Ενας θρίαμβος ★★★
ΚΩΜΩΔΙΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Εμανουέλ Κουρκόλ
Ερμηνείες: Καντ Μεράντ, Ντέιβιντ Αγιάλα, Πιερ Λοτέν
Μια διαφορετικού ύφους κωμωδία μάς έρχεται αυτή την εβδομάδα από τη Γαλλία, με ήρωες που καταφθάνουν μέσα από το γκρίζο περιβάλλον της φυλακής. Ο Ετιέν, ένας θεατρικός ηθοποιός που έχει αφήσει πίσω τις καλές ημέρες της καριέρας του και πλέον δουλεύει ευκαιριακά, αναλαμβάνει υπεύθυνος ενός θεατρικού εργαστηρίου σε μια φυλακή, συγκεντρώνοντας γύρω του έναν ετερόκλητο θίασο τροφίμων. Εχοντας βαρεθεί τα σαχλά σκετσάκια, θα τους προτείνει να ανεβάσουν το διάσημο, αλλά και δύσκολο, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ και σύντομα θα πέσουν όλοι με τα μούτρα στη δουλειά. Το αποτέλεσμα μάλιστα είναι τόσο καλό, ώστε θα τους δοθεί ειδική άδεια να περιοδεύσουν και σε θέατρα εκτός φυλακών.
Ο σπουδαίος Γάλλος ηθοποιός Καντ Μεράντ είναι εδώ υπέροχος, στον ρόλο ενός ανθρώπου που ξαναβρίσκει το πάθος του για δουλειά και καλλιτεχνική δημιουργία στο πιο απίθανο μέρος. Η σχέση του με τους τροφίμους δεν είναι βέβαια εύκολη· κάποιοι συμμετέχουν στο έργο από απλή βαρεμάρα, άλλοι έχουν ακόμη πιο υστερόβουλους σκοπούς. Από την άλλη, το σπουδαίο κείμενο του Μπέκετ, που ουσιαστικά μιλάει για μια μόνιμη κατάσταση αναμονής, στην οποία βρίσκονται και οι ίδιοι, σύντομα θα τους συνεπάρει, μαζί με την ομαδική δουλειά και το δέσιμο που φέρνουν οι εκατοντάδες ώρες πρόβας.
Ολα αυτά φυσικά δημιουργούν συναισθηματικές φορτίσεις και εντάσεις που ξεπερνούν τα όρια της συμβατικής κωμωδίας. Το πάντρεμα που πετυχαίνει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Εμανουέλ Κουρκόλ είναι σε μεγάλο βαθμό αρμονικό, συνδυάζοντας το συλλογικό και ατομικό δράμα των κρατουμένων με τις κωμικές καταστάσεις που προκύπτουν μέσα στον μικρόκοσμο του «θιάσου».
Εκείνο που έχει επίσης ενδιαφέρον είναι πως πηγή έμπνευσης για την ταινία αποτέλεσαν πραγματικά γεγονότα. Συγκεκριμένα, τo 1985 ο Σουηδός ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιαν Γιόνσον ανέβασε με μεγάλη επιτυχία μαζί με κρατούμενους στη φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Κούμλα το έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ. Στη δημόσια πρεμιέρα της παράστασης, μάλιστα, οι κρατούμενοι απέδρασαν, γεγονός που ενθουσίασε τον ίδιο τον Μπέκετ.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας σημειώνει από την πλευρά του τα εξής: «Δεν ήθελα να κάνω μια απαισιόδοξη ταινία, ακόμη κι αν μιλάει για μια δύσκολη πραγματικότητα. Oσο υπάρχουν άνθρωποι, μια αχτίδα φωτός μπορεί πάντα να φανεί. Το κλασικό μιλάει απευθείας στα συναισθήματα των κρατουμένων. Το κενό, η απουσία, η αναμονή, η αδράνεια είναι η καθημερινότητά τους και στην πραγματική ιστορία οι κρατούμενοι είχαν συγκινηθεί βαθιά από αυτό το οικουμενικό κείμενο».