Η αναφορά και μόνο του ονόματος του Γιάννη Χρήστου προκαλεί δέος στους περισσότερους Ελληνες φιλόμουσους και ευρύτερα φιλότεχνους. Στοιχεία της βιογραφίας του και ο τραγικός πρόωρος θάνατός του έχουν συνεισφέρει στη μυθολογική διάσταση που έχει πάρει η προσωπικότητά του. Η μαθητεία του πλάι στην εξαιρετική πιανίστρια Τζίνα Μπαχάουερ, η ενασχόλησή του με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία αλλά και οι γενικότερες πνευματικές του αναζητήσεις, οι θρυλούμενες σπουδές του πλάι στον Αυστριακό φιλόσοφο Λούντβιχ Βίντγκενσταϊν αλλά και τον Ελβετό γιατρό και ψυχολόγο Καρλ Γιουνγκ, όπως επίσης το γεγονός ότι στη μουσική υπήρξε αυτοδίδακτος, όπως ισχυριζόταν ο ίδιος, συνθέτουν τις όψεις μιας αναμφίβολα πολύ ενδιαφέρουσας προσωπικότητας.
Συχνά είναι δύσκολο να παραμερίσει κανείς το πυκνό πέπλο που περιβάλλει τον άνθρωπο και να ασχοληθεί με το κυρίως αντικείμενο για το οποίο μας ενδιαφέρει τουλάχιστον στο πλαίσιο της παρούσας στήλης, δηλαδή τη μουσική του και μάλιστα συγκεκριμένα τα έργα που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια συναυλίας που πραγματοποίησε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις 17 Ιανουαρίου στην πρώην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής». Η βραδιά αυτή, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από τον θάνατο του συνθέτη, έδωσε την ευκαιρία να εστιάσει κανείς ειδικότερα σε μεγάλα συμφωνικά έργα του Χρήστου. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Μίλτος Λογιάδης, ενώ σολίστ ήταν η μεσόφωνος Ειρήνη Τσιρακίδου.
Η βραδιά ξεκίνησε με τη «Μουσική του φοίνικα», έργο που έδωσε την ευκαιρία στον μόλις 24χρονο Χρήστου να παρουσιαστεί με τον καλύτερο τρόπο στην παγκόσμια μουσική σκηνή, καθώς δόθηκε το 1950 στη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου. Το κοινό ανακάλυψε έναν συνθέτη ο οποίος τοποθετούσε τον εαυτό του στη συνέχεια του μουσικού μοντερνισμού, των έργων ενός Στραβίνσκι και ενός Μπεργκ. Στον απόηχο της επιτυχίας της συγκεκριμένης σύνθεσης, ο αρχιμουσικός Αλεκ Σέρμαν, σύζυγος της Μπαχάουερ και μέντορας του Χρήστου, του παράγγειλε την πρώτη του Συμφωνία. Το έργο αυτό, που άνοιξε το δεύτερο μέρος της αφιερωματικής βραδιάς, δεν αφήνει αμφιβολία σχετικά με το πού έβλεπε ο Χρήστου τις καταβολές του, πού αναζητούσε έμπνευση: ο κόσμος του Γκούσταφ Μάλερ είναι παντού παρών. Η απόφασή του να κλείσει η Συμφωνία με μελοποιημένους στίχους και η κρίσιμη επένδυση στο βαθύ συναίσθημα, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας.
Στον απόηχο του Μπεργκ και της «Δεύτερης σχολής της Βιέννης» είναι επίσης τα «Εξι τραγούδια σε ποίηση Τ.Σ. Ελιοτ» που παρουσιάστηκαν το 1955 σε εκδοχή γα πιάνο και δύο χρόνια αργότερα στην ορχηστρική τους εκδοχή, την οποία ερμήνευσε η Ειρήνη Τσιρακίδου. Η φωνή της διατηρεί ακόμα το ωραίο της ηχόχρωμα και την ισχύ κυρίως στη μεσαία περιοχή, ωστόσο είναι πλέον αρκετά άνιση, ενώ η θολή άρθρωση δεν βοηθά την τραγουδίστρια. Ο Μίλτος Λογιάδης διηύθυνε με επιτυχία ένα ρεπερτόριο με το οποίο έχει ασχοληθεί και στο παρελθόν. Βασικότερο κέρδος είναι ότι έπεισε πως τα συγκεκριμένα έργα αξίζει να ακούγονται συχνότερα. Οχι για τα εξωμουσικά τους συμφραζόμενα αλλά για τις καθαρά μουσικές τους αξίες.