Μητρικό ένστικτο ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2018)
Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Μασέ-Ντεπάς
Ερμηνείες: Βερλέ Μπετάνς, Αν Κοζάνς, Μεντί Νεμπού, Αρι Βορτχάλτερ
Το ψυχολογικό θρίλερ του Βέλγου Ολιβιέ Μασέ-Ντεπάς παίρνει, σιγά σιγά, μαζί του το ανάλαφρο καλοκαιρινό πνεύμα και μας βάζει σε πιο σκοτεινά (κινηματογραφικά) μονοπάτια. Πρωταγωνίστριες της ιστορίας, η οποία βασίζεται στο μυθιστόρημα «Πίσω από το μίσος» της Βελγίδας συγγραφέως Μπάρμπαρα Αμπέλ, είναι δύο φιλικές οικογένειες που γειτονεύουν σε κάποιο μεσοαστικό προάστιο των Βρυξελλών, της δεκαετίας του 1960. Με τα δύο αγοράκια τους να μεγαλώνουν πλάι πλάι σαν αδέλφια, τα πάντα μοιάζουν ειδυλλιακά για τις κολλητές Αλίς και Σελίν, ώσπου ο γιος της τελευταίας βρίσκει τραγικό θάνατο, μπροστά στα μάτια της πρώτης. Το γεγονός αυτό θα κλονίσει βαθιά τις σχέσεις των δύο γυναικών και των οικογενειών τους, με τα πράγματα να εξωθούνται στα άκρα και την παράνοια να παίρνει τα ηνία.
Η εμπειρία της μητρότητας εξετάζεται εδώ με απολαυστικά σκοτεινό τρόπο, ενώ ταυτόχρονα το φιλμ ασχολείται επίσης με το θέμα της απώλειας. Ο αδόκητος παιδικός θάνατος λειτουργεί σαν έκρηξη που βάζει σε κίνηση ένα μηχανισμό κατάργησης κάθε λογικής. Μετά τον χαμό του δικού της παιδιού, η Σελίν στρέφεται προς τον γιο της φίλης της, γεγονός που τρομοκρατεί την Αλίς· πιστεύει πως εκείνη ζητάει κάποιου είδους εκδίκηση, αδυνατώντας να ελέγξει τα αντικρουόμενα συναισθήματά της. Καθώς η ιστορία κλιμακώνεται προς ένα δραματικό φινάλε, βλέπουμε απανωτές ανατροπές, οι οποίες πάντως μάλλον μπερδεύουν παρά συμβάλλουν στο να διατηρηθεί ο ρυθμός.
Το μυστήριο
Οσο για το τεχνικό επίπεδο, ο Ντεπάς πετυχαίνει διάνα μεταφέροντας την ιστορία στη δεκαετία του 1960 –το λογοτεχνικό πρότυπο την τοποθετεί στο σήμερα– δίνοντας έτσι μια χιτσκοκική αύρα και αυξάνοντας το μυστήριο. Ο ίδιος ο Βέλγος σκηνοθέτης το περιγράφει ως εξής: «Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία που θα μιμούνταν μια κινηματογραφική προσέγγιση, ίσως να έπεφτε και στην παγίδα να χαρακτηριστεί παρωδία. Ηθελα μια “στυλιστική άσκηση” που θα αντλούσε έμπνευση από τις αναφορές αυτές και το βλέμμα ενός “μικρού Βέλγου σκηνοθέτη”. Εχω παρακολουθήσει τις ταινίες των Ντάγκλας Σερκ, Χίτσκοκ και Λιντς ασταμάτητα, οι σκηνοθέτες αυτοί είναι έμπνευση, δεν σε συνθλίβουν με την ιδιοφυΐα τους, σε προσκαλούν να δοκιμάσεις κι εσύ. Με το συνεργείο μου λοιπόν, δοκιμάσαμε…». Η ταινία του κατέκτησε το πρώτο βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, στο 20ό Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας.
Home Cinema: Εργασιακός εφιάλτης στο βιομηχανικό Οχάιο
Αμερικανικό
εργοστάσιο ★★★½
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (2019)
Σκηνοθεσία: Στίβεν Μπόναρ,
Τζούλια Ράιχερτ
Ερμηνείες: Τσο Τακ Βονγκ,
Ρόμπερτ Αλεν, Σέροντ Μπράουν
Η πρώτη ταινία που φέρει την υπογραφή της νεοσύστατης εταιρείας παραγωγής Higher Ground του ζεύγους Ομπάμα κυκλοφόρησε μόλις και στην ελληνική πλατφόρμα του Netflix. Το καλοφτιαγμένο ντοκιμαντέρ των υποψήφιων για Οσκαρ Στίβεν Μπόναρ και Τζούλια Ράιχερτ είναι ενδιαφέρον, διότι μας δίνει ένα στιγμιότυπο της σύγχρονης εργασιακής πραγματικότητας στις ΗΠΑ, αλλά και γενικότερα στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Το 2008 και με την αμερικανική οικονομία σε ύφεση, η General Motors αποφασίζει να κλείσει μια μεγάλη μονάδα παραγωγής στο Ντέιτον του Οχάιο, οδηγώντας χιλιάδες εργαζομένους στην ανεργία. Δέκα χρόνια μετά, στην παρηκμασμένη πια πόλη, μια μεγάλη κινεζική εταιρεία, η οποία κατασκευάζει παρμπρίζ αυτοκινήτων, ανοίγει ξανά το εργοστάσιο προσλαμβάνοντας μεγάλο αριθμό ντόπιων, φέρνοντας παράλληλα και κάποιους δικούς της κατευθείαν από την Κίνα για να δώσουν τον… τόνο. Σύντομα όλες οι πλευρές θα καταλάβουν πως η συνύπαρξη της εργασιακής αλλά και της ευρύτερης κουλτούρας των δύο μερών μόνο ανώδυνη δεν είναι.
Εχοντας υψηλού επιπέδου πρόσβαση μέσα στον εργασιακό χώρο, οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ βουτούν κατευθείαν στην πραγματικότητα της νέας εποχής. Αυτή περιλαμβάνει Κινέζους αρχιεργάτες, οι οποίοι εκπαιδεύουν τους αργοκίνητους Αμερικανούς, μισθούς στο ήμισυ των προηγούμενων της GM και μπόλικη κουβέντα για τους ρυθμούς της δουλειάς.
Οταν μια ομάδα Αμερικανών εργατών επισκέπτεται (για κατάρτιση) το εργοστάσιο της εταιρείας στην Κίνα, οι δυτικοί μένουν με το στόμα ανοιχτό βλέποντας τους συναδέλφους τους να δουλεύουν με ταχύτητες… ρομπότ, δώδεκα ώρες την ημέρα και με ελάχιστα ρεπό.
Φυσικά, όλα αυτά δεν θα αργήσουν να φτάσουν και στο Οχάιο, με τους εκεί εργαζομένους να επιδιώκουν την ίδρυση σωματείου και τον Κινέζο ιδιοκτήτη να δηλώνει ορθά-κοφτά στην κάμερα: «Αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε».