Με το βασικό κινηματογραφικό ενδιαφέρον να έχει μετακομίσει βόρεια (στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), οι εταιρείες διανομής προσφέρουν σχετικά λίγες επιλογές αυτή την εβδομάδα, οι οποίες πάντως λειτουργούν και σαν μικρή «ανάσα», μετά των καταιγισμό των δύο τελευταίων μηνών. Για αρχή κάτι ξεχωριστό. Το ντοκιμαντέρ «Ο μεγάλος περίπατος της Αλκης» (**½), το οποίο προβάλλεται δεύτερο Σαββατοκύριακο στον «Δαναό», με τη Μαργαρίτα Μαντά να αφηγείται τη ζωή και το έργο μιας από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες συγγραφείς παιδικών –και όχι μόνον– βιβλίων: της Αλκης Ζέη.
Αν υπάρχει ένας βίος που αξίζει να ιστορηθεί επί της οθόνης, είναι σίγουρα ο δικός της. Η 92χρονη σήμερα συγγραφέας μοιάζει σαν ζωντανό φιλμ της ίδιας της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Το… παραμύθι ξεκινά στη Σάμο τη δεκαετία του ’20 και του ’30, στο τοπίο όπου μετέπειτα τοποθετήθηκε το διάσημο «Καπλάνι στη βιτρίνα» και συνεχίζεται στην Αθήνα, με την Κατοχή, την αντίσταση, τα Δεκεμβριανά και τελικά τη φυγή στη Σοβιετική Ενωση. Ξανά Ελλάδα, Παρίσι στη διάρκεια της χούντας και Βρυξέλλες, όπου σήμερα ζουν τα παιδιά και τα εγγόνια της. Στο ταξίδι συνοδοιπόροι των δύο γυναικών, είναι ο γιος της Ζέη, Πέτρος Σεβαστίκογλου, η αδελφή της Ελένη, καθώς και οι καλοί της φίλοι Μάνος Ζαχαρίας και Τίτος Πατρίκιος. Χωρίς ιδιαίτερους σκηνοθετικούς εντυπωσιασμούς, η Μαντά αφήνει την πρωταγωνίστρια να πει η ίδια την ιστορία της με τον χαρακτηριστικό απλό της τρόπο, αναδεικνύοντας –ξανά δίχως μελοδραματισμούς– τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες που εκείνη αναθυμάται.
Η νέα ταινία της εβδομάδας που αξίζει να σταθεί κανείς είναι το «Οταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ενγκελς» (***). Οπως είναι διακριτό και από τον τίτλο, πρόκειται για εξιστόρηση της γνωριμίας και τελικά της βαθιάς φιλίας που συνέδεσε τους δύο πατριάρχες των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών ιδεών. Ο νεαρός Μαρξ, οποίος βρίσκεται, μαζί με τη σύζυγό του Τζένι, εξόριστος στο Παρίσι, συναντά τον Φρίντριχ Ενγκελς, έναν ενθουσιώδη συνομήλικό του, γιο βιομηχάνου, ο οποίος γνωρίζει ήδη και θαυμάζει το έργο του. Οι τρεις τους θα αναπτύξουν στενή φιλία, καθώς οι δύο άνδρες καταπιάνονται με τη σύνθεση του πρώτου διάσημου έργου τους, του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου».
Το φιλμ του Ραούλ Πεκ, πέρα από τα βιογραφικά και ιδεολογικά στοιχεία, αποτελεί ατμοσφαιρικό πορτρέτο της (σε κατάσταση βρασμού) Ευρώπης της δεκαετίας του 1840. Κινούμενη γραμμικά και δίχως εκπλήξεις, η ευρωπαϊκή συμπαραγωγή (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο) κάνει στάση, εκτός από το Παρίσι, στο Λονδίνο, τις Βρυξέλλες και άλλα μέρη, όπου επαναστάτες και θεωρητικοί προετοιμάζουν τους ξεσηκωμούς της εργατικής τάξης. O δε Γερμανός Ογκουστ Ντιλ μεταλαμπαδεύει ωραία, με την ερμηνεία του, το πάθος και την αποφασιστικότητα του νεαρού Καρλ Μαρξ.
Μας έρχεται ακόμα το «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» (**), η πολυαναμενόμενη μεταφορά του περίφημου μυθιστορήματος της Αγκάθα Κρίστι, με το… τρένο ωστόσο μάλλον να μην τραβάει. Ο Κένεθ Μπράνα σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί, προσπαθώντας να κατασκευάσει έναν Ηρακλή Πουαρό κωμικό και ταυτόχρονα ιδιοφυή, πιο κοντά στον σύγχρονο τηλεοπτικό Σέρλοκ Χολμς. Το αποτέλεσμα όμως δεν τον δικαιώνει, με το όντως εντυπωσιακό καστ (Τζόνι Ντεπ, Πενέλοπε Κρουζ, Μισέλ Φάιφερ, Τζούντι Ντεντς, Γουίλεμ Νταφό) να μοιάζει περισσότερο με θίασο κομπάρσων, που παρακολουθεί τα απολύτως προβλέψιμα τεκταινόμενα.
«Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης» (**½), τέλος, είναι ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ-ύμνος στην Πόλη, μέσα από την καθημερινότητα της γάτας, του πιο αγαπημένου (στους κατοίκους) και χαρακτηριστικού θαμώνα των στενών της.
CINEMA ALERT
Κάθε χρόνο ο κινηματογραφικός κόσμος περιμένει την επόμενη οσκαρική της υποψηφιότητα. Η Μέριλ Στριπ λογικά θα τα καταφέρει και φέτος μιας και συνεργάζεται με τον Στίβεν Σπίλμπερκ και τον Τομ Χανκς, στο δημοσιογραφικό θρίλερ «The Post», του οποίου είδαμε το πρώτο τρέιλερ. Εκεί υποδύεται την Κέι Γκρέιαμ, την εκδότρια της Washington Post, η οποία τα έβαλε με την αμερικανική κυβέρνηση, φέρνοντας στο φως ένα σκάνδαλο συγκαλύψεων, σχετικό με τον πόλεμο του Βιετνάμ.