Ερωτας, διαφορετικότητα, ρατσισμός, Brexit, ενηλικίωση, Ντόναλντ Τραμπ, ελευθερία, Χάρβεϊ Ουάινσταϊν: αυτές οι πινακίδες, σημαντικά περισσότερες από τις τρεις της σπουδαίας ταινίας του Μάρτιν Μακ Ντόνα, θα ταίριαζε να τοποθετηθούν ως φόντο στη σκηνή της 90ής απονομής των Οσκαρ, που θα ξεκινήσει σε λίγες ώρες στο Λος Αντζελες. Η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μια οσκαρική τελετή ήταν φορτισμένη με τόσους πολλούς συμβολισμούς και μηνύματα. Τέτοια, που είναι πολύ πιθανόν στο τέλος να καθορίσουν και τον μεγάλο νικητή της βραδιάς. Κι εδώ τα πράγματα γίνονται περίπλοκα, διότι αν και στις περισσότερες βασικές κατηγορίες τα φαβορί μοιάζουν ξεκάθαρα, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια πού θα πάει το μεγαλύτερο βραβείο. Ολα, πάντως, δείχνουν πως η φετινή καλύτερη ταινία θα εντοπιστεί κάπου μεταξύ πολιτικής και έρωτα…
Προσπαθώντας να μπούμε στο διασκεδαστικό παιχνίδι της πρόβλεψης αλλά και να θυμηθούμε τις κορυφαίες στιγμές μιας πολύ καλής κινηματογραφικής σεζόν, χωρίζουμε τα εννέα υποψήφια φιλμ περίπου στη μέση: από τη μια οι ύμνοι στον έρωτα, από την άλλη τα πολιτικοκοινωνικού περιεχομένου και με οδηγό τις κατηγορίες των βραβείων, ψάχνουμε να τρυπώσουμε στο εσωτερικό του τελευταίου φακέλου που θα ανοίξει απόψε.
Α΄ ανδρικός ρόλος
Οι στοιχηματικές εταιρείες πρέπει να έχουν «φράξει» το συγκεκριμένο. Ο Γκάρι Ολντμαν έχει κερδίσει ώς τώρα κάθε πιθανό βραβείο, για την εκπληκτική ερμηνεία του ως Ουίνστον Τσώρτσιλ στην πιο «Σκοτεινή ώρα» και η στιγμή για το πρώτο του Οσκαρ έχει φτάσει. Θα το πετύχει δίκαια, αφού θύμισε στους συμπατριώτες του –και στον κόσμο– πώς μοιάζει ένας αληθινός πολιτικός ηγέτης και παρόλο που απέναντί του έχει τον μεγάλο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ο οποίος στην «Αόρατη κλωστή» παρέδωσε άλλον ένα μοναδικό ρόλο, τον τελευταίο (;) της καριέρας του.
Α΄ γυναικείος ρόλος
Η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ έντυσε με το μοναδικό της στυλ, ανάμεσα στην κωμωδία και στην τραγικότητα, τις «Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι», σε έναν τρομερά δυναμικό γυναικείο ρόλο που ταιριάζει στο πνεύμα της εποχής. Η Σάλι Χόκινς από την άλλη, με πιο χαμηλόφωνη (κυριολεκτικά) ερμηνεία, είναι το κεντρικό πρόσωπο στη «Μορφή του νερού» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Το βουβό της παίξιμο είναι εξίσου ξεχωριστό και όποια από τις δύο κυρίες επικρατήσει θα αξίζει τη διάκριση.
Β΄ ανδρικός ρόλος
Ακόμη μία κατηγορία με τον νικητή περίπου προδιαγεγραμμένο. Ο άξεστος «μπάτσος» του Σαμ Ρόκγουελ στις «Πινακίδες» είναι περισσότερο πρωταγωνιστής παρά δεύτερος χαρακτήρας και σίγουρα απολύτως καθοριστικός για την εξέλιξη του φιλμ. Και βέβαια ο Αμερικανός ηθοποιός κατορθώνει να αναλύσει ιδανικά όλες τις διαφορετικές πτυχές του.
Β΄ γυναικείος ρόλος
Η Λέσλι Μάνβιλ ήταν πολύ καλή ως τρίτος ερμηνευτικός πόλος στην έντονα θεατρική «Αόρατη κλωστή», όπως και η Λόρι Μέτκαλφ στον ρόλο της αυστηρής μητέρας στην «Lady Bird» της Γκρέτα Γκέργουικ. Το βραβείο, ωστόσο, θα καταλήξει πιθανότατα –και δίκαια– σε μία ακόμη πιο… ιδιαίτερη μαμά, την οποία υποδύεται απολαυστικά η Αλισον Τζάνεϊ στο βιογραφικό «Εγώ, η Τόνια».
Καλύτερη σκηνοθεσία
Ισως η πιο αμφιλεγόμενη κατηγορία. Ο κορυφαίος Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος στο «The Post» παραδίδει κανονικό σεμινάριο, έμεινε τελικά εκτός διεκδίκησης, προκειμένου να χωρέσουν υποψηφιότητες όπως της Γκρέτα Γκέργουικ («Lady Bird») και του Τζόρνταν Πιλ («Τρέξε!»), οι οποίες προάγουν την ισότητα.
Από τους υπάρχοντες, πάντως, το βραβείο θα έπρεπε λογικά να καταλήξει στον Κρίστοφερ Νόλαν, ο οποίος με τη «Δουνκέρκη» μας χάρισε μια αληθινή κινηματογραφική πανδαισία ακρίβειας και ρυθμού ανάλογου με το διαρκές ψιθύρισμα του ρολογιού που συνοδεύει την αγωνία των Βρετανών στρατιωτών στην ταινία.
Παρ’ όλα αυτά, το αγαλματίδιο θα πάει μάλλον στον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο («Η μορφή του νερού»), ο οποίος έχει κερδίσει ήδη την ανάλογη Χρυσή Σφαίρα και τα περισσότερα από τα σχετικά βραβεία της κατηγορίας.
Πρωτότυπο σενάριο
Ούτε εδώ χωρούν ιδιαίτερες συζητήσεις. Η ιδιοφυής κοινωνική σάτιρα του Τζόρνταν Πιλ, ο οποίος συνδυάζει τρόμο και αιχμηρό χιούμορ στο «Τρέξε!» είναι βέβαια άξια αναφοράς, αλλά κανένα φετινό σενάριο δεν φτάνει εκείνο των «Πινακίδων». Με τη διαύγεια που του χαρίζει η αποστασιοποίηση –και τη χαρισματική γραφή του βέβαια– ο Βρετανός Μακ Ντόνα ανατέμνει πολύπλευρα την επαρχιακή Αμερική, αναδεύοντας ταυτόχρονα και χωρίς προκαταλήψεις, τη δεξαμενή με τους ψηφοφόρους του Ντόναλντ Τραμπ. Και με στιχομυθίες του τύπου: «Λοιπόν, πώς πάει η μπίζνα με τον βασανισμό νέγρων Ντίξον (απευθυνόμενη στον αστυνομικό); «Βασανισμό έγχρωμων τη λέμε την μπίζνα αυτό τον καιρό…», πώς μπορεί αλήθεια να χάσει;
Διασκευασμένο σενάριο
Παρά τα συμπαθή «The Disaster Artist» και «Molly’s Game», στη συγκεκριμένη κατηγορία ξεχωρίζει άνετα το «Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου» του Λούκα Γκουαντανίνο.
Σε μια διασκευή της ομώνυμης νουβέλας του Αντρέ Ασιμάν, ο Τζέιμς Αϊβορι υπογράφει την ομορφότερη ερωτική ιστορία της χρονιάς, η οποία γεννιέται μεταξύ δύο νεαρών ανδρών, με φόντο την εκτυφλωτική ιταλική εξοχή.
Καλύτερη φωτογραφία
Το σπουδαιότερο τεχνικό βραβείο της απονομής θα μπορούσε να δοθεί τόσο στη «Δουνκέρκη» όσο και στη «Μορφή του νερού» – και μάλλον σε ένα από τα δύο θα καταλήξει.
Πιο δίκαιη, ωστόσο, θα ήταν η επιβράβευση του Ρότζερ Ντίκινς, ο οποίος με την εικονοποιία του στο «Blade Runner 2049», μας γύρισε επιτυχώς πίσω στον γοητευτικά ρημαγμένο κόσμο του ντετέκτιβ Ντέκαρντ.
Κάπου μεταξύ πολιτικής και έρωτα…
Η αλήθεια είναι πως στο θεωρητικό μπρα ντε φερ έρωτα-πολιτικής που αναφέραμε στην αρχή, νικήτρια αναδεικνύεται μάλλον η δεύτερη. Ταινίες όπως οι «Πινακίδες» ή το «The Post», με ευθείες αναφορές στην Αμερική του Τραμπ, όπως και τα «Η πιο σκοτεινή ώρα» και «Δουνκέρκη» που λειτουργούν αντανακλαστικά στο Brexit, είναι προφανώς αδύνατο να παραβλεφθούν. Σε μια τελετή, άλλωστε, που αναμένεται να έχει ξεκάθαρη κοινωνική – πολιτική χροιά, από τους λόγους των βραβευθέντων μέχρι τα… φορέματα στο κόκκινο χαλί, θα ήταν λογικό να προτιμηθεί και κάποιο ανάλογο φιλμ για το κορυφαίο βραβείο. Επειδή όμως Χόλιγουντ και λογική δεν πάνε απαραίτητα μαζί, τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν διαφορετικά. Γεγονός που μας οδηγεί κατευθείαν στην αμφιλεγόμενη «Μορφή του νερού». Η εναλλακτική ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια βουβή γυναίκα και ένα υβριδικό αμφίβιο ον, φαίνεται να έχει το προβάδισμα, κόντρα ίσως και σε ένα κλασικό ποιοτικό κριτήριο. Κλειδί της υπόθεσης είναι η πολυσυλλεκτικότητα· βλέπετε, οι… πινακίδες της εισαγωγής εμφανίζονται σχεδόν όλες στο φιλμ του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, αναβοσβήνοντας μάλιστα ρυθμικά για να τις προσέξουν καλύτερα τα μέλη της Ακαδημίας. Τα ξημερώματα της Δευτέρας θα ξέρουμε αν αυτό ήταν και αρκετό.