Η μία προσπαθεί να φανταστεί ένα μέλλον χωρίς γοβάκια αλλά με Birkenstock, στον κανονικό και όχι τον πλαστικό κόσμο. Ο άλλος προσπαθεί να φανταστεί ένα μέλλον στο οποίο μια δική του ανακάλυψη είναι ικανή να αφανίσει πόλεις και να επηρεάσει τον ρου της ιστορίας. Αμφότεροι νιώθουν αρκετά αβέβαιοι γι’ αυτό που έρχεται.
Μπορεί μία αντιπαραβολή των επιπτώσεων των φανταστικών επιλογών της Barbie και των απόλυτα αληθινών του Τζ. Ρόμπερτ Οπενχάιμερ και «πατέρα της ατομικής βόμβας» να μοιάζει εντελώς ασύμμετρη, έως και αστεία.
Πράγματι, σε μια γωνία η Γκρέτα Γκέργουικ και ο Κρίστοφερ Νόλαν σκάνε μερικά γελάκια, όσο οι απανταχού σινεφίλ φτιάχνουν memes για την παράλληλη πρεμιέρα των νέων τους ταινιών, διχάζονται και ψάχνουν τι θα φορέσουν στην ταινία που τελικά θα επιλέξουν να δουν πρώτη: το «Barbie» ή το «Oppenheimer»;
Αρκούσε μια κοινή ημερομηνία -στις περισσότερες χώρες, όχι όμως και στην Ελλάδα που η διανομή μας έβγαλε από το δίλημμα, μιας και το «Barbie» θα βγεί στις 20/7 και το «Oppenheimer» στις 24/8- για να κάνει δύο ταινίες εκ διαμέτρου (;) αντίθετες να κονταροχτυπηθούν στο κοντέρ των σινεφίλ, στο πιο σπαρταριστό κινηματογραφικό δίλημμα που έχουμε ζήσει εδώ και αρκετό καιρό.
Το breakthrough της Γκρέτα Γκέργουικ;
Από την μία, είναι η Γκρέτα Γκέργουικ. Αφού έδωσε τα χέρια με τον σύζυγό της Νόα Μπάουμπαχ για το νεοκυματικό «Frances Ha» (είχε προηγηθεί σκηνοθετικά από πλευράς της το «Nights and Weekends»), παρέδωσε μια δυνατή ιστορία ενηλικίωσης με το «Lady Bird» (που απέσπασε πέντε υποψηφιότητες για Οσκαρ) και στη συνέχεια δοκίμασε να πει ξανά την ιστορία του «Little Women», με ένα ρόστερ από τα ανατέλλοντα ονόματα του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά (και όχι μόνο): Σέρσια Ρόναν, Εμμα Γουάτσον, Φλόρενς Πίου, Ελίζα Σκάνλεν, αλλά και Τιμοτέ Σαλαμέ.
Με παρακαταθήκη ένα σινεμά ενδοσκοπικό στους γυναικείους χαρακτήρες του, νηφάλιο και διακριτικό, η Αμερικανίδα δημιουργός αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και να δώσει πνοή στην πιο γνωστή κούκλα της ιστορίας. Εγραψε και σκηνοθέτησε ένα πρότζεκτ νομοτελειακά «extra», μέσα σε ένα πλαστικό και ροζ σύμπαν που παρ’ όλα αυτά διατείνεται πως είναι «μια ταινία για όσους μισούν τη Barbie». Αλλά και μία ταινία που δείχνει να ανοίγει ένα νέο, εμπορικότερο κεφάλαιο στην καριέρα της, αν κρίνουμε από την πρόσφατη είδηση ότι υπέγραψε συμβόλαιο για να σκηνοθετήσει δύο ταινίες «Narnia» για το Netflix (να θυμήσουμε πως και ο Νόλαν με τη σειρά του έχει βάλει την υπογραφή του σε τρεις ταινίες «Batman»).
Η άσβεστη φιλοδοξία του Κρίστοφερ Νόλαν
Και από την άλλη, είναι ο Κρίστοφερ Νόλαν. Ο άνθρωπος που με τον σινεμά του εδώ και δεκαετίες τα βάζει με τον χρόνο και σχεδόν πάντα, βγαίνει νικητής. Μετά από το άγουρο ντεμπούτο του «Following», με το «Memento» έθεσε συνειδητά τις βάσεις και τις προθέσεις του: ήθελε να κάνει ένα σινεμά που δεν κρύβει την φιλοδοξία του, στην διάρκεια, στο εκτόπισμα, στην πολυπλοκότητα της δομής και των φιλοσοφικών του προεκτάσεων.
Και τα κατάφερε: έγινε δικαιωματικά ένα εξαιρετικός τεχνίτης της χωροποίησης του χρόνου, όπως υπήρξαν πριν από αυτόν δημιουργοί όπως ο Γιασουχίρο Οζου. Αποκορύφωμα ήταν φυσικά το «Inception», που με την πάροδο του χρόνου έγινε κάτι σαν τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις για την έβδομη τέχνη: όλοι το ξέρουν, κάποιοι το έχουν δει, λίγοι το έχουν καταλάβει. Πού να ήξεραν βέβαια ότι μια μέρα ο Αμερικανός σκηνοθέτης θα γυρνούσε το «Tenet» και θα άφηνε την εντροπία να εκτροχιάσει τον Ρόμπερτ Πάτινσον και τον Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον.
Μετά από την πιο απαιτητική του ταινία, ο Νόλαν αποφάσισε να πει την ασπρόμαυρη ιστορία του Τζ. Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, του θεωρητικού φυσικού που συνέβαλε στη δημιουργία της ατομικής βόμβας με τη συμμετοχή του στο λεγόμενο «Manhattan Project» κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ενα ψυχολογικό θρίλερ με τον Κίλιαν Μέρφι στον κεντρικό ρόλο και το ρολόι να φτάνει τις τρεις ώρες, που αναμένεται στιβαρό, σοβαρό, μια ταινία, δηλαδή, που δείχνει πως θα ξεδιπλώσει για άλλη μια φορά το ύφος του δημιουργού της.
Ροζ εναντίον ασπρόμαυρου με νικητή το σινεμά
Barbenheimer. 2023 ✍🏽#Barbie #Oppenheimer pic.twitter.com/aeKpxE1qH9
— JustRalphy (@JustRalphyyy) July 3, 2023
Με την όποια επιφύλαξη και κρίνοντας από τα ως τώρα τρέιλερ των ταινιών που σε λίγο καιρό θα προβάλλονται στις αίθουσες, με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, οι δύο σκηνοθέτες ετοιμάζονται να βάλουν τους ήρωές τους να διασχίσουν έναν νέο για αυτούς δρόμο. Ο Κρίστοφερ Νόλαν μπορεί να ταξιδεύει στον χωροχρόνο, τίποτα όμως δεν σταματάει την «Barbie» της Γκρέτα Γκέργουικ να ταξιδεύει από τη φαντασία στην πραγματικότητα. Η ξανθιά κούκλα καλείται να βγει από την φούσκα της, να… πατήσει με ολόκληρο το πέλμα της και να γνωρίσει τον αληθινό κόσμο. Ο θεωρητικός φυσικός βάζει το χέρι του για έναν κόσμο που δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Και οι δύο κάνουν μια ρωγμή στον χώρο και τον χρόνο και σε ό,τι ήταν ως τότε γνωστό.
Εχει μικρή σημασία ποια ταινία θα επιλέξουν να δουν πρώτη οι διχασμένοι, μιας και είναι σχεδόν δεδομένο πως θα δουν και τις δύο με απόσταση αναπνοής. Για να νιώσετε καλύτερα, κάποτε υπήρξαν κοινά που είχαν να διχαστούν ανάμεσα στις πρεμιέρες του «Die Hard» και του «A Fish Called Wanda», του «Pulp Fiction» και του «Hoop Dreams», του «Toy Story» και του «Casino».
Ολο αυτό το παιχνίδι είναι όμως ένα ωραίο «παρακινηματογραφικό» συμβάν, που αντανακλά ένα ακόμα σημαντικότερο: το ότι δύο blockbuster πρεμιέρες θα γίνουν καταμεσής του καλοκαιριού -κάτι που δεν επηρεάζει την έντονη ανυπομονεσία ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους- και θα σπάσει η «κατάρα» των θερινών με τα κουνούπια, τις χλιαρές γαλλικές κομεντί και τις επανεκδόσεις.
Το δίλημμα, συν τοις άλλοις, λειτουργεί ως μία ακόμα επιβεβαίωση της ρευστότητας της αισθητικής. Οι «φυλές» δεν υπάρχουν πια, ο καθένας δημιουργεί ένα παλίμψηστο από θραύσματα που συνυπάρχουν, καμιά φορά με την χροιά του guilty pleasure που θα ρίξει τα τελευταία κάστρα της αντίστασης.
Και έπειτα, ακόμα και η «Barbie» κόντεψε να δημιουργήσει… διπλωματικό επεισόδιο: όπως έγινε γνωστό πριν μερικές ώρες, η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε στο Βιετνάμ λόγω μιας «επίμαχης σκηνής» που απεικονίζει έναν χάρτη με περιοχή της ΑΟΖ στην θάλασσα της Νότιας Κίνας που η κυβέρνηση του Βιετνάμ αμφισβητεί.
Ροζ ή γκρι, όποιον δρόμο και αν διαλέξετε θα καταλήξετε στις χίλιες αποχρώσεις του σινεμά. Και αυτό έχει σημασία.
