Σε ένα από τα πιο φιλόδοξα και τιτάνια πνευματικά έργα στην ιστορία της ανθρωπότητας μας ταξιδεύει το φιλμ εποχής του Ιρανού Φαράντ Σαφίνια, ο οποίος μεταφέρει στην οθόνη το ομώνυμο παγκόσμιο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα του Σάιμον Γουίντσεστερ. Θέμα του, η ενδιαφέρουσα όσο και απροσδόκητη ιστορία που κρύβεται πίσω από τη δημιουργία του περίφημου Λεξικού της Οξφόρδης, με τους λαμπερούς Μελ Γκίμπσον και Σον Πεν να αναλαμβάνουν τους δύο βασικούς ρόλους.
Στο Λονδίνο του 1872, ο πολύγλωσσος καθηγητής Τζέιμς Μάρεϊ (Γκίμπσον) ξεκινά, μαζί με την ομάδα του, να συγκεντρώνει λήμματα ώστε να συνθέσει μια πλήρη ιστορική αποτύπωση της αγγλικής γλώσσας. Αντιμέτωπος με τον τεράστιο όγκο δουλειάς ζητάει βοήθεια, μέσω ταχυδρομείου, από τους ίδιους τους κατοίκους της αυτοκρατορίας και ένας από εκείνους που απαντούν είναι ο δόκτωρ Ουίλιαμ Μάινορ (Πεν)· πρώην στρατιωτικός γιατρός και εξαιρετικά μορφωμένος, βρίσκεται πλέον έγκλειστος σε κέντρο φρενοβλαβών εγκληματιών, ύστερα από ένα φόνο που διέπραξε ευρισκόμενος σε κρίση. Η ιδιοφυής συμβολή του Μάινορ φέρνει κοντά τους δύο άνδρες, ενώ βοηθά και τον ίδιο να ξεφύγει κάπως από το σκοτάδι της ψυχικής νόσου.
Απλό σχήμα
Ακαδημαϊκό και δίχως ιδιαίτερες δημιουργικές εκπλήξεις, το φιλμ μάς μεταφέρει ατμοσφαιρικά στην εποχή της αυτοκρατορίας, χρησιμοποιώντας ένα απλό σχήμα: από τη μία, υπάρχει η πνευματική έκρηξη ενός μεγάλου συγγραφικού έργου και, από την άλλη, το δράμα της παράνοιας. Ο Σον Πεν καταφέρνει να αποδώσει σωστά τον μεταιχμιακό του χαρακτήρα δίνοντας ψυχογραφικό βάθος σε ένα σενάριο που μοιάζει μάλλον επίπεδο στα υπόλοιπα στοιχεία του. Βέβαια, εκείνος κλέβει ίσως τα φώτα από το πραγματικό θέμα της ταινίας.
Αυτό το τελευταίο προσδιορίζεται από τον σκηνοθέτη ως εξής: «Είναι η πιο σύνθετη, συναρπαστική και συναισθηματική ιστορία που έχω συναντήσει. Καθώς έγραφα το σενάριο, κάτι ξεκαθάρισε στο μυαλό μου. Στις ειδήσεις, η Google μιλούσε για το moon shot, ένα εγχείρημα που στόχευε να σκανάρει, για χρήση στο Ιντερνετ, κάθε βιβλίο που έχει γραφεί ποτέ. H Apple έβγαζε το καινούργιο της iPhone, μια συσκευή τσέπης που περιλαμβάνει όλες τις πληροφορίες του κόσμου. Και η Wikipedia ζητούσε από τους απλούς χρήστες να βοηθήσουν να δημιουργηθεί η πιο κατανοητή εγκυκλοπαίδεια που έχει συλλάβει ανθρώπινος νους. Είχα μπροστά μου μια ιστορία τόσο ζωντανή και επίκαιρη όσο το “The Social Network” και το “Παιχνίδι της μίμησης”. Οι ελπίδες, οι φιλοδοξίες και οι αγώνες ενός καθηγητή και του τρελού συνεργάτη του όχι μόνο μοιάζουν με τις εμπειρίες του Zούκερμπεργκ, του Τζομπς και του Γκέιτς, αλλά προηγούνται χρονικά. Δεν είναι μια ταινία εποχής, είναι μια σύγχρονη ταινία που τυγχάνει να διαδραματίζεται σε μια εποχή παλιότερη και έτσι την αφηγούμαστε».
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
– Στο «Ευτυχισμένος Λάζαρος» η Αλίτσε Ρορβάκερ δημιουργεί έναν αλληγορικό μύθο που όμως υιοθετεί και μπόλικα ρεαλιστικά στοιχεία. Κάπου στην ιταλική επαρχία, οι κάτοικοι ενός απομονωμένου οικισμού ζουν μέσα στην άγνοια, δουλεύοντας για μια πλούσια «μαρκησία». Ενας από αυτούς, ο καλοκάγαθος νεαρός Λάζαρος, θα βρεθεί τελικά στη μεγαλούπολη, όπου διαδραματίζεται το δεύτερο μέρος της ταινίας. Το κοινωνικό αλλά και υπαρξιακό-φιλοσοφικό σχόλιο περνά μέσα από ένα ιδιαίτερο σενάριο, το οποίο βραβεύτηκε και στο περασμένο Φεστιβάλ Καννών. Εξαιρετική σε έναν από τους κεντρικούς ρόλους και η αδελφή της σκηνοθέτιδος Αλμπα.
– Στη «Στιγμιαία οικογένεια» ο Μαρκ Γουόλμπεργκ και η Ρόουζ Μπερν, ως παντρεμένο ζευγάρι, αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα παιδί. Θα καταλήξουν με μια ατίθαση 15χρονη και τα δύο μικρότερα αδέλφια της και κάπου εκεί τα προβλήματα ξεκινούν. Κωμωδία γύρω από το θέμα της υιοθεσίας, η οποία ωστόσο ελάχιστα ξεφεύγει από τις feelgood συμβάσεις του είδους.
– Στον «Αγγελο» ο Πέδρο Αλμοδόβαρ αναλαμβάνει την παραγωγή, προωθώντας το έργο του Αργεντινού σκηνοθέτη Λουίς Ορτέγκα. Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Κάρλος, ένας όμορφος νεαρός που ζει στο Μπουένος Αϊρες της δεκαετίας του 1970 και έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα… ξένα πράγματα. Μαζί με έναν φίλο του θα γίνουν σύντομα άσοι σε κλοπές και ληστείες, με τον δρόμο τους να γίνεται όλο και πιο σκοτεινός καθώς προχωρούν. Ο Ορτέγκα φιλοτεχνεί το γοητευτικό και συνάμα τολμηρό πορτρέτο ενός αντιήρωα, το οποίο ωστόσο ελάχιστα έχει να προσφέρει κάτω από την (όντως) γυαλιστερή του επιφάνεια.