Η χαμένη κόρη ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Μάγκι Τζίλενχαλ
Ερμηνείες: Ολίβια Κόλμαν, Ντακότα Τζόνσον, Τζέσι Μπάκλεϊ
Η Λήδα, μια πενηντάρα Βρετανίδα ακαδημαϊκός, φτάνει στο νησί για μοναχικές διακοπές, όμως η γνωριμία της με μια νεαρή μητέρα θα την αναγκάσει να ανασύρει δικές της μνήμες.
Γυρισμένο στο μεγαλύτερο μέρος του στις Σπέτσες, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ηθοποιού Μάγκι Τζίλενχαλ είναι ένα λιτό όσο και καλοστημένο φιλμ, που ξέρει να εκμεταλλεύεται τα ατού του. Το βασικότερο από αυτά είναι βέβαια η παρουσία της βραβευμένης με Οσκαρ Ολίβια Κόλμαν, η οποία υποδύεται τη Λήδα, μια πενηντάρα Βρετανίδα ακαδημαϊκό, που φτάνει στο ελληνικό νησί για μοναχικές διακοπές. Εκεί ωστόσο θα συναντήσει τη Νίνα (Ντακότα Τζόνσον), μια νεαρή μητέρα, η οποία παραθερίζει επίσης με τη φωνακλάδικη παρέα και την ατίθαση κόρη της. Η μεταξύ τους σχέση θα πυροδοτήσει στη Λήδα μια σειρά αναμνήσεων, από τον καιρό που και εκείνη ήταν νέα μητέρα και τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνει.
Οπως είπαμε, η Τζίλενχαλ καδράρει ξανά και ξανά κοντινά στα πρόσωπα των ηθοποιών της, πετυχαίνοντας έτσι να δημιουργήσει δραματική ένταση, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει. Η ομώνυμη νουβέλα της Ελενα Φεράντε, στην οποία βασίζεται το σενάριο, διαθέτει σίγουρα τέτοια στοιχεία, ωστόσο η ατμόσφαιρα θρίλερ που αναδύεται ανά στιγμές στην ταινία –τα σάπια φρούτα στο μπολ, το κουκουνάρι που πέφτει, το έντομο στο κρεβάτι κ.ο.κ.– την κάνει πιο συναρπαστική και ενδιαφέρουσα.
Κατά τα άλλα, αυτό που έχουμε επί της ουσίας εδώ είναι μια ιστορία πάνω στη μητρότητα, όχι όμως εκείνη του ροζ σύννεφου και της απόλυτης ευτυχίας, αλλά αυτή της δύσκολης πλευράς, που μάλλον είναι πιο κοντά και στη σύγχρονη πραγματικότητα. Βλέποντας τη Νίνα να βασανίζεται κάπου ανάμεσα στα καπρίτσια της μικρής και στην αστάθεια του (μαφιόζου) συζύγου, η Λήδα ταξιδεύει νοερά πίσω στην εποχή που μεγάλωνε τις δυο της κόρες, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να ακολουθήσει τα προσωπικά της ακαδημαϊκά όνειρα. Στα συχνά αυτά φλας μπακ, δράση αναλαμβάνει η πάντα εξαιρετική Τζέσι Μπάκλεϊ, η οποία μας βοηθά να κατανοήσουμε σε βάθος τη σημερινή κατάσταση της ηρωίδας.
Ολα τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως η ταινία της Τζίλενχαλ είναι αψεγάδιαστη· αντιθέτως ο ρυθμός της δεν είναι πάντα ιδανικός, ενώ και το σενάριο πατάει πάνω σε αρκετές ευκολίες προκειμένου να ξεδιπλωθεί. Από την άλλη, αυτά έχουν λιγότερη σημασία μπροστά στα κεντρικά νοήματα της ιστορίας: την έννοια της θυσίας, της αγάπης, ανιδιοτελούς και μη, και γενικότερα του περίπλοκου, σχεδόν μυστηριώδους των ανθρώπινων δεσμών. «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη…», όπως ακούγεται κάποια στιγμή, στην εκτέλεση μάλιστα της Σοφία Λόρεν, από την επίσης γυρισμένη στην Ελλάδα ταινία «Το παιδί και το δελφίνι».