε να την κατακτήσει ο Φατίχ Ακίν; Δύσκολο· το «The Golden Glove», αν και μάλλον είναι η καλύτερη ταινία που έχουμε δει έως τώρα στο διαγωνιστικό, έχει προκαλέσει πολλά αρνητικά σχόλια, κυρίως εξαιτίας της τρομερά βίαιης εικονοποιίας, που ο Γερμανός κινηματογραφιστής σχεδόν ηδονοβλεπτικά μεταφέρει στην οθόνη. Η (αληθινή) ιστορία της είναι αυτή ενός κατά συρροήν δολοφόνου γυναικών ο οποίος δρα στο Αμβούργο της δεκαετίας του 1970. Οι εικόνες είναι, όπως είπαμε, σκληρές, σε βαθμό που κάποιοι τις συγκρίνουν με το τελευταίο φιλμ του Λαρς Φον Τρίερ, ωστόσο δεν μπορεί να παραβλεφθεί η ρεαλιστική δεξιοτεχνία του Ακίν, αλλά και το ειλικρινές σινεμά που υπηρετεί. Ούτε φυσικά το απολαυστικά κατάμαυρο χιούμορ του.
Από εκεί και έπειτα λίγα πράγματα. Ο Γάλλος στυλίστας Φρανσουά Οζόν επέστρεψε στο φεστιβάλ με ένα τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα του φιλμ· το «In the Name of God» αφηγείται την αληθινή ιστορία τριών ανδρών που συμμαχούν ενάντια στον ιερέα που τους είχε κακοποιήσει σεξουαλικά ως παιδιά. Επί της ουσίας, βλέπουμε ένα πιο ευρωπαϊκό «Spotlight», με λιγότερο έντονο ρυθμό όμως και αφήγηση που αγγίζει τα όρια της φλυαρίας. Περισσότερο ενδιαφέρον είχε το μινιμαλιστικό «Ondog» του Κινέζου Γουάνγκ Κουάν’αν, το οποίο μας ταξιδεύει στις απέραντες στέπες της Μογγολίας, όπως και το τουρκικό «Tale of Τhree Sisters» του Κιζ Καρντεσλέρ, που θυμίζει αρκετά από τα στοιχεία του σπουδαίου συμπατριώτη του Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν.
Από την άλλη πλευρά, σίγουρα περισσότερες συγκινήσεις μάς προσέφερε το φετινό Πανόραμα του φεστιβάλ. Αρχικά υπήρχε σε αυτό η συμμετοχή του Σύλλα Τζουμέρκα: ο Ελληνας κινηματογραφιστής παρουσίασε «Το θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών», ένα υβρίδιο θρίλερ και δράματος που εξελίσσεται στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Εκεί η σκληροτράχηλη και αθυρόστομη διοικήτρια της αστυνομίας –εξαιρετική η Αγγελική Παπούλια στον ρόλο– θα κληθεί να εξιχνιάσει τις συνθήκες θανάτου ενός απαγχονισμένου άνδρα. Ο Τζουμέρκας δημιουργεί επιτυχημένα την κατάλληλη ατμόσφαιρα κινηματογραφώντας α λα «True Detective» και βάζοντας έτσι στο κλίμα τον θεατή, δυσκολεύεται όμως κάπως να συνθέσει πειστικά όλα τα κομμάτια του μύθου του.
Στο Πανόραμα είδαμε επίσης το πολύ όμορφο «Light of my Life» του Κέισι Αφλεκ, ο οποίος, εκτός από σπουδαίος ηθοποιός, αποδεικνύεται επιπλέον ικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, αφηγούμενος μια δυστοπική ιστορία που έχει ως πυρήνα της την αρχετυπική γονεϊκή αφοσίωση. Ανάλογη επιτυχία και για τον επίσης πρωτάρη στη δημιουργία Τζόνα Χιλ, ο οποίος συγκίνησε όλους τους 30 και κάτι, με το απολαυστικό «Mid90s». Φιλμ ενηλικίωσης, γυρισμένο με φακό 16 χιλιοστών, γεμάτο από καλοκαιρινό φως, αστεία, μουσική, σκέιτμπορντ και μπόλικη γλυκιά νοσταλγία. Πολύ αξιόλογο, τέλος, και το «Tremors», ταινία από τη Γουατεμάλα που απεικονίζει ακριβώς τον… σεισμό που προκαλεί σε μια θρησκόληπτη αριστοκρατική οικογένεια η είδηση πως ο πολυαγαπημένος γιος και πατέρας δύο παιδιών έχει άνδρα εραστή.