Τo συμφωνικό ποίημα «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Ρίχαρντ Στράους και η 3η Συμφωνία του Μάλερ ολοκληρώθηκαν την ίδια χρονιά, το 1896. Ενα δεύτερο, πιο ουσιαστικό κοινό στοιχείο είναι ότι και τα δύο έργα αντλούν έμπνευση από τη φιλοσοφική νουβέλα «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε. Ομως, ενώ το συμφωνικό ποίημα του Στράους επιχειρεί να αποδώσει μουσικά το φιλοσοφικό ταξίδι του νιτσεϊκού ήρωα, τις μεγάλες και ευγενείς ιδέες, τα υψηλά ιδανικά, άρα λοιπόν να δώσει φωνή σε έναν κόσμο ιδεών, η Συμφωνία του Μάλερ εστιάζει στα συναισθήματα: σε αυτά που προξενούν στον συνθέτη η δημιουργία του κόσμου, τα πλάσματα του Θεού και η ίδια η βαθιά και απέραντη αγάπη.
Η κατανόηση της διαφοράς αυτής έχει την αξία της όταν φτάνει η ώρα της ερμηνείας. Οταν, δηλαδή, καλείται κάποιος να διαβάσει το μουσικό κείμενο και να το αποδώσει. Στις 10 Ιανουαρίου στην πρώην «Αίθουσα Φίλων της Μουσικής» η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών απέδωσε την Τρίτη Συμφωνία του Μάλερ υπό τη διεύθυνση του Ούρος Λάγιοβιτς με τη Φινλανδή μεσόφωνο Λίλι Παασικίβι ως σολίστ στο τέταρτο μέρος, όπου ο συνθέτης έχει μελοποιήσει το «Τραγούδι του μεσονυχτίου» από τον «Ζαρατούστρα» του Νίτσε. Η επάρκεια των σολιστικών συνεισφορών στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών είναι μάλλον δεδομένη: ο Γιώργος Μάνδυλας, πρώτο βιολί της ορχήστρας, και ο Κωνσταντίνος Αυγερινός (τρομπόνι), δύο από τους μουσικούς που στη συγκεκριμένη συναυλία ανέλαβαν εκτεθειμένα σολιστικά μέρη, τα απέδωσαν θαυμάσια. Ομοια, επίσης, ο προσκεκλημένος Καναδός τρομπετίστας Κρις Κολέττι, ο οποίος ερμήνευσε εκτός σκηνής το εκτενές ατμοσφαιρικό σόλο του ταχυδρομικού κόρνου στο τρίτο μέρος. Στο τέταρτο μέρος, η ωραία και γεμάτη φωνή της Παασικίβι ολοκλήρωσε τις επιτυχημένες σολιστικές συνεισφορές.
Μένουν τα σύνολα, η ορχήστρα και οι χορωδίες. Σήμερα η περισσότερο από αξιοπρεπής απόδοση του εκτενέστερου έργου του Μάλερ είναι μέσα στις δυνατότητες της πρώτης ορχήστρας της χώρας. Δεν ανησυχεί κανείς για μείζονα προβλήματα, πολύ περισσότερο που η ίδια η γραφή του έργου δεν περιλαμβάνει σημεία τα οποία θα μπορούσαν να εκθέσουν την εκάστοτε ορχήστρα και τα υποσύνολα που την αποτελούν. Ομως, στα έργα του Μάλερ, που ξεχειλίζουν από συναίσθημα και που μιλούν σχεδόν μονάχα γι’ αυτό (και μέσα από αυτό), το μουσικό κείμενο δεν είναι παρά η αφετηρία. Η επιτυχία κρίνεται από τον βαθμό στον οποίο ο εκάστοτε αρχιμουσικός θα κατορθώσει να αποδώσει τα συναισθήματα που επιδιώκει να μεταφέρει ο συνθέτης. Απαραίτητη, λοιπόν, είναι μια ορχήστρα σε εγρήγορση, ικανή να ανταποκριθεί στις διαρκείς εναλλαγές διαθέσεων και (συναισθηματικών) εντάσεων, όπως συμβαίνει στο πρώτο μέρος της συγκεκριμένης Συμφωνίας και ικανής να επιτύχει έναν ευγενή ήχο για τη μεγαλειώδη κατάληξη του έργου. Ο Λάγιοβιτς πέτυχε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, ειδικά στα αργά μέρη. Ομως, ο δρόμος για μια ερμηνεία με τις κρίσιμες εκλεπτύνσεις είναι ακόμη μακρύς. Για δε τις χορωδίες μας, της ΕΡΤ, του Δήμου Αθηναίων και την παιδική χορωδία «Ροζάρτε», μοιάζει ακόμη μακρύτερος, καθώς περνάει πρώτα από την κατάκτηση ενός ήχου ακριβούς και εστιασμένου.