Blinded by the Light ***
ΚΟΜΕΝΤΙ (2019)
Σκηνοθεσία: Γκουρίντερ Τσάντα
Ερμηνείες: Βίβεκ Κάλρα, Ντιν-Τσαρλς Τσάπμαν, Κιτ Ριβ, Ντέιβιντ Χέιμαν
Μετά την πρώτη προβολή της στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, στο τμήμα «Μουσική και Φιλμ», η βρετανική ταινία έρχεται και στις αίθουσες για να φέρει τον αέρα του Μπρους Σπρίνγκστιν, μέσω του μεγαλύτερου ίσως θαυμαστή του. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο νεαρός Τζαβέντ, γιος μιας φτωχής οικογένειας από το Πακιστάν, μεγαλώνει στο Λούτον της Αγγλίας. Είναι η εποχή του σκληρού θατσερισμού, της ανεργίας και της νεοναζιστικής έξαρσης του Εθνικού Μετώπου, με τον Τζαβέντ να είναι επίσης εγκλωβισμένος από τις προκαταλήψεις του αυστηρού πατέρα του. Αυτά μέχρι που στα χέρια του πέφτουν δύο κασέτες με τη μουσική του Μπρους Σπρίνγκστιν· η γνωριμία με τους στίχους του «Αφεντικού» θα απελευθερώσει πνευματικά τον νεαρό και θα τον ενθαρρύνει να κυνηγήσει τα συγγραφικά του όνειρα.
Μια τυπική ιστορία ενηλικίωσης εμπλουτίζεται με τα μουσικά στοιχεία, που όχι μόνο συμβάλλουν στην πλοκή της αλλά δείχνουν και πώς η μουσική –και οι τέχνες γενικότερα– μπορεί να γίνει καθοριστική πηγή έμπνευσης για νεότερους και μεγαλύτερους ανθρώπους. Για τον Τζαβέντ η έμπνευση αυτή συνδέεται άμεσα με τη χειραφέτηση και τον απεγκλωβισμό του από ένα διπλό συντηρητικό περιβάλλον: εκείνο της οικογένειας που έχει περίπου προαποφασίσει το μονοπάτι της ζωής του, καθώς και της ευάλωτης στον ρατσισμό επαρχιακής πόλης με τις λίγες ευκαιρίες, ειδικά για τα παιδιά μεταναστών.
Το ύφος της ταινίας παραμένει, πάντως, σε γενικές γραμμές ανάλαφρο και αρκετές περιπτώσεις κωμικό, ενώ όπως είπαμε μεγάλο ρόλο διαδραματίζει η μουσική. Από την ώρα που ανακαλύπτει τον Σπρίνγκστιν, ο Τζαβέντ βρίσκει εκεί έναν μέντορα σχεδόν για τα πάντα· από το πώς να προσεγγίζει τα κορίτσια μέχρι τις μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή του, ώσπου τελικά καταλαβαίνει πως κανένας καλλιτέχνης, φίλος ή συγγενής δεν κατέχει την προσωπική του αλήθεια, την οποία θα πρέπει να αναζητήσει μόνος του.
Πάνω από 150 συναυλίες
Αξίζει να σημειωθεί πως η ταινία βασίζει την πλοκή της στα απομνημονεύματα του Βρετανού δημοσιογράφου Σαρφράζ Μανζούρ, ο οποίος και συνυπογράφει το σενάριο, αφηγούμενος τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στο Λούτον. Ο δε Μπρους Σπρίνγκστιν, που είναι γνωστός για την επαφή με το κοινό του, αναγνώρισε τον Μανζούρ και του είπε ότι είχε διαβάσει το βιβλίο του, δίνοντας παράλληλα την άδεια να ακουστεί η μουσική του στην ταινία. Δικαίως, αν σκεφθεί κανείς ότι ο Μανζούρ υπολογίζει πως έχει παρακολουθήσει πάνω από 150 συναυλίες του…
Home Cinema: Εξωφρενικές «ανακρίσεις» ανάμεσα σε δύο φτέρες
Ανάμεσα σε δύο φτέρες ***
ΚΩΜΩΔΙΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Σκοτ Οκερμαν
Ερμηνείες: Ζακ Γαλιφιανάκις, Γουίλ Φέρελ, Μάθιου Μακόναχι
Το γνωστό διαδικτυακό κωμικό τοκ-σόου του Ζακ Γαλιφιανάκις γίνεται και ταινία, σε παραγωγή Netflix και με πλήθος χολιγουντιανών σταρ να παρελαύνουν μπροστά από την κάμερα. Το σκηνικό ίδιο και απλό: Ανάμεσα σε δύο καταπράσινες φτέρες ο κωμικός ηθοποιός υποδέχεται διάφορους διάσημους, κάνοντάς τους (κατά κανόνα) προσβλητικές ερωτήσεις και σχόλια, με ύφος απαθές και την πολιτική ορθότητα κλειδωμένη έξω από την πόρτα.
Στην ταινία οι συνεντεύξεις συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, μέχρι που μια αποφράδα μέρα –και με τον Μάθιου Μακόναχι να «ανακρίνεται»– το στούντιο πλημμυρίζει και διαλύεται. Ο παραγωγός, ωστόσο, Γουίλ Φέρελ, υπόσχεται στον Γαλιφιανάκις μια νέα αρχή με το δικό του μάλιστα τηλεοπτικό σόου, αν εκείνος του ετοιμάσει 10 ακόμα εκπομπές, οι οποίες παραδόξως φέρνουν εκατομμύρια «χτυπήματα» στο Διαδίκτυο. Αποφασισμένος, ο κωμικός ξεκινά, παρέα με τους λιγοστούς συνεργάτες και τις αγαπημένες του φτέρες, ένα παλαβό ταξίδι, σε αναζήτηση διασημοτήτων αλλά και της τηλεοπτικής δόξας.
Περιστρεφόμενη γύρω από μια (επιεικώς) υποτυπώδη πλοκή, η ταινία μας βουτά ξανά στον κόσμο της κωμικής «καφρίλας» του Γαλιφιανάκις, την οποία, ως γνωστόν, άλλοι λατρεύουν και άλλοι απεχθάνονται. Οι πρώτοι θα βρουν εδώ αρκετές ξεκαρδιστικές σεκάνς, όπως για παράδειγμα εκείνη με τον Κιάνου Ριβς, αλλά και κάποιες πιο αδύναμες. Εν τω μεταξύ ανάμεσα στις φτέρες… μπαίνουν ακόμα οι Μπρι Λάρσον, Ντέιβιντ Λέτερμαν, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Τζον Λέτζεντ, Τζον Χαμ, Πίτερ Ντίνκλεϊτζ κ.ά.
Η επιτηδευμένη αμηχανία, ο ανελέητος αυτοσαρκασμός και η ειρωνεία κάνουν τη διαφορά, με το τελικό αποτέλεσμα να χορεύει απολαυστικά γύρω από την κάπως θολή διαχωριστική γραμμή μεταξύ σατιρικού πειράγματος και εξοργιστικής προσβολής. Ο δε Γαλιφιανάκις εξελίσσεται σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές κωμικές περσόνες των τελευταίων δεκαετιών, κερδίζοντας όπως φαίνεται και την αποδοχή των συναδέλφων.