Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων με αφορμή την επέτειο για τα 250 χρόνια από τη γέννηση του Μπετόβεν, πραγματοποιήθηκαν στις 30 και 31 Ιανουαρίου δύο συναρπαστικές βραδιές με έργα μουσικής δωματίου. Κατά την πρώτη, στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» η Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε (βιολί), ο Μπένεντικτ Κλέκνερ (τσέλο) και ο Ούβε Μάτσκε (πιάνο) έπαιξαν το τρίτο Τρίο του έργου 1 και το περίφημο Τρίο «του Αρχιδούκα», ενώ την επόμενη βραδιά στην πρώην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής ο Λεωνίδας Καβάκος με τον Ενρίκο Πάτσε έπαιξαν τις Σονάτες 2, 3, 6 και 7 για βιολί και πιάνο.
Ο Μπετόβεν ήταν εκείνος ο οποίος αντιλήφθηκε πλήρως τις δυνατότητες της δημιουργικής συνομιλίας ανάμεσα σε ένα βιολί, ένα τσέλο και ένα πιάνο, προσδίδοντάς της νέα δυναμική. Το γεγονός δεν είναι άσχετο από τη μεγάλη διάδοση του πιάνου κατά τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα και την είσοδό του στο αστικό σαλόνι, με αποτέλεσμα τη σύνθεση πλήθους έργων με αποδέκτες καλλιεργημένους ερασιτέχνες μουσικούς. Ο ίδιος ο Μπετόβεν μετέγραψε τις πρώτες δύο Συμφωνίες του για Τρίο με πιάνο, ενώ και το πρώτο έργο του, που εκδόθηκε το 1795 είναι μία συλλογή από τρία Τρίο, αφιερωμένα στο πρίγκιπα Λιχνόφσκι. Δεκαέξι χρόνια αργότερα ο συνθέτης ολοκλήρωσε το διασημότερο Τρίο του, αφιερωμένο στον αρχιδούκα Ροδόλφο της Αυστρίας.
Πατέρας και κόρη Μάτσκε μαζί με τον Κλέκνερ φάνηκε να έχουν επεξεργαστεί τα έργα στη λεπτομέρειά τους. Δεν ακούστηκαν τρεις, παράλληλοι μονόλογοι αλλά μια ενδιαφέρουσα συνομιλία. Τη διάθεση και το ύφος προσδιόριζε με καθοριστικό τρόπο από το πιάνο ο Ούβε Μάτσκε, κινούμενος με την ίδια άνεση στις πιο ορμητικές ενότητες της μουσικής, όσο και σε εκείνες που απαιτούν μεγαλύτερη λεπτότητα και χάρη, όπως το μενουέτο του νεανικού Τρίο. Το πιο ώριμο Τρίο δίνει μεγαλύτερες ευκαιρίες στο τσέλο κι έτσι επέτρεψε να εκτιμήσει κανείς την ποιότητα και τον ήχο του Κλέκνερ, ενώ η Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε έπαιξε και στα δύο έργα με αφοσίωση και εκφραστικά παλλόμενο ήχο.
Η βραδιά της 31ης Ιανουαρίου ήταν η πρώτη από τις τρεις που διοργανώνει ο Σύλλογος «οι Φίλοι της Μουσικής», κατά τις οποίες Καβάκος και Πάτσε θα ερμηνεύσουν όλες τις Σονάτες για βιολί και πιάνο του Μπετόβεν. Το είχαν κάνει και το 2012, τότε σε άμεση σχέση με την ηχογράφησή τους για την Decca. Φέτος Κάβακος και Πάτσε ήταν ερμηνευτικά πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Προσεγγίζοντας τον Καβάκο, ο Ιταλός πιανίστας φάνηκε πιο συγκρατημένος, ειδικά στα αργά μέρη, παρότι είναι ακόμα σαφές ότι οι δυο τους δίνουν διαφορετική ερμηνεία στην ένδειξη «con molt’espressione» – «με μεγάλη έκφραση» που ζητεί ο συνθέτης. Το αντάτζιο της τρίτης Σονάτας απέδωσε ο Καβάκος με μοναδικής ομορφιάς και καθαρότητας δεμένη μελωδική γραμμή, σαν «Νυχτερινό» που το ασήμιζε στο παγερό φως του φεγγαριού. Η αντίθεση με τα ζωηρά μέρη, ορισμένα από τα οποία δόθηκαν εξαιρετικά γρήγορα, ήταν μεγάλη και διασφάλιζε τον δραματικό διάλογο, όπως στο τελευταίο μέρος της έβδομης Σονάτας. Το χαμόγελο παρέμεινε όλη τη βραδιά εξαιρετικά φειδωλό, ακόμα και στο «ζωηρό», «con spiritο», πρώτο μέρος της τρίτης Σονάτας.