Ο Λουκάς Μπελβό ανήκει στη μάλλον ντεμοντέ –αν όχι αξιοκατάκριτη, σύμφωνα με κάποιους– σήμερα κατηγορία των λεγόμενων «στρατευμένων» καλλιτεχνών. Οι ταινίες του («38 Μάρτυρες», «Μήπως είσαι ο τύπος μου;») έχουν ξεκάθαρο ιδεολογικό πρόσημο, χωρίς πάντως να ξεπέφτουν στην κατηγορία της στείρας προπαγάνδας και των άνωθεν επιβαλλόμενων πολιτικών μηνυμάτων. Αντιθέτως, δεν διστάζει, όπως και ο παλιότερος στο… κουρμπέτι Κεν Λόουτς, να ασκεί σοβαρή κριτική και στη δική του πλευρά. Στο «Αυτή η γη είναι δική μας», το οποίο κυκλοφορεί από την προσεχή Πέμπτη στις αίθουσες, ο Βέλγος σκηνοθέτης ασχολείται με το φαινόμενο της Μαρίν Λεπέν και της ανόδου της Ακροδεξιάς στη Γαλλία.
«Νομίζω πως η Γαλλία σήμερα περνάει υπαρξιακή κρίση. Νιώθει πως το δημοκρατικό μοντέλο απειλείται. Ομως δεν υπάρχει ομοφωνία σχετικά με το τι το θέτει σε κίνδυνο. Για την άκρα Δεξιά είναι η μετανάστευση που απειλεί την κοσμικότητα, μέσω του «κατακτητικού» Ισλάμ, το οποίο με τους νόμους και τις αρχές του, υποτίθεται πως θα αλώσει τη Δημοκρατία. Για άλλους είναι η ίδια η Ακροδεξιά που βάζει σε κίνδυνο τη Δημοκρατία, διαστρέφοντας κάποιες βασικές αρχές της για δικό της όφελος.
Στην ταινία του, ο Μπελβό μάς μεταφέρει σε μια γαλλική επαρχιακή πόλη, όπου η Πολίν, μια χωρισμένη μητέρα προερχόμενη από αριστερή οικογένεια, προσεγγίζεται από τους ανθρώπους του Εθνικού Μετώπου (εδώ λέγεται «Το Μπλοκ») και σιγά σιγά πείθεται να κατέβει για λογαριασμό τους στις τοπικές εκλογές.
Ρητορική του μίσους
Ο Μπελβό, μέσω της αφήγησης, αναζητά με επιμονή τους τρόπους με τους οποίους το Εθνικό Μέτωπο πατάει πάνω σε υπαρκτά προβλήματα και εύλογα επιχειρήματα –που εκφράζονται κι από άλλες δυνάμεις– προκειμένου να προωθήσει τη ρητορική του μίσους: «Ο πυρήνας του λαϊκισμού είναι να λες στους ανθρώπους αυτά που θέλουν να ακούσουν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να υποστηρίζεις δύο εντελώς αντίθετα πράγματα, αναλόγως του τόπου και του χρόνου. Το Εθνικό Μέτωπο δεν διστάζει να περνάει από το υπερφιλελεύθερο πεδίο, σε θέματα τα οποία είναι πιο κοντινά στη ριζοσπαστική αριστερά, όπως η κυριαρχία των ελίτ ή η θέση της χώρας στην Ευρώπη. Σε όλες τις χώρες όμως όπου οι ακροδεξιοί πήραν την εξουσία, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά για τους λαούς, επειδή η Ακροδεξιά ξέρει μόνο να πολεμάει. Χωρίζει τον κόσμο απλά ανάμεσα σε εκείνους που είναι μαζί της και σε όσους πρέπει να πολεμηθούν πάση θυσία. Εχει μόνο μία κουλτούρα, την κουλτούρα της σύγκρουσης».
Στη βιομηχανική βόρεια Γαλλία, πάντως, όπου τοποθετείται η ταινία, η παρουσία των μεταναστών δεν είναι τόσο ισχυρή· παρ’ όλα αυτά το Εθνικό Μέτωπο παραμένει ισχυρό. «Ολες οι μελέτες δείχνουν πως η σύνδεση ανάμεσα στην ισχυρή παρουσία των μεταναστών και την ψήφο στο Εθνικό Μέτωπο δεν αποδεικνύεται. Η ψήφος αυτή προέρχεται από ένα φαντασματικό όραμα, έναν φόβο για τον άλλο, τον άγνωστο. Σχετίζεται επίσης με τον φόβο της περιθωριοποίησης, του να βρεθείς εκτός του κοινωνικού ιστού. Ενα κομμάτι του πληθυσμού αισθάνεται όλο και λιγότερο μέρος της εθνικής κοινότητας, πιστεύουν πως εξαιρούνται, προς χάριν κάποιων άλλων. Η δυσαρέσκειά τους όμως δεν στρέφεται μόνο κατά των μεταναστών, αλλά και των ελίτ. Οι ανισότητες είναι αμέτρητες· κοινωνικές, γεωγραφικές, οικονομικές, πολιτισμικές…» καταλήγει ο Λουκάς Μπελβό.