Το βαμμένο πουλί ★★★★
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΡΑΜΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Βάκλαβ Μαρχούλ
Ερμηνείες: Πετρ Κοτλάρ, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Μπάρι Πέπερ
Ο Τσέχος Βάκλαβ Μαρχούλ, στην τρίτη του σκηνοθετική δουλειά –είναι επίσης σεναριογράφος και παραγωγός εδώ–, φέρνει εις πέρας έναν κινηματογραφικό άθλο, δημιουργώντας ένα τρομερά σκληρό φιλμ, το οποίο όμως είναι ταυτόχρονα και ένα από τα σπουδαιότερα της χρονιάς. Βασιζόμενος στο ομώνυμο λογοτεχνικό έργο του Γέρζι Κοζίνσκι, ο Μαρχούλ αφηγείται την επική ιστορία ενός μικρού Εβραιόπουλου δίχως όνομα, το οποίο ταξιδεύει μόνο μέσα στις απέραντες εκτάσεις της ανατολικής Ευρώπης, στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με όλους τους συγγενείς του νεκρούς, ο μικρός προσπαθεί να επιβιώσει σε μια άγρια, σαρωμένη από τον πόλεμο ύπαιθρο, εκεί όπου η ανθρώπινη φύση συνορεύει πια επικίνδυνα με την αποκτήνωση.
Το φιλμ χωρίζει την αφήγησή του σε κεφάλαια, αντίστοιχα με τους σταθμούς του ταξιδιού του παιδιού, οι οποίοι, κατά κανόνα, γίνονται διαρκώς τρομακτικότεροι. Είναι πραγματικά δύσκολο να αντέξει κανείς κάποιες από τις εικόνες και τους ήχους που υπάρχουν σε αυτό το οδοιπορικό. Η σκοτεινή πλευρά είναι εδώ… κατασκότεινη και μοναδικός φάρος είναι η ίδια η λαχτάρα για ζωή και η ψυχική δύναμη του μικρού. Στον δρόμο του βέβαια δεν θα συναντήσει μόνο τέρατα· εκεί υπάρχει ακόμα ένας ευαίσθητος Γερμανός στρατιώτης (Στέλαν Σκάρσγκαρντ) αλλά και ένας αλάνθαστος Σοβιετικός ελεύθερος σκοπευτής, με τον Μπάρι Πέπερ σε έναν ρόλο-φόρο τιμής στον αντίστοιχό του από τη «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν».
Από την άλλη, εκείνο που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει αληθινά είναι η αισθητική της. Γυρισμένη με ασπρόμαυρη φωτογραφία και μέσα από δεκάδες αριστουργηματικά πλάνα, ο Μαρχούλ μας βάζει στην ατμόσφαιρα όχι απλώς μιας άλλης εποχής αλλά και μιας διαφορετικής ανθρωπογεωγραφίας. Οι εικόνες του είναι βαθιά ποιητικές, με τον τρόπο του Ταρκόφσκι και από την άλλη ακραία ρεαλιστικές σαν εκείνες ενός Χάνεκε. Το τοπίο καθρεφτίζει την ψυχή του μικρού παιδιού, η οποία χαράζεται από τη βία και τη βαναυσότητα του κόσμου. Τα λόγια είναι ελάχιστα, τα πάντα εδώ έχουν ειπωθεί με τρόπο κινηματογραφικό. Μόνη σοβαρή ένσταση η τεράστια διάρκεια των σχεδόν τριών ωρών, η οποία καλύπτεται με αρκετές, αχρείαστες πολλές φορές, επαναλήψεις. Μπροστά όμως σε ένα τέτοιων διαστάσεων έργο, αυτά περνούν σε δεύτερη μοίρα. Με τα λόγια του Τσέχου σκηνοθέτη: «Κάθε κομμάτι της ταινίας είναι ένα ψηφίο, μια επιμέρους λεπτομέρεια ενός μεγαλύτερου πίνακα, σε έναν καμβά όπου έχει σχεδιαστεί η πορεία του πρωταγωνιστή προς την τελική κάθαρση».
HOME CINEMA
Η περιπετειώδης εφηβεία μιας… σούπερ ηρωίδας
I am not ok with this
ΚΟΜΕΝΤΙ (2020)
Δημιουργοί: Τζόναθαν Εντγουίστλ, Κρίστι Χολ
Ερμηνείες: Σοφία Λίλις, Γουάιατ Ολεφ, Σοφία Μπράιαντ
Με αφηγηματικό προσανατολισμό και διάρκεια ανάλογη με αυτή του επιτυχημένου «The End of the F…ing World», και αυτή η εφηβική σειρά του Netflix βλέπεται απνευστί τα επτά εικοσάλεπτα επεισόδια που έχουν ανέβει και στο νούμερο ένα της λίστας με τα πιο δημοφιλή της πλατφόρμας στην Ελλάδα, μας μεταφέρουν (για άλλη μια φορά) στην κλασική επαρχιακή αμερικανική κωμόπολη. Εκεί η νεαρή Σιντ περνάει διάφορα εφηβικά σκαμπανεβάσματα (σεξουαλικά, οικογενειακά, κοινωνικά κ.ο.κ.), ενώ ταυτόχρονα έχει να αναμετρηθεί ψυχολογικά και με τη σχετικά πρόσφατη αυτοκτονία του πατέρα της. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έκπληκτη ανακαλύπτει πως διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις, τις οποίες όμως αδυνατεί να ελέγξει.
Η Σοφία Λίλις ερμηνεύει άρτια την τρομερά μπερδεμένη Σιντ.
Μένοντας πιστή στα περισσότερα κλισέ του είδους, αλλά προσθέτοντας και αρκετά σύγχρονα στοιχεία, η σειρά έχει φρεσκάδα, χιούμορ και νεύρο ώστε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον το δε φινάλε αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα για έναν ακόμα πιο συναρπαστικό δεύτερο κύκλο. Εδώ πάντως τη διαφορά κάνει κυρίως η χαρισματική πρωταγωνίστρια, Σοφία Λίλις. Η νεαρή Νεοϋορκέζα ηθοποιός, η οποία ξεχώρισε και στο «Το Αυτό», ερμηνεύει άρτια την τρομερά μπερδεμένη Σιντ, η οποία βρίσκεται συχνά-πυκνά ένα βήμα πριν από την έκρηξη. Τα εφηβικά αυτά ξεσπάσματα συνδέονται στην προκειμένη περίπτωση με το υπερηρωικό στοιχείο –που είναι και της μόδας– το οποίο πάντως εδώ μοιάζει λιγότερο «κουλ» και ανάλαφρο από όσο συνήθως.
Οι δυνάμεις της Σιντ είναι περισσότερο κατάρα παρά ευχή, μια σύνδεση με το τραυματικό παρελθόν, γεγονός που προσθέτει έξτρα χαρακτήρα στην αφήγηση. Κατά τα λοιπά, γύρω της υπάρχουν διάφοροι ακόμα κλασικοί χαρακτήρες, όπως ο αλαζόνας αθλητής, ο «σπασίκλας» γείτονας αλλά και η όμορφη κολλητή, για την οποία πάντως η Σιντ τρέφει κάτι παραπάνω από φιλικά αισθήματα.