Ενα εικοσιτετράωρο με τη σκηνοθέτιδα και μουσικό Violet Louise

Τασούλα Επτακοίλη

01.03.2021 • 20:13

07.30
Θα ήθελα να κοιμηθώ παραπάνω. Αδύνατον. Πετάγομαι από το κρεβάτι μου σαν να πηγαίνω στον πόλεμο. Μακάρι να μπορούσα να κοιμηθώ σε έναν ύπνο βαθύ, χωρίς όνειρα. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και πάω στην κουζίνα. Πίνω τον πρώτο καφέ. Ακούω απανωτά κλινκ στο κινητό. Μηνύματα από ειδησεογραφικά site δίνουν πρωινές πληροφορίες για τον ιό. Διαγράφω τα μηνύματα γρήγορα. Δεν θέλω να τα δω. Ντύνομαι για να περπατήσω. Κατευθύνομαι προς τη θάλασσα.
 
09.00
Kατεβαίνω στην Πειραϊκή. Την ίδια ιδέα είχαν και πολλοί άλλοι εκτός από μένα. Συντονιζόμαστε στο στενό πεζοδρόμιο. Νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά, σκυλιά. Εχω την αίσθηση ότι προαυλιζόμαστε. Σαν τους φυλακισμένους, που τους βγάζουν λίγες ώρες την ημέρα για να πάρουν τον αέρα τους. Δίπλα μου περπατά ένας κύριος, με τριπλή μάσκα. Νομίζω πως θα πέσει λιπόθυμος στο πεζοδρόμιο από ασφυξία. Στα παγκάκια μιλούν για τα καινούργια μέτρα. Φεύγω τρέχοντας. Δεν θέλω ν’ ακούσω. Ετσι θα είναι από δω και πέρα οι ζωές μας; Κατευθύνομαι γρήγορα προς το σπίτι.
 
11.00
Κάθομαι στον υπολογιστή και αρχειοθετώ στους σκληρούς δίσκους τα πρότζεκτ που έχουν τελειώσει. Κοιτάζω τις φωτογραφίες από τις παραστάσεις στη βόρεια Ιταλία. Το 2019 παρουσιάσαμε στο Festival Vie και στο Festival Delle Colline Torinesi την παράσταση «Παράξενες Ιστορίες» παραγωγής Φεστιβάλ Αθηνών, σε κείμενα και ποιήματα του αγαπημένου μου Εντγκαρ Αλαν Πόε. Μία από τις ιστορίες του Πόε στην παράσταση ήταν η «Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου», η οποία διηγείται την προσπάθεια του πρίγκιπα Πρόσπερο να αποφύγει έναν θανατηφόρο λοιμό που φέρει την ονομασία Κόκκινος Θάνατος. Ο Πρόσπερο οχυρώνεται στο κάστρο του και εκεί, μαζί με μια ομάδα ευγενών, διοργανώνει ένα χορό μεταμφιεσμένων νομίζοντας πως θα ξεφύγει από τον λοιμό, μέχρι τη στιγμή που ο Κόκκινος Θάνατος εισβάλλει στο παλάτι. Η ιστορία είναι μια αλληγορία για τον αναπόφευκτο ερχομό του θανάτου. Λίγους μήνες μετά την παρουσίαση της παράστασής μας στη Μόντενα και στο Τορίνο, η βόρεια Ιταλία έγινε το επίκεντρο της πανδημίας στην Ευρώπη. Σύμπτωση, συγκυρία, συγχρονισμός; Ή μήπως όπως έγραψε κι ο Πόε: «H ζωή δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα σε όνειρο»;
 
15.00
Ετοιμάζω το φαγητό. Βάζω μουσική, κάθομαι στο τραπέζι. Από τότε που «έφυγε» η Μιλού, ο σκύλος μου, το σπίτι μου φαίνεται άδειο. Νομίζω πως θα εμφανιστεί στην πόρτα της κουζίνας ξερογλείφοντας τα μουστάκια της, ενώ περιμένει να της δώσω φαγητό από το πιάτο μου. Μου λείπει πολύ.
 
16.00
Yπολογιστές, μικρόφωνα, κάρτες ήχου, οθόνες, όλα ανοιχτά. Το σύστημα είναι έτοιμο να ξεκινήσει. Κάνω τις τελευταίες αλλαγές στο τελικό βίντεο από το «Ημερολόγιο ενός σκύλου», μια online οπτικοακουστική αφήγηση που παίζεται αυτή τη στιγμή, για μια γυναίκα που ψάχνει στο Διαδίκτυο ίχνη του σκύλου της που έφυγε από τη ζωή (ναι, η παράσταση δημιουργήθηκε με αφορμή την απώλεια του σκύλου μου). Μέσα από την προσωπική αναζήτηση αυτής της γυναίκας, γίνεται παράλληλα μια αναδρομή σε κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, που αφορούν την περίοδο 2004 έως 2020, μια περίοδο που έφερε απρόσμενες αλλαγές στη χώρα μας αλλά και στον παγκόσμιο χάρτη. Ταυτόχρονα δουλεύω το ψηφιακό έργο «Παράξενες Ιστορίες ΙΙ», βασισμένο σε νέο υλικό του μοναδικού Εντγκαρ Αλαν Πόε, διαβάζω online εγχειρίδια για εκμάθηση ψηφιακών εργαλείων για εικόνα και ήχο, τρώω ένα τοστ με γαλοπούλα τυρί.
 
00.00
Συναντιέμαι στον ύπνο μου με τους γονείς μου, τη Μιλού, τον Παναγιώτη, πρόσωπα αγαπημένα που έρχονται για να μου μεταφέρουν τα νέα από την αντίπερα όχθη. Τους βλέπω όλους καλά. Πιάνουμε την κουβέντα. «Εσείς εκεί δεν έχετε πανδημία;». Moυ απαντούν κοροϊδευτικά ότι δεν έχουν τίποτα απ’ αυτά. «Και με μας εδώ, τι θα γίνει;» ξαναρωτώ. «Ποιο είναι το νόημα της ζωής κάτω από αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες;». «Το νόημα της ζωής είναι απλώς να είσαι ζωντανός», μου απάντησε ο πατέρας μου. «Είναι τόσο ξεκάθαρο, τόσο αυτονόητο, τόσο απλό. Αλλά παρ’ όλα αυτά, όλοι τρέχουν ολόγυρα πανικοβλημένοι, λες και χρειάζεται να πετύχουν κάτι πέρα απ’ αυτό που είναι». «Μπαμπά, γιατί μιλάς σαν τον Αλαν Γουότς; Θα σε κατηγορήσουν για λογοκλοπή!».
 
«To ημερολόγιο ενός σκύλου», η οnline ψηφιακή παράσταση θα είναι διαθέσιμη μέχρι τις 31 Μαρτίου στην ιστοσελίδα violetlouise.com. Αντί αγοράς εισιτηρίου προτείνεται δωρεά με ελεύθερη συνεισφορά για την ενίσχυση του μη κερδοσκοπικού οργανισμού για την Προστασία των Αδέσποτων Ζώων στην Ελλάδα με την επωνυμία «Dog’s Voice» στο www.dogsvoice.gr/dorea. Η παράσταση επιχορηγείται από το υπουργείο Πολιτισμού.