Ποια νομίζεις ότι είμαι; ★★★
ΔΡΑΜΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Σάφι Νέμπου
Ερμηνείες: Ζιλιέτ Μπινός,
Νικόλ Γκαρσία, Φρανσουά Σιβίλ,
Γκιγιόμ Ζουί
Ο δημιουργός του επιτυχημένου «Στα δάση της Σιβηρίας», Σάφι Νέμπου, μας παρουσιάζει μια ταινία-σχόλιο πάνω στις περίπλοκες σχέσεις της εποχής του Διαδικτύου και των σόσιαλ μίντια, την οποία είδαμε και στις ειδικές προβολές του περασμένου Φεστιβάλ Βερολίνου. Βασίζει δε (και δικαιώνεται) σχεδόν ολόκληρο το δραματικό βάρος πάνω στην πρωταγωνίστριά του, Ζιλιέτ Μπινός.
Η Κλερ (Μπινός) είναι μια μεσήλικη ακαδημαϊκός, χωρισμένη μητέρα δύο παιδιών. Οταν ο κατά πολύ νεότερος εραστής της θα την εγκαταλείψει, εκείνη επιχειρεί να τον κατασκοπεύσει προσεγγίζοντας τον επίσης νεαρό συγκάτοικό του, τον Αλεξ, μέσω Facebook. Εχοντας συστηθεί ως 24χρονη Κλάρα, η Κλερ σύντομα αναπτύσσει στενή –αλλά πάντα εξ αποστάσεως– σχέση με τον Αλεξ, η οποία προφανώς είναι καταδικασμένη να βρεθεί σε αδιέξοδο.
Διασκευάζοντας μια νουβέλα της Καμίλ Λορέν, ο Νέμπου στήνει ένα δραματικό θρίλερ, ισχυρής συναισθηματικής φόρτισης, προσθέτοντας και μερικές ακόμη προεκτάσεις. Στην αρχή του φιλμ βλέπουμε την Κλερ να μιλά με την ψυχαναλύτριά της (Νικόλ Γκαρσία), αφηγούμενη την ιστορία με τον Αλεξ, η οποία έχει ήδη συμβεί. Το θέμα της μέσης ηλικίας εμφανίζεται για να επισκιαστεί γρήγορα από το πολύ πιο σύγχρονο τής ταυτότητας, η οποία παίρνει τις δικές της διαστάσεις στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Νέα μορφή εθισμού
Η υιοθέτηση ενός άλλου χαρακτήρα γίνεται για την Κλερ πολύ φυσικά, προκαλώντας επί της ουσίας μια νέα μορφή εθισμού, η οποία έρχεται να καταπραΰνει τις ανοιχτές πληγές της πραγματικής ζωής της. Η ερωτική επιθυμία, η ανάγκη για επιβεβαίωση και τρυφερότητα, όλα πια περνούν μέσα από το φίλτρο της πλαστής ταυτότητας.
Η ίδια η Ζιλιέτ Μπινός περιγράφει ως εξής την εμπειρία της: «Oταν παίζεις έναν ρόλο, σου επιτρέπεται να εξερευνήσεις ένα καινούργιο κομμάτι του εαυτού σου. Κάθε φορά. Για εμένα, η ιδέα τού να βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, το να φτάνεις τον εαυτό σου πέρα από τη βολή του, δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τη διαδικασία της δημιουργίας».
Από την άλλη, εκείνο που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει από τις (πολλές) παρόμοιες του είδους, είναι η διαχείριση του χρόνου. Η αναδρομική αφήγηση-ψυχανάλυση που αναφέρθηκε και παραπάνω εφάπτεται χρονικά, στο τελευταίο κομμάτι του φιλμ, με τις σύγχρονες εξελίξεις, για να διακλαδωθεί στη συνέχεια με ένα έξυπνο εύρημα.
Home Cinema: Χιούμορ και συγκίνηση στα αχνάρια του ράλι Ντακάρ
4L ★★½
ΚΩΜΩΔΙΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Ζεράρντο Ολιβάρες
Ερμηνείες: Ζαν Ρενό, Χόβικ Κεχκέριαν, Σουζάνα Αμπάτουα
Το καλοκαιρινό μενού του Netflix μπορεί να περιλαμβάνει κυρίως πολυαναμενόμενους κύκλους σειρών («Stranger Things», «La Casa de Papel»), ωστόσο δεν λείπουν και οι ταινίες με διάθεση… ταξιδιωτική. Μια τέτοια είναι και αυτή του Ανδαλουσιανού Ζεράρντο Ολιβάρες, ο οποίος μας στέλνει στα μέρη του παραδοσιακού ράλι Ντακάρ με ένα κλασικό φιλμ δρόμου. Πρωταγωνιστές του είναι δύο φίλοι, ο Βάσκος Τότσο και ο Γάλλος Ζαν Πιερ (Ζαν Ρενό), οι οποίοι μαθαίνουν πως ο παλιός τους σύντροφος στις περιπέτειες, Γιοσέμπα, βρίσκεται ανίατα άρρωστος κάπου στο Τιμπουκτού του Μάλι.
Με τη μεσήλικη ζωή τους βαλτωμένη, οι δύο άνδρες αποφασίζουν αμέσως να ταξιδέψουν στην Αφρική για να δουν τον φίλο τους, παίρνοντας μαζί και την ατίθαση –και αποξενωμένη– νεαρή κόρη του. Το μέσο τους, ωστόσο, δεν θα είναι το αεροπλάνο, αλλά ένα παλιό αγωνιστικό τζιπ, από εκείνα με τα οποία οι τρεις ασχολούνταν στα νιάτα τους. Η περιπέτεια ξεκινά και ο δρόμος είναι προφανώς γεμάτος με απρόοπτα…
Ο φακός της κάμερας ακολουθεί τους πρωταγωνιστές, καθώς διασχίζουν υπέροχα τοπία, τα οποία δεν είναι απαραίτητα αυθεντικά αφρικανικά (μεγάλο μέρος της ταινίας έχει γυριστεί στα Κανάρια Νησιά) όμως παραμένουν εξωτικά και «γεμίζουν» το μάτι του θεατή. Τα κωμικά στοιχεία, πότε περισσότερο και πότε λιγότερο πετυχημένα, κυριαρχούν, αφήνοντας πάντως χώρο και για τη συγκίνηση, σε ένα κλασικό καλοκαιρινό μείγμα.
Ο Ζαν Ρενό είναι ως συνήθως καλός, όμως εδώ το περισσότερο γέλιο βγάζει ο Λιβανέζος ηθοποιός Χόβικ Κεχκέριαν στον ρόλο του Βάσκου «που μοιάζει με τον χαμένο κρίκο ανάμεσα στον πίθηκο και στον άνθρωπο», ενός ελαφρώς αγροίκου αλκοολικού που έχει ωστόσο τρυφερή καρδιά. Γενικώς τα πάντα εδώ είναι μετρημένα, με κέφι και δίχως μεγάλες εκπλήξεις· το «4L» (ονομασμένο από το μοντέλο του αυτοκινήτου) τσεκάρει σχεδόν όλα τα κουτιά του κινηματογραφικού feelgood.